Αντιλήψεις

Ήξερα γράφοντας αυτό το blog πως θα εκτεθώ. Όποιος καταθέτει την γνώμη του δημόσια εκθέτει ένα κομμάτι της ψυχής του. Κάθε post μου αντικατοπτρίζει αποκλειστικά και μόνο τις απόψεις μου και το ύφος καθώς και το περιεχόμενο κάθε άρθρου εξαρτώνται από τις εμπειρίες μου, τις γνώσεις μου, τη ψυχική μου κατάσταση την ακριβώς εκείνη τη στιγμή που πατάω τα πλήκτρα στο πληκτρολόγιο. Αλλά όπως εξαρτάται το ύφος του κειμένου από το αν εκείνη τη στιγμή κάτι ενοχλεί τον συγγραφέα ή δεν έχει ξυπνήσει καλά άλλο τόσο εξαρτάται και η αντίληψη του αναγνώστη από τα δικά του βιώματα και εμπειρίες και την ψυχοσύνθεση εκείνης ακριβώς της στιγμής που διαβάζει το κείμενο.

Που θέλω να καταλήξω θα αναρωτηθείτε και δικαιολογημένα. Υποσχέθηκα θα κάνω ειδική μνεία στην αφορμή για το άρθρο αυτό και ορίστε Γιάννη Π. σε ευχαριστώ πολύ. Μετά από σχετική κουβέντα λοιπόν αντιλήφθηκα οτι υπάρχουν κάποιοι που με διαβάζουν -μάλλον με μαζοχιστική διάθεση- και παρόλο που τους ευχαριστώ για το χρόνο που σπαταλούν πραγματικά απορώ με τα συμπεράσματα που βγάζουν από τούτη εδώ την ανάγνωση. Δεν έχω διάθεση να απολογηθώ αλλά κάποια πράγματα πρέπει να ξεκαθαρίσουν μια και καλή ακόμα και για αυτούς που όταν διαβάζουν κάτι που γράφω επικεντρώνονται σε 2-3 γραμμές και στο κεφάλι τους μέσα τις μεταφράζουν κατά το δοκούν.

Δεν βρίζω την Ελλάδα ούτε τους Έλληνες. Σε πολλά αν όχι στα περισσότερα που γράφω εδώ μέσα βγαίνει μια αυθόρμητη πίκρα και μια αυτόματη σύγκριση με τα δεδομένα της νέας μου ζωής. Δεν θεωρώ την Ελλάδα και τους Έλληνες άχρηστους ούτε αντιθέτως την Αγγλία και τους Άγγλους τέλειους. Έχω μάθει στη ζωή μου τα πράγματα να μην τα βλέπω άσπρο ή μαύρο (εκτός από πρόκειται για την Πανάθα και εκεί δεν σηκώνω κουβέντα). Βγάζω χολή -και το παραδέχομαι- για ένα τεράστιο μέρος Ελλήνων που έχουν καταστρέψει τη χώρα που είναι κυρίως χωρίς παιδεία και που στη τελική διαμορφώνουν την εικόνα της χώρας με τις κοινωνικές και πολιτικές τους επιλογές και στάση ζωής. Η γνώμη μου δεν διαφέρει σε τίποτα από τη γνώμη ενός μέσου Έλληνα που πίνει το καφεδάκι του με τη παρέα του και σχολιάζει τα -γνωστά σε ΟΛΟΥΣ- κακώς κείμενα της χώρας. Όταν όλοι απλά διαμαρτύρονται για το κράτος και τους πολιτικούς εγώ δεν εθελοτυφλώ και λέω οτι το κράτος είμαστε εμείς και έχουμε τους πολιτικούς που μας αξίζουν.

Έχω πάρα πολλά παραδείγματα γνωστών, φίλων, συγγενών που δουλεύουν σαν τα σκυλιά κάθε μέρα, έχουν τις δικές τους επιχειρήσεις, προσπαθούν να βγάλουν ένα μεροκάματο και όλα αυτά με τιμή και σκληρότατη δουλειά. Αλλά απέναντι σε ένα αδηφάγο και αδιάφορο κράτος όπου θα αντιμετωπίσουν τον υπάλληλο που δεν ξέρει να πατάει δυο κουμπιά στον υπολογιστή, σε αυτόν που θέλει φακελάκι, απέναντι στο σύστημα της γραφειοκρατίας που δημιουργεί μόνο προβλήματα και απέναντι και στο λαμόγιο τον απέναντι που πουλάει το ίδιο προϊόν  ή την ίδια υπηρεσία αλλά που θα κλέψει, που θα λαδώσει που θα φέρεται κουτοπόνηρα. Απέναντι σε αυτόν που θα περάσει με κόκκινο, που θα πετάξει φόλες στους σκύλους, που θα φέρεται όπως γουστάρει γιατί έτσι απλά γουστάρει. Και δεν φταίει κανένα κράτος γι’αυτό απλά έτσι θέλει και έτσι ανήθικα πράττει. Αν κάποιος διαβάζοντας αυτές ή άλλες γραμμές βλέπει μια πλευρά της προσωπικότητας του να αντικατοπτρίζεται, δεν φταίω εγώ γι’αυτό αλλά είναι δικό του πρόβλημα. Αν κάποιος από τις χιλιάδες γραμμές που έχω γράψει πιάνεται από μια και μόνο πρόταση και παρεξηγείται μάλλον δεν έμαθε να διαβάζει σωστά και πάλι είναι δικό του πρόβλημα. Και στην τελική δεν περιμένω να συμφωνήσει κανείς μαζί μου και δεν με ενδιαφέρει. Δεν είμαι κανένας δημοσιογράφος ή συγγραφέας. Μπορεί -είναι πιθανόν- όλα αυτά που γράφω να είναι σαχλαμάρες. Αλλά είναι οι δικές μου σαχλαμάρες και τις γράφω για μένα. Και πάντα έχει σημασία για μένα το ποιός σε κρίνει. Και με τι επιχειρήματα.

“Αλλά εγώ δεν ζω Ελλάδα. Εγώ είμαι ένας ‘βολεμένος’ που δεν θα πρέπει να κρίνει τους εν Ελλάδι Έλληνες. Εγώ είμαι ένας πλούσιος Άγγλος πλέον που δεν έχω καμία σχέση με Ελλάδα, που η Ελλάδα με σπούδασε, που έδωσε δουλειά στους γονείς μου για να με μεγαλώσουν και τώρα κάθομαι και την ‘βρίζω’ και γράφω με αχαριστία για την χώρα που με έκανε ικανό να πάω Αγγλία και να τα κονομαώ”. Αυτό εν ολίγοις είναι το βασικό επιχείρημα των επικριτών μου.

1. Οι γονείς μου δούλευαν και δουλεύουν άπειρες ώρες και με προσωπικό κόστος τόσα χρόνια για να μεγαλώσουν εμένα και την αδερφή μου και κανένας ΠΟΤΕ δεν τους χάρισε τίποτα. Αν νομίζετε οτι πρέπει να ευχαριστώ την χώρα για το γαμημένο αυτονόητο που έδωσε σε δυο άξιους ανθρώπους μια εργασία που την άξιζαν και που προσέφεραν σε μέγιστο βαθμό τότε να ευχαριστήσω και τα ρυάκια που μας έδινε νερό, τα δέντρα που μας έδιναν σκιά, τις αγελάδες  για το κρέας τους.
2. Είμαι τυχερός που δεν με κατέστρεψε το Ελληνικό σύστημα παιδείας όπως τόσους άλλους. Είμαι τυχερός που είχα ένα υπέροχο άνθρωπο για δάσκαλο στο δημοτικό και μαζί με τους γονείς μου και τον θείο μου με έκαναν να αγαπήσω τα μαθηματικά, τις επιστήμες, τα γράμματα. Είμαι τυχερός αλλά ρε γαμώτο σκίστηκα και στο διάβασμα. Τίποτα δεν μου χαρίστηκε και ότι κατάφερα από σπουδές και δουλειά το κατάφερα μόνος μου και αυτό δεν μπορεί κανείς να μου το πάρει. Δεν έχουμε σπίτια, χωράφια και στρωμένες δουλειές, δεν έχω καν περιουσία. Δεν έχω τίποτα και μάλλον αν είχα δεν θα έφευγα. Τόσο βολεμένος είμαι. Τόσο βολεμένος που απολύθηκα λόγω κρίσης και έφυγα από την Ελλάδα μπας και καταφέρω να ζήσω την οικογένεια μου με αξιοπρέπεια και για να μεγαλώσει ο γιός μου με περισσότερες ευκαιρίες.
3. Μακάρι να τα κονομούσα στην Αγγλία αλλά και να τα κονομούσα δεν κατάλαβα τα κλέβω από κανέναν; Στερώ από κάποιον άλλο τα λεφτά ή την εργασία και θα πρέπει να απολογούμαι;
4. Δεν νιώθω την ανάγκη να ευχαριστήσω την Ελλάδα σαν χώρα για οτιδήποτε. Δεν είναι μια οντότητα για της φερόμαστε όπως θα φερόμασταν σε έναν άνθρωπο που μας έκανε κάτι καλό. Είμαι υπερήφανος για την καταγωγή μου, στο γραφείο μου έχω πάντα μια Ελληνική σημαία και όποιος με ρωτάει του λέω οτι η Ελλάδα είναι το πιο γαμάτο μέρος στο κόσμο. Μακάρι να πείσω όλους τους γνωστούς μου Άγγλους να έρχονται Ελλάδα για διακοπές. Αλλά ούτε πιστεύω οτι οι Έλληνες είμαστε ανώτεροι ή εξυπνότεροι ή καλύτεροι από άλλους λαούς. Απλά πιστεύω οτι θα μπορούσαμε να ήμαστε χίλιες φορές καλύτερα αν αλλάζαμε λίγο μυαλά. Αν ήμουν από τα νησιά Φίτζι φαντάζομαι θα έγραφα για τα ελαττώματα των Φιτζιανών και θα αγνοούσα τα προβλήματα των Ελλήνων. Γράφω για αυτά που ξέρω από ίδιες εμπειρίες. Δεν σημαίνει οτι πχ οι Άγγλοι είναι καλύτεροι από εμάς. Πως μπορείς να κρίνεις έναν ολόκληρο λαό; Ποιος είμαι εγώ να το κάνει; Απλά σχολιάζω συμπεριφορές, καταστάσεις, κρίνω εκ του αποτελέσματος!
5. Ήρθα Αγγλία πριν 4 χρόνια. Τα προηγούμενα 31 στην Ελλάδα ήμουν μάγκες. Οι γονείς και η αδερφή μου εκεί είναι. Έφυγα λόγω κρίσης. Θα έλεγα οτι έχω έναν παραπάνω λόγω να εκφράζω άποψη. Και το πως αισθάνεται ένας Έλληνας εκτός χώρας μόνο κάποιος που το ζει ή το έχει ζήσει μπορεί να το κρίνει. Αν δεν ξέρεις μην μιλάς καλύτερα. Σε προκαλώ φίλε που με κράζεις μέσα σε μια βδομάδα να πακετάρεις 4 βαλίτσες και να έρθεις στην Αγγλία ή σε οποιαδήποτε χώρα και να χτίσεις μέσα σε 2 μήνες ένα σπιτικό και να φέρεις το μωρό παιδί σου σε ένα νέο περιβάλλον. Δεν λέω οτι είμαι και Σύριος πρόσφυγας αλλά δεν είναι και το πιο απλό πράγμα στο κόσμο να μεταναστεύεις. Το πιο απλό πράγμα στο κόσμο μάλλον είναι η αβίαστη κριτική.

Αυτή είναι η πρώτη και τελευταία φορά που ‘απολογούμαι’. Βαριέμαι να γράφω τα ίδια και τα ίδια συνέχεια και όποιος δεν του αρέσουν αυτά που γράφω, λυπάμαι αλλά δεν θα σκάσω κιόλας.

ΥΓ: Στις εκλογές τις Κυριακής θα δανειστώ μια ατάκα του Χαρρυ Κλυν: “Ψηφίστε οχι αυτόν που λέει οτι θα κάνει το μεγαλύτερο καλό αλλά αυτόν που υπόσχεται το μικρότερο κακό”.

ΥΓ2: Και προς θεού όχι τους φασίστες!

ΥΓ3: Επόμενο post για φορολογία, HMRC κτλ.