Τελευταίο ταξίδι Ελλάδα (για τώρα)

Μέχρι το επόμενο. Που δεν ξέρω πότε θα είναι ξανά αλλά σίγουρα δεν θα είναι σύντομα.

Μόλις επιστρέψαμε από Ελλάδα. Χτες δηλαδή αλλά επιστρέψαμε. Και αυτό έχει σημασία. Γιατί οι πειρασμοί να μας κρατήσουν στην πατρίδα ήταν πάρα πολλοί. Και κυρίως γευστικοί: το τι γύρους, μεζέδες, τσίπουρα καταναλώσαμε δεν λέγεται. Και όχι μόνο εγώ αλλά όπως φαίνεται πολύς κόσμος αφού και τις 5 μέρες που έμεινα Ελλάδα κάθε βράδυ μέχρι αργά όλα τα φαγάδικα ήταν γεμάτα κόσμο ενώ και οι καφετέριες, παρά το γεγονός ότι έχουν μείνει οι μισές, είναι γεμάτες κόσμο που αντιστέκεται στην μιζέρια και καλά κάνει. Ο Έλληνας, μπορείς να του κόψεις τα πάντα αλλά την καλοπέραση δεν γίνεται και αυτό είναι ολοφάνερο. Είναι στη κουλτούρα μας, στο αίμα μας και δεν αλλάζει ούτε με δέκα μνημόνια. Και καλά κάνουμε στη τελική.

Περάσαμε υπέροχα με τους φίλους και τις οικογένειες, τα είπαμε, γελάσαμε, φάγαμε και ήπιαμε με το παραπάνω και τους ευχαριστώ που βρήκαν χρόνο να τα τα πούμε ξανά έστω για λίγο. Μπορεί να μην το δείχνω αλλά αυτές οι στιγμές για μένα είναι πολύτιμες. Όχι πως πλέον δεν συνήθισα στην Αγγλία αλλά πάντα η πατρίδα είναι πατρίδα και πατρίδα δεν είναι για μένα μόνο η χώρα και ο ήλιος της αλλά και οι άνθρωποι που αγαπάω και μου λείπουν. Και με αυτούς που αγαπάς και που σε νοιάζονται πραγματικά, αρκεί ένα βλέμμα, μια κουβέντα, ένα γέλιο και είναι σαν να μην έχεις λείψει ούτε μια ημέρα.

Φυσικά δεν έλειψε και η καθιερωμένη πλέον συναλλαγή με το δημόσιο και τις τράπεζες (με λογική δημοσίου): Μια εξουσιοδότηση θέλαμε να κάνουμε και για το γνήσιο της υπογραφής είπαμε να πάμε στα ΚΕΠ. Μάταιος κόπος. Απεργία. Οπότε λέμε ας πάμε στην Αστυνομία. Πάει η Χριστίνα και τους βλέπει τους κυρίους αραχτούς στο μπαλκονάκι με την φραπεδιά να σκοτώνονται και τους λέει οτι ήρθε να πιστοποιήσει το γνήσιο της υπογραφής. Με μεγάλη άνεση της απαντάνε λοιπόν, με το γνωστό χιούμορ του νεοέλληνα: “Για πολύ γνήσιο;” Η απάντηση ήρθε πληρωμένη: “Τόσο όσο χρειάζεται”. Και φυσικά ενώ στα ΚΕΠ η διαδικασία είναι δωρεάν, στο παράλληλο σύμπαν μιας άλλης υπηρεσίας όπως η αστυνομία κοστίζει 90 λεπτά! Η δική μου εμπειρία αφορούσε την τράπεζα Πειραιώς όπου επειδή ξέχασα τους κωδικούς της Winbank έπρεπε να πάω στη τράπεζα για νέους κωδικούς (!) και να φέρω: Ταυτότητα, λογαριασμό από ΔΕΚΟ και ένα πρόσφατο εκκαθαριστικό εφορίας! Το ότι μένω στην Αγγλία, δεν έχω μόνιμη κατοικία στην Ελλάδα δεν έχει σημασία και πραγματικά απορώ τι διάολο χρειάζεται το εκκαθαριστικό της εφορίας για να μου δώσουν νέους κωδικούς για online συναλλαγές. Και μιλάμε για ιδιωτική επιχείρηση έτσι; Αλλά το έχω πάρει εθιμοτυπικά πλέον, κάθε μα κάθε φορά που έρχομαι Ελλάδα να ξοδεύω τουλάχιστον ένα πρωινό με δημόσιο κτλ. Πλέον αν δεν το κάνω νιώθω πως κάτι μου λείπει!

Τα ευχάριστα νέα που μας έφτιαξαν ακόμα περισσότερο την διάθεση και πήγαμε Ελλάδα πολύ ανεβασμένοι ψυχολογικά είναι πως η Χριστίνα βρήκε δουλειά! Περισσότερα σχετικά με τα βήματα που ακολουθήσαμε και πώς τα κατάφερε στο επόμενο mega post του fromGR2UK!

ΥΓ: Όλοι στην Ελλάδα συζητάνε για την ΧΑ. Καιρός ήταν αν με ρωτήσετε προσωπικά γιατί μέχρι τώρα το βλέπαμε χαλαρά το θέμα. Γνώμη έχω και είναι τόσο σκληρή και απόλυτη που επίτηδες δεν την γράφω εδώ μέσα.