Στην ουρά παρακαλώ

Οι Άγγλοι έχουν μανία με τις ουρές. Δεν είναι απλά θέμα πολιτισμού. Πρέπει να τις αγαπάνε, όπως χαρακτηριστικά αναφέρει και ο αρθρογράφος της Telegraph. Είναι ένα από αυτά που χαρακτηρίζουν τους Βρετανούς και έχει ενδιαφέρον να ρίξετε μια ματιά και στην υπόλοιπη λίστα. Θέλω να συνεχίσω να γράφω τώρα όμως για τις ουρές, τα queues, τα snake lines, έννοιες βασικά άγνωστες στον μέσο Έλληνα αφού εμάς μας παρασύρει κυρίως το ταμπεραμέντο μας και ΠΑΝΤΑ θα υπάρχει τουλάχιστον ένα 40% σε μια ουρά που δεν θα έχει ίχνος υπομονής να περιμένει έστω 5 λεπτά ενώ ένα 20% αντιστοιχεί -στις κυράτσες κυρίως- που χώνονται προσπερνόντας 3 χλμ ουρά “για να ρωτήσουν κάτι στα γρήγορα” λες και οι υπόλοιποι στήνονται στην ουρά γιατί τους φαίνεται διασκεδαστικό!

Οι Βρετανοί ο κόσμος να χαλάσει την ουρά θα τη σεβαστούν μέχρι θανάτου. Είτε πρόκειται για τράπεζα, είτε για συναυλία black metal η ουρά είναι ιερή. Προχτές πήγα Λονδίνο για metal συναυλία και περιμέναμε 100 μεταλάδες 1 ώρα υπό καταρρακτώδη βροχή ο ένας πίσω από τον άλλο υπομονετικά στην άκρη του πεζοδρομίου (για να μην εμποδίζουμε τα μαγαζιά στην Oxford Str) για να μπούμε στο Club 100. To πρώτο σοκ βέβαια ομολογώ το είχα πάθει σαν μεταπτυχιακός φοιτητής στη Γλασκόβη όπου είχε το Download Festival με 20.000 κόσμο (κυρίως μεταλάδες) και έβλεπες μια ουρά ο ένας πίσω από τον άλλο για κανένα χιλιόμετρο. Έχω πάει σε πάρα πολλές συναυλίες στην Ελλάδα και 2 ώρες πριν είναι ο ένας πάνω στον άλλο κολλημένοι στη πόρτα να κλωτσάνε, να σπρώχνουν λες και κάτι θα γίνει αν μπει ο αρχιμεταλάς πρώτος ή δεύτερος για τη συναυλία των Carcass. Τους βλέπω κάθε πρωι που πηγαίνω στη δουλειά, στη στάση του λεωφορείου ο ένας πίσω από τον άλλο να περιμένει υπομονετικά με τα sorry και τα thank you τους. Και όσο στερεότυπο και αν είναι αυτό, το λατρεύω! 

Στη λίστα επίσης υπάρχουν και άλλα traits (έχω ήδη κάνει αναφορά στα χαρακτηριστικά των Άγγλων εδώ) και πχ βλέπω στο νούμερο ένα της λίστας την συζήτηση για το καιρό και πώς γίνεται να μην μιλάς για τον καιρό εδώ; Παίζει να είναι ο πιο ανώμαλος καιρός του πλανήτη. Βγαίνεις το πρωί από το σπίτι με παλτό, μετά από μια ώρα σκας και σε 2 ώρες μπορεί να χιονίσει. Κατά 99% βέβαια θα βρέχει. Είναι λαός περήφανος για τη χώρα του αλλά προσοχή όχι εθνικιστές, αφού με το τεράστιο κυνικό χιούμορ τους πρώτα αυτοσαρκάζονται και μετά ‘κοροϊδεύουν’ τους άλλους. Δεν τους πολυ-ενδιαφέρει για τον άλλο, δηλαδή θα σε σεβαστούν μέχρι αηδίας, θα είναι ευγενικοί και επαγγελματίες αλλά κατά βάση δεν τους νοιάζει και πολύ ούτε για τα αισθήματα σου, ούτε για τις σκέψεις σου εκτός και αν συνδέονται με αυτούς. Ο σνομπισμός είναι στο αίμα τους (stiff upper lip). Είναι τηλεορασάκηδες, γουστάρουν reality και σαπουνόπερες (η Αγγλική τηλεόραση παίζει να είναι χειρότερη από την Ελληνική) και γουστάρουν μπύρες και τις ιερές μέρες της Παρασκευής, αφού μέχρι και στη δουλειά μας (και σε πολλές άλλες εταιρίες) η Παρασκευή είναι dress-down day δηλαδή ντυνόμαστε πιο χαλαρά (τζινάκι).

Αύριο Παρασκευή λοιπόν, βγαίνουν τα κοστούμια και σε μια βδομάδα βγαίνουν και τα ρούχα γενικώς και μπαίνουν τα μαγιό με ελαφρώς λιγότερο σκεμπέ αυτό το καλοκαίρι αφού είχα γράψει παλιότερα οτι πρέπει να κάνω επιτέλους δίαιτα και κάτι κατάφερα αφού από τα 95 κιλά που είχα φτάσει το Νοέμβρη, τώρα η ζυγαριά δείχνει 84. Δεν χαίρομαι βέβαια γιατί Ελλάδα θα τα ξεπεράσω πάλι τα 95 κιλά με τόση μάσα που έχει να πέσει. Ήδη μια βδομάδα πριν η μάνα μου ετοιμάζει τραπεζώματα. Μακάρι να έμοιαζα και 10% στο κουμπάρο μου να έκανα έστω λίγο γυμναστική αλλά πραγματικά την βαριέμαι οικτρά.

ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ. Τα λέμε από Ιούλη τώρα.