Μια ιστορία ενός πατέρα

Δεν είναι η δική μου. Είναι μια φανταστική ιστορία. Μια ιστορία που με συγκίνησε έτσι όπως την έπλασα στο μυαλό μου από μια εικόνα που είδα προχθές. Μια ιστορία από αυτές της κλισέ έκφρασης ‘της διπλανής πόρτας’ αλλά που δείχνει το δρόμο για μια καλύτερη και ίσως πιο συνειδητοποιημένη ύπαρξη. Μια ιστορία όπως εγώ την φαντάζομαι και θα ήθελα να είναι. Και ίσως να είναι.

Λονδίνο. HMV Forum. Εκατοντάδες συρρέουν με ενθουσιασμό προς το venue, οι γύρω pub γεμάτες κόσμο. Μεταλλάδες, πανκιά, χαλαροί τύποι, ‘αμετανόητοι΄ βετεράνοι του ροκ με τα μαλλιά μακριά αλλά μπροστά καράφλα. Βγαίνω από το μετρό με τον φίλο μου και κατευθυνόμαστε και εμείς προς τον χώρο της συναυλίας. Amon Amarth, Carcass και άλλα ονόματα που ειλικρινά δεν περίμενα να μαζέψουν τόσο πολύ κόσμο. Υπομονετικά στο τέλος της τεράστιας ουράς για να μπούμε με απόλυτη οργάνωση και ασφάλεια στον χώρο αφού πρώτα μας ελέγξουν σωματικά στην είσοδο. Είπαμε. Αγγλία. Μετά την αγορά της απαραίτητης μπύρας και του t-shirt προχωράμε στο εσωτερικό του χώρου υπο τους ήχους της πρώτης μπάντας μέχρι να βρούμε έναν ωραίο και άνετο χώρο να βλέπουμε γιατί είμαστε και κάποιας ηλικίας και το moshing δεν είναι για εμάς πλέον. Το μέρος βρέθηκε. Δίπλα στον ειδικά διαμορφωμένο χώρο για τα άτομα με αναπηρία. Η εικόνα με ξάφνιασε, με συγκίνησε…..

Ο νεαρός, 24-27 χρονών, καθηλωμένος στο αναπηρικό αμαξίδιο. Με κλεφτό βλέμμα ρίχνω μια ματιά στο παιδί που είχε εμφανώς πρόβλημα αλλά ήταν εκεί. Παρών να ακούσει την αγαπημένη του μπάντα, την αγαπημένη του μουσική. Κόσμος, φασαρία, δυνατή μουσική και το κονφούζιο που επικρατεί σε τέτοιες συναυλίες δεν τον απασχολούν. Το βλέμμα καρφωμένο, σοβαρό, πάνω στην σκηνή με βλέμμα που ρουφάει τη κάθε νότα, την κάθε εικόνα. Δίπλα του, ένας κύριος. Ένας 60άρης κύριος ντυμένος με τα ρούχα ακόμα της δουλειάς. Έφυγε άρον-άρον από το γραφείο γιατί σήμερα το είχε υποσχεθεί στον γιό του. Ευτυχώς σήμερα το τρένο δεν άργησε και μπόρεσε να φτάσει γρήγορα σπίτι που σχεδόν στην εξώπορτα τον περίμενε ο γιός του. Ήταν τόσο ενθουσιασμένος, το έβλεπε στα μάτια του δεν χρειαζόταν να πούνε πολλά. Δεν έβγαλε ούτε τα παπούτσια, φύγανε κατευθείαν για το Βόρειο Λονδίνο. Το αμαξίδιο πήγαινε τόσο γρήγορα που έπρεπε να τρέχει σχεδόν ο πατέρας. Με δυσκολία ο γιός του ψέλλισε οτι πρέπει να βιαστούν. Στο tube και απευθείας στη συναυλία. Ευτυχώς ήρθανε νωρίς και πρόλαβανε το πρώτο συγκρότημα. Ο μικρός του στο αναπηρικό και ο πατέρας δίπλα. Σίγουρα δεν του αρέσει αυτή η μουσική. Αλλά αρέσει στο γιό του. Το βλέπει στις αντιδράσεις του και αυτές οι στιγμές είναι τόσο πολύτιμες. Καμιά φορά κουνιέται και αυτός με τον ρυθμό αλλά περισσότερο για να έχει κάτι να κάνει. Με κλεφτές ματιές καμαρώνει την χαρά του παιδιού του. Και ίσως να συγκινείται. Μπορεί η ζωή να μην τους τα έδωσε όλα απλόχερα όπως όλους εμάς αλλά διάολε θα πάμε σε μια συναυλία να γουστάρουμε. Και τίποτα δεν μας σταματάει…..

[youtube CuDqHtAR6L8]