39 μερες

Πετάω τη στιγμή αυτή που γράφω αυτές τις λίγες γραμμές. Πάνω από τις Άλπεις, σε μια θάλασα από σύννεφα με λίγες βουνοκορφές να ξεπροβάλλουν από εδώ και εκεί. Το θεάμα είναι μαγευτικό. Όπως μαγευτικό ήταν και αυτό το τριήμερο στην πατρίδα. Με την οικογένεια μου. Η συγκίνηση όταν είδα τον υιό μου απερίγραπτη. Όσο και όταν τον άφησα ξανά. Συναισθήματα που μόνο όσοι από τους αναγνώστες είναι γονείς μπορούν να κατανοήσουν. Αλλά σε 39 ημέρες θα τους έχω όλους δίπλα μου! 39 ημέρες. 9/12. Μια ημέρα όπου πραγματικά ξεκινά η νέα μας ζωή. Εγώ απλώς τώρα θέτω το σκηνικό, προετοιμάζω τις λεπτομέρειες και δημιουργώ το πλάνο μας.

Σε μιά ώρα προσγειώνομαι Λονδίνο. Με γεμάτες τις μπαταρίες από χαρά και συγκίνηση αλλά και γεμάτο το στομάχι από τα φαγητά της μαμάς, από το ταβερνάκι που τόσο μου έλειψε με αγαπημένους φίλους. Δεν το κρύβω οτι με δυσκολία ανέβηκα στο ασπρο-πορτοκαλί αεροπλάνο της Easyjet. Αλλά δεν μετανιώνω για τίποτα. Ήξερα οτι το συναισθηματικό κομμάτι μιας τέτοιας τεράστιας αλλαγής θα είναι και το πιο δύσκολο, το πιο επίπονο. Αλλά δεν μπορείς να ζείς με την στεναχώρια αλλά να υποστηρίζεις τις επιλογές σου με όλη σου τη καρδιά. Αλλιώς τίποτα απ’ όλα αυτά δεν θα έχει κανένα νόημα.

Νέα εβδομάδα από αύριο και είναι τόσα πολλά ακόμα που πρέπει να γίνουν με ακόμα εντονότερο ρυθμό. Έπιπλα για όλο το σπίτι, βάψιμο, αποστολή των πραγμάτων από Ελλάδα, όλα πρέπει να είναι τέλεια μέχρι τις 9/12. Από την άλλη εβδομάδα θα έχω παρέα την μικρή μου αδερφή.  Θα την τρέξω αλλά η βοήθεια της θα είναι πολύτιμη.

Είναι τόσο υπέροχη θέα στα 12.000 πόδια….