UK experience

Μια από τις εμπειρίες μου που τελευταία έχω ανασύρει από τα μνημοντούλαπα του εγκεφάλου μου είναι η απογραφή του 2001. 21 χρονών παιδάκι τότε είχα συμμετέχει σαν δειγματολήπτης στην απογραφή και μου είχε ανατεθεί μια συγκεκριμένη γειτονιά στην Δυτική Θεσσαλονίκη (Αμπελόκηπους) στην οποία το 90% των κατοίκων ήταν μετανάστες από Ρωσία, Αλβανία, Γεωργία κτλ. Πέρα από την απίστευτη φτώχεια που αντίκρυσα, την τεράστια αξιοπρέπεια των ανθρώπων εκεί που πολλοί έμεναν 20 άτομα μέσα σε 40 τμ αλλά ήταν μέσα στην ευγένεια και πρόθυμοι να απαντήσουν όλες τις ερωτήσεις μου, αυτό που μου έκανε τεράστια αίσθηση ήταν μερικές από τις προσωπικές ιστορίες αυτών των ανθρώπων που για οποιοδήποτε λόγο έφυγαν από τις πατρίδες τους και ήρθαν σε μια χώρα που τους θεωρούσε πολίτες τρίτης κατηγορίας και που ήταν καταδικασμένοι να ζούνε στην φτώχεια και την ανυποληψία. Πολλοί λοιπόν από αυτούς τους ανθρώπους που είτε εργάζονταν σαν καθαρίστριες, είτε σαν οικοδόμοι ή τις περισσότερες φορές ήταν άνεργοι, στις χώρες τους ήταν γιατροί, δάσκαλοι, επιστήμονες αλλά στην Ελλάδα όπως ήταν φυσικό κανείς δεν ήθελε στη δουλειά του ‘ρωσοπόντιο’ μηχανικό ή φυσικά το ‘γιατρός από την Αλβανία’ θεωρούταν κάποτε ανέκδοτο.

Σιγά-σιγά και ίσως λόγω κρίσης αυτό αλλάζει στην Ελλάδα αφού πλέον αποβάλλεται (ελπίζω) από το DNA μας αυτή η υπεροψία που είχαμε τις εποχές των παχιών αγελάδων και καταλαβαίνουμε οτι ούτε ο περιούσιος λαός είμαστε, ούτε καλύτεροι από τους Αλβανούς, τους Ρώσους ή τους άλλους λαούς. Και αυτό κυρίως επειδή και εμείς πλέον είμαστε σε τραγική οικονομική κατάσταση και έχει αρχίσει και από εμάς ένα τεράστιο κύμα μετανάστευσης (ή μετακίνησης σύμφωνα με τον ‘έγκυρο’ δημοσιογράφο Πορτοσάλτε) προς χώρες που είναι πιο ανεπτυγμένες από εμάς. Και εδώ ακριβώς είναι το point που θέλω να κάνω: Οτι δυστυχώς είναι στην ανθρώπινη φύση να υποβαθμίζει την επαγγελματική ιστορία ενός μετανάστη που έχει έρθει από μια χώρα που ή δεν είναι ίδια με την δική του (στην καλύτερη περίπτωση) είτε την θεωρεί υποδιαίστερη (στην χειρότερη περίπτωση).

Και ερχόμαστε στην Αγγλία. Και εδώ συμβαίνει αυτό το φαινόμενο. Έχεις 15 χρόνια εμπειρία στην Ελλάδα σαν τεχνικός Η/Υ και έρχεσαι εδώ να ψάξεις δουλειά και είναι τρομέρα απίθανο να μην ακούσεις το φοβερό: ‘You don’t have UK experience I’m afraid’. Λες και άλλους υπολογιστές έχουμε στην Ελλάδα και άλλους εδώ. Δεν πα να είσαι μηχανικός, γιατρός, τεχνίτης, δάσκαλος, οτιδήποτε, είναι πολύ πιθανό να ακούσεις οτι η εμπειρία σου στην Ελλάδα εδώ δεν μετράει και πάρα πολύ. Ευτυχώς όχι πάντα (πχ όλοι οι γιατροί που έχω γνωρίσει από Ελλάδα βρήκαν αμέσως δουλειά εδώ και με καλά λεφτά). Αλλά το ακούς συχνά και είναι τρομερά άδικο και για αυτόν που ψάχνει δουλειά αλλά και για τον εργοδότη γιατί μπορεί να χάσει έναν έμπειρο και άξιο εργαζόμενο μόνο και μόνο επειδή δεν έχει UK experience, ότι και αν σημαίνει αυτό στη τελική.

Τα γράφω όλα αυτά και επειδή τα ζω αλλά και σαν συμβουλή προς επίδοξους μετανάστες έτσι ώστε να είστε προετοιμασμένοι και να πουλήσετε σωστά την εμπειρία σας έτσι ώστε η έλλειψη UK experience να μην αποτελέσει τροχοπέδη για τα σχέδια σας. Ναι μπορεί να μην έχω δουλέψει στην Αγγλία αλλά στην Ελλάδα έχω 10 χρόνια τρελής εμπειρίας, γνώσης έχω κάνει 2 δουλειές ταυτόγχρονα για 15 ώρες τη μέρα και τί να μας πεις εσύ Άγγλε με το 35 ώρες την εβδομάδα και τη μια ώρα lunch break. Υπερβολικός ως συνήθως αλλά μου φαίνεται καλός τρόπος να περάσω το μήνυμα μου!

Bank Holiday σήμερα (26/8), το τελευταίο μέχρι τα Χριστούγεννα και σε τρεις εβδομάδες ξανά Ελλάδα για 5 μερούλες αφού θα γίνουμε νονοί! Το καλοκαίρι φεύγει σιγά-σιγά από το νησί, ήδη κοιμόμαστε με παπλωματάκι το βράδυ. Ο μικρός κάθε μέρα και αγαπάει περισσότερο το nursery και τους φίλους τους, μας τρελλαίνει με την πολυλογία του και ανυπομονεί να έρθει η νονά του σε 10 μέρες. Σαν χτες μου φαίνεται που γυρίσαμε από τις διακοπές στην Ελλάδα και μετά την σύντομη επίσκεψη μας τον Σεπτέμβρη είναι πραγματικά άγνωστο πότε θα ξαναπάμε Ελλάδα. Πρέπει να συνηθίσουμε περισσότερο στην ιδέα οτι σιγά-σιγά πρέπει οι γονείς να μας επισκέπτονται εδώ στο σπίτι μας αφού για εμάς θα γίνεται δυσκολότερο να πηγαίνουμε Ελλάδα λόγω δουλειάς κυρίως αλλά και λόγω του σχολείου του Στέφανου. Περίεργο συναίσθημα.