19 days

Τόσες ήταν οι ημέρες που δούλεψα σερί τις τελευταίες 3 εβδομάδες. Δεν το γράφω για να γκρινιάξω. Ξέρω έτσι φαίνεται αλλά την γουστάρω την δουλειά μου. Απλώς όσο να ‘ναι 19 μέρες σερί ένιωθα σαν φαντάρος που δεν του δίνουν εξοδόχαρτο (τί ‘ωραία’ πέρασα στην Κομοτηνή σαν διαβιβαστής να είναι καλά οι κομπλεξικοί και αγράμματοι ‘συνάδελφοι’ και στελέχη της κακιάς ώρας αλλά αυτό είναι άλλο θέμα). Το project όμως ήταν πετυχημένο οι κόποι μας επιβραβεύτηκαν με επιτυχία και αναγνώριση, οι υπερωρίες και τα Σαββατοκύριακα με ρεπό και overtime. Όπως στην Ελλάδα ένα πράγμα. Δεν θέλω να παραπονιέμαι άλλο. Προέρχομαι από οικογένεια που ξέρω πως είναι να δουλεύεις άγριες βάρδιες και να πληρώνεσαι ψίχουλα και χωρίς ούτε ένα ευχαριστώ και οπότε θα ήταν αχαριστία αν συνέχιζα την ‘γκρίνια’ μου.

Πρώτο Σάββατο σήμερα λοιπόν μετά από τα δύο που δούλευα και εκμεταλλευτήκαμε την ευκαιρία με την οικογένεια και πήγαμε μια βόλτα στο Chessington Adventure Park το οποίο είναι σαν μια μίνι Disneyland με έναν υπέροχο ζωολογικό κήπο. Σήμερα το πάρκο λειτουργούσε μόνο σαν ζωολογικός κήπος και είχαμε την ευκαιρία να απολαύσουμε τον μικρό να γελάει με την ψυχή του με τις μαϊμουδίτσες, να μένει με ανοιχτό το στόμα με τα εξωτικά ψάρια στο ενυδρεία (και μια σαρδέλα για τον Στέφανο φαντάζει εξωτική) και να παίζει στο Children’s park με τις κατσικούλες! Ήταν πραγματικά μια υπέροχη μέρα που συνεχίστηκε με υπέροχη φασίνα στο σπίτι αφού αύριο έρχεται η πεθερά και καθαρίσαμε ‘όσο βλέπει η πεθερά’! Όχι εντάξει λίγο παραπάνω από αυτό. Μια εβδομάδα με τα πεθερικά μου λοιπόν και η αλήθεια είναι οτι εκτός του οτι είναι υπέροχοι άνθρωποι και τους αγαπώ (ελπίζω να με διαβάζεις πεθερέ) γενικά οτιδήποτε έχει σχέση με την ‘παλιά’ μου ζωή στην Ελλάδα μου έχει λείψει το ομολογώ και τέτοιες επισκέψεις όπως και των γονιών μου άλλωστε, εκτός του συναισθηματικού κομματικού έχουν και ένα κομμάτι νοσταλγίας για τα πράγματα που έχεις αφήσει πίσω. Μια υπενθύμιση οτι έχεις μια ιστορία, οτι δεν είσαι μόνος. Και φυσικά ανυπομονώ να γυρίσω Ελλάδα στις 30/3 για 10 μέρες!

Μην με παρεξηγείτε. Δεν μετανιώνω για τίποτα. Ποτέ δεν πρόκειται. Το οτι μου λείπει η χώρα μου, οι γονείς, η αδερφή μου και οι φίλοι μου, οι συνήθειες μου επί 30 χρόνια δεν σημαίνει οτι θέλω να επιστρέψω. Αλλά δεν είμαι ρομπότ, είμαι άνθρωπος. Και ίσως όσοι διαβάζετε αυτό το blog και κάνετε κάποιο παρόμοιο βήμα με εμένα να με καταλάβετε σε κάποια στιγμή.

Καλό σας βράδυ. Ελπίζω να τα ξαναπούμε σύντομα.