Είναι η ηλικία ή η απόσταση;

Σορρυ που γράφω σπάνια πλέον αλλά μια το σπίτι, μια η άπειρη δουλειά που έχω τελευταία μου κάνουν δύσκολο το να συγκεντρωθώ κυρίως και να γράψω τις πέντε αράδες μου εδώ μέσα. Δεν ξέρω καν αν έχει και νόημα μετά από πέντε χρόνια βέβαια που άρχισε το ταξίδι μου στην Αγγλία και αν ενδιαφέρει και κανέναν ακόμα αλλά τέλος πάντων ας μην αρχίσω τα υπαρξιακά μου.

Θυμάμαι το πρώτο μήνα που ήρθα Αγγλία το 2011 είχα βρεθεί με μια παλιά συμμαθήτρια από Ελλάδα στο Λονδίνο. Βετεράνος αυτή πλέον στο νησί μου είχε δώσει ένα σωρό συμβουλές και μιλούσαμε θυμάμαι και μου είχε κάνει εντύπωση οτι στο Λονδίνο είναι τρομερά δύσκολο να βρεθείς με τους φίλους σου, να κάνεις φίλους καταρχάς (!). Η δουλειά, οι αποστάσεις, η ηλικία, οικογένεια κτλ καθιστούν το να βρεθείς έστω για μια μπύρα με έναν φίλο κάτι σαν άθλο. Καμία σχέση με Ελλάδα που βρίσκεσαι στη πλατεία με το κολλητό και πάτε για καφέ ανά πάσα ώρα και στιγμή. Ή τουλάχιστον έτσι νομίζω.

Με τους Έλληνες φίλους που μιλάω, διαπιστώνω οτι και αυτοί έχουν αραιώσει τις συνευρέσεις. Φταίει η κρίση; Φταίει η ηλικία και οι υποχρεώσεις; Εδώ πέρα πάντως πλην ΣΚ δεν υπάρχει περίπτωση να κάνεις τίποτα με κανέναν. Ευτυχώς έχουμε καλούς φίλους που μένουν κοντά και βρισκόμαστε συχνά αλλά να πεις να κανονίσεις με κάποιον που μένει λίγο πιο μακρυά ή είναι εκτός του πολύ στενού σου κύκλου είναι αδύνατον! Με τη φίλη που σας προανέφερα έχω να βρεθώ 2 χρόνια! Προχτές λέγαμε να κανονίσουμε για BBQ οχι η δουλειά, οχι οι υποχρεώσεις ακυρώθηκε. Σε κάνα 2 χρόνια πάλι ίσως συντονιστούμε.

Μεγαλώνουμε και έχουμε βαρύνει; Είναι οι υποχρεώσεις που δεν μας αφήνουν να κουνηθούμε; Ή απλά εδώ στο Λονδίνο είναι οι αποστάσεις που καθιστούν κάθε οργάνωση για έξοδο αδύνατη; Τελικά οι υπαρξιακές αναζητήσεις ήταν μάλλον αναπόφευκτες.