3 χρόνια της νέας μας ζωής

Είχα διαβάσει κάπου ένα παρόμοιο άρθρο και μάλλον πρέπει όλοι εμείς οι ‘ξενιτεμένοι’ να καθιερώσουμε κάθε 3 χρόνια στη νέα μας χώρα να ανεβάζουμε ένα άρθρο περισυλλογής, ένα post σύνοψης των εμπειριών μας, ένα retrospective αν θέλετε για το πού ήμασταν, πού είμαστε και που πάμε από εδώ και πέρα. Σαν οικογένεια εννοώ όχι σαν έθνος. Σαν έθνος ξέρουμε όλοι λίγο πολύ που είμαστε και κατά που βαδίζουμε.

Και πριν 3 χρόνια προσωπικά βάδιζα προς το άγνωστο. Ρώτησα προχτές τη Χριστίνα αν είχα άγχος τότε που ετοίμαζα τις βαλίτσες για να έρθω μόνος μου στην Αγγλία. Δεν με

θυμόμουν να έχω άγχος. Γέλασε. Κατάλαβα. Μάλλον θα ήμουν ένα ζόμπι από το άγχος και τη πίεση. Σκεφτείτε το λίγο. Καλοκαίρι του 2011. Άνεργος. Είχα μόλις πάρει την πιστοποίηση PMP οπότε είχα εφοδιαστεί με ένα καλό certificate και μάλιστα είχα καλύψει το κενό χρόνο της ανεργίας μου. Παρεπιμπτόντως αυτό δεν το έκανα τότε συνειδητά αλλά εκ των υστέρων από συνεντεύξεις κτλ κατάλαβα οτι είναι σημαντικό να μπορείς να δικαιολογήσεις το ‘νεκρό’ χρόνο της καριέρας σου. Έψαχνα να φύγω. Αναζητούσα διέξοδο στην Αγγλία, μια δουλειά, οτιδήποτε σχετικό με αυτό που θέλω να κάνω (ΙΤ & Business) έτσι ώστε να μπορέσει μετά να ακολουθήσει και η Χριστίνα με το μωρό. Θυμάμαι ακόμα τα 100 βιογραφικά που έστειλα και σταμάτησα να μετράω στα 100. Τα 90 ήταν σε άσχετες θέσεις και τα υπόλοιπα 10 ήταν σε σχετικές αλλά κακογραμμένα CVs χωρίς στόχο και χωρίς σκοπό. Στραβώθηκε ευτυχώς μια recruiter και με πήρε στο αγγλικό νούμερο που είχα φροντίσει να προμηθευτώ (ευχαριστώ Ισαβέλλα). Μια εταιρία στο Surrey, φαρμακευτική κτλ κτλ.”Θέλεις να δώσεις συνέντευξη;”  Και έτσι έδωσα συνέντευξη. 45 λεπτά στο τηλέφωνο με τον Dave (άγαλμα θα σου στήσουμε στην κεντρική πλατεία του Weybridge εγώ και ο Νίκος ο συνάδελφος) και την επόμενη κιόλας μέρα έμαθα οτι πρέπει σε 5 μέρες να έχω μαζέψει τη παλιά ζωή σε 2 βαλίτσες και να έρθω στην Αγγλία για δουλειά.

28/9/2011 πρώτη μέρα δουλειά. Όλα τόσο καινούργια και περίεργα. Όσο περίεργο που έπρεπε να έρθω σε μια ξένη χώρα και να μένω σε ένα δωμάτιο του σπιτιού μιας οικογένειας στο Hersham. Το AirBnB να ‘ναι καλά. Και ευτυχώς δεν έπεσα σε οικογένεια κανίβαλων. Ένα υπέροχο και φιλικό ζευγάρι (λίγο πορωμένο με τη Tottenham αλλά κανείς δεν είναι τέλειος) που με φιλοξένησαν στο σπιτικό τους για περίπου 3 εβδομάδες. Τι να πρωτοθυμηθώ; Τις πρώτες βόλτες στο Λονδίνο; Την αναζήτηση σπιτιού με τον ταρίφα Taan να του δίνω τα 50λιρά κάθε μέρα και φυσικά να αποκαλεί “φίλο” του; Την πρώτη φορά που οδήγησα το νοικιασμένο Aygo με το ανάποδο τιμόνι και το χέρι πήγαινε στα δεξιά για τις ταχύτητες; Οι τρες πρώτοι μήνες είχανε ένταση, άγχος, είχανε τη πλάκα τους. Είχανε τη γέννηση αυτού εδώ του blog.

Ποτέ δεν θα ξεχάσω τη στιγμή που ο μικρός μου πρωτοαντίκρυσε το νέο του δωμάτιο, στο νέο μας σπίτι. Ούτε το τί περάσαμε σαν οικογένεια μέχρι όλοι μας να συνηθίσουμε αυτή τη προσαρμογή στα νεα δεδομένα. Πολλοί μπορεί να διαβάζουν αυτό το blog ή άλλες ιστορίες νεο-μεταναστών και να νομίζουν οτι ήρθαμε εδώ και τα βρήκαμε όλα εύκολα και τώρα κονομάμε και βρίζουμε την Ελλάδα και γκρινιάζουμε. Αναμενόμενο αλλά πέρα για πέρα αναληθές. Πλέον έχω αποδεχτεί την κακία ορισμένων, την ζήλια και φυσικά οτι δεν γίνεται να αρέσουμε σε όλους. Μετά από κάποιο διάστημα βρήκαμε τους ρυθμούς μας, ο μικρός άρχισε παιδικό και τώρα σχολείο, η Χριστίνα βρήκε μια υπέροχη δουλειά που λατρεύει, ήμαστε αρκετά τυχεροί που ο Νίκος ο συνάδελφος από την Ελλάδα ήρθε και ξαναγίναμε από σύμπτωση ξανά συνάδελφοι στην Αγγλία και οι οικογένειες μας σμίξανε και ταιριάσανε και ήταν και η αφορμή να βγούμε από το καβούκι μας και να γνωρίσουμε ακόμη περισσότερο κόσμο. Τόσο που πλέον μαζευόμαστε και κάνουμε BBQ όλοι μαζί παρέα με τα παιδάκια μας να παίζουν και εμείς να μοιραζόμαστε κοινές ιστορίες από την Ελλάδα, κοινές αγωνίες για το μέλλον. Ο ένας στηρίζει τον άλλον.

Οι διαφορές της νέας χώρας με την original πατρίδα είναι τεράστιες. Οι περισσότερες -ευτυχώς- προς το καλύτερο. ΟΚ δεν έχει τον πιο τέλειο καιρό του κόσμου αλλά από Μάη μέχρι Οκτώβριο ο καιρός και η φύση της Αγγλίας απλά δεν υπάρχουν. Μου λείπει η θάλασσα στην Ελλάδα και το ταβερνάκι στην παραλία με τους καλούς φίλους και το ουζάκι. Οι βόλτες στην πόλη, η ανεμελιά του να έχεις δίπλα σου γονείς, πεθερικά, φίλους, γνωστούς. Το γνώριμο, το οικείο. Αυτά δεν τα έχουμε εδώ. Αποκτάμε σιγά-σιγά δεσμούς εδώ αλλά δεν τρέφω αυταπάτες κάποια πράγματα πάντα θα λείπουν. Αλλά εδώ έχουμε δουλειά. Έχουμε ευκαιρίες. Έχουμε το Λονδίνο. Το μαγικό Λονδίνο το οποίο λατρεύω. Έχουμε το νέο. Δεν έχω δει ούτε το 1% της Αγγλίας ακόμα ελέω μικρού. Σιγά-σιγά μεγαλώνει όμως και θα είναι ευκολότερο η βόλτα και το ταξίδι. Όλα είναι νέα ακόμα εδώ. Μαθαίνουμε κάθε μέρα και κάτι καινούργιο και δεν έχουμε χρόνο να βαρεθούμε. Προσωπικά έχω πάει σε περισσότερες συναυλίες απ΄ότι στα 30 χρόνια που ζούσα Ελλάδα. Έχω αναπτύξει τα μαγειρικά μου skills και απολαμβάνω τις British pubs με το φαγητό και τις ales. Είμαι εκ φύσεως καλοφαγάς και τα γουστάρω αυτά.

Έχω πλέον καλομάθει στη συμπεριφορά του κράτους απέναντι μου. Ναι εδώ είναι πανάκριβη η ζωή, σε χρεώνουν μέχρι και για τον αέρα που αναπνέεις και το κράτος σε έχει υπό στενή παρακολούθηση: κάμερες παντού, δεν μπορείς να διανοηθείς να κλέψεις, να τρέξεις λίγο παραπάνω στο δρόμο κτλ αλλά από πότε αυτά είναι κακά πράγματα; Ξέρω που είμαι και σε τί χώρα και κοινωνία ζω. Τουλάχιστον όμως υπάρχει μια αντιμετώπιση από το κράτος προς τον πολίτη εκ διαμέτρου αντίθετη απότι στην Ελλάδα. Εδώ σε αντιμετωπίζουν με σεβασμό και σου κάνουν τη ζωή εύκολη: όλα μέσω internet. ΟΛΑ! Πληρωμές φόρων, συναλλαγές με δημόσιο, αιτήσεις, πιστοποιητικά κτλ. Για να πάρω ΝΙΝ έκλεισα ραντεβού, πήγα και σε 15 λεπτά τελείωσα. Για να γραφτώ στο NHS πήγα, έδωσα τα χαρτιά σε 10 λεπτά τελείωσα. Για να πάρω κάρτα Ευρωπαίκής ασφάλισης από την Ελλάδα έπρεπε να περιμένω 45 λεπτά ουρά στο ΙΚΑ. Εδώ μπήκα στο site του NHS και σε 1 λεπτό είχα τελειώσει. Έστειλα mail στον δήμο για να διαμαρτυρηθώ (επαναλαμβάνω mail) γιατι δεν είχαμε κάδο ανακύκλωσης και μου τηλεφώνησε ο αντιδήμαρχος καθαριότητας (!!!!) να μου πεί οτι θα μας στείλουν έναν άμεσα! Απλά καμία σχέση με το Ελληνικό δημόσιο το οποίο δεν μας λείπει καθόλου εδώ. Προσωπικά περιμένω να κλείσω 5 χρόνια για να πάρω και την Αγγλική υπηκοότητα έτσι ώστε να μην χρειάζεται ούτε για το διαβατήριο να ασχοληθώ πλέον με το Ελληνικό κράτος.

Τώρα μετά από 3 χρόνια κάθε μέρα συγκινούμαι όταν βλέπω τον γιό μου να μεγαλώνει, να μιλάει σαν Αγγλάκι όσο και αν παλεύουμε να τον πείσουμε να μιλάει και Ελληνικά (καταλαβαίνει τα πάντα αλλά βαριέται να τα μιλήσει). Φοράμε τη στολή του σχολείου κάθε πρωί και είναι τόσο ευτυχισμένος! Και βλέπω και τα άλλα παιδάκια που πηγαίνουν σχολείο, τα μεγαλύτερα που πηγαίνουν στο κολλέγιο και αναρωτιέμαι τί θα μεγαλώσει να γίνει και ο Στέφανος. Και όσο μεγαλώνει εδώ μειώνεται γεωμετρικά η πιθανότητα να επιστρέψουμε. Αν υπήρχε ποτέ τέτοια πιθανότητα.

Βρήκα νέα δουλειά. Περισσότερα στο επόμενο post. Έχω πολλά εσώψυχα να καταθέσω από την εμπειρία της αναζήτησης.