Μια φανταστική ιστορία ελληνικής αξιοκρατίας

Ελλάδα 2013. Μια χώρα με πρωτογενές πλεόνασμα, σε ανάπτυξη, με επιβραδυνόμενους ρυθμούς ανεργίας και φούλ στην δημοκρατία. Ας πάρουμε την αεροπορική εταιρία ΑΑ και την εποχική υπάλληλο ΔΜ. Η ΔΜ δουλεύει για 600 ευρώ σαν το σκυλί, με νυχτερινές βάρδιες, χωρίς υπερωρίες, με την άνωθεν εντολή οτι ο πελάτης έχει πάντα δίκιο ακόμα και αν είναι τύφλα και σε χουφτώνει εν ώρα εργασίας και μην τυχόν του χαλάσεις χατήρι γιατί θα τον χάσουμε από πελάτη. Η ΔΜ είναι μια από τις πολλές υπαλλήλους που εργάζονται όταν τις χρειάζονται τους καλοκαιρινούς μήνες και μετά άντε γειά του χρόνου πάλι και αν. Φυσικά άλλες δουλειές ανάλογες στην Ελλάδα δεν υπάρχουν πολλές και όταν δεν εργάζονται δεν δικαιούνται καν επίδομα ανεργίας αφού αν το πάρεις μια φορά το κράτος θεωρεί οτι σου φτάνει και για τα επόμενα 30 χρόνια.

Η ΔΜ αγαπάει τη δουλειά της. Δίνει το 100% για αυτήν και είναι πραγματικά καλή σε αυτό που κάνει. Αλλά δεν ξέρει. Δεν ξέρει οτι ακόμα και στις αγιοποιημένες ελληνικές επιχειρήσεις πρέπει να στήσεις κώλο για να δείξεις την αξία σου. Οχι σε όλες. Μην θιχτείτε μερικοί που ψάχνετε ευκαρία. Αλλά σε πάρα πολλές εταιρίες ισχυει αυτός ο άγραφος κανόνας. Της γνωριμίας. Του γνωστού. Του φίλου. Της υποχρέωσης. Της ΔΜ της ανακοίνωσε ο διευθυντής προσωπικού οτι θα την μονιμοποιήσουν. Στην δουλειά που αγαπάει και που δίνει τα πάντα για αυτή. Η ΔΜ ξαφνικά άρχισε να κάνει όνειρα. Δυο βδομάδες που κράτησε αυτό το όνειρο η ΔΜ άρχισε να φτιάχνει στο μυαλό της το μέλλον της, να ελπίζει για κάτι καλύτερο και να μην σκέφτεται οτι μπορεί να αναγκαστεί και αυτή να μεταναστεύσει. Τα λεφτά πάλι δεν θα ήταν πολλά αλλά η λέξη ‘μόνιμη’ την γέμιζε ελπίδα για κάτι καλύτερο. Γιατί αγαπάει την ζωή στην Ελλάδα. Αγαπάει τη ζωή της εδώ, τη δουλειά της. Ξαφνικά -ίσως όχι τόσο τώρα που το σκέφτομαι αναδρομικά αφού στην Ελλάδα συνέβη- τα όνειρα έγιναν συντρίμμια.

Της ανακοινώθηκε με κάθε επισημότητα οτι τελικά δεν θα την κάνουν μόνιμη. Γιατί; Γιατί ‘ποιά είναι αυτή η ΔΜ; Δεν την ξέρω‘ αναφώνησε ο CEO της εταιρίας ΑΑ. Έπεσε ξένος δάχτυλος. Έπρεπε να βολέψουν την κόρη του τάδε. Η οικογένεια της ΔΜ ποτέ μα ποτέ αν και είχε άπειρες ευκαιρίες δεν εκμεταλλεύτηκε το όνομα της για να βολέψει κανένα παιδί της. Ηθική; Αρχές; Μαλακία; Όπως θέλετε πείτε το. Αλλά έτσι έμαθε να πορεύεται. Με τον σταυρό στο χέρι σε αυτή τη σάπια κοινωνία. Και τί κατάλαβε; Η ΔΜ να χάνει το κόσμο κάτω από τα πόδια της. Να ζει στο πετσί της μια αδικία όπως χιλιάδες άλλοι νέοι στην Ελλάδα της ανάπτυξης του Σαμαρά, του Βενιζέλου, των χρυσών αυγών. Η ΔΜ είναι χάλια ψυχολογικά, με την οικογένεια της να πασχίζει να την κάνει να συνέλθει. Τα όνειρα της γκρεμίστηκαν στα πόδια της κόρης του τάδε. Και επειδή δεν την ήξερε ο κύριος Ζ. Ο CEO τρομάρα του. Φυσικά έπρεπε να την περάσει ένα χεράκι για να την γνωρίσει. Γιατί αν δεν σε ξέρει ο CEO της κωλοεπιχείρησης είσαι ένα μηδενικό. Ακυρώνεται όλη η προσπάθεια και η δουλειά σου. Φυσικά κανείς δεν την υποσχέθηκε την μονιμότητα. Ιδιωτική εταιρία είναι ότι θέλει κάνει. Αλλά οχι και έτσι. Άλλο αυτό και άλλο η κοροϊδία. Και εγώ ιδιωτικό blog είμαι και οτι θέλω γράφω.

Αλλά ανεμενόμενη και η κοροϊδία και η απατεωνιά σε αυτή τη κατάσταση που βρίσκεται η χώρα. Στο βούρκο επιβιώνει αυτός που πατάει στις πλάτες των άλλων και μπράβο στον τάδε που βόλεψε την κόρη του. Η ΔΜ τώρα ξέρει. Ή πρέπει να μάθει. Να επιβιώνει. Να πατήσει στις πλάτες των άλλων. Να κοροϊδέψει. Να προδώσει τις αρχές με τις οποίες μεγάλωσε. Να γίνει και αυτή η κόρη του Χ που βολεύεται σε μια ιδιωτική εταιρία εις βάρος ενός άλλου που ίσως το αξίζει περισσότερο. Εσείς τί λέτε;

Η παραπάνω ιστορία ίσως δεν είναι φανταστική και οποιαδήποτε σχέση με πραγματικά πρόσωπα και καταστάσεις ίσως να μην είναι συμπτωματική. ΚΑΙ ΟΧΙ ΔΕΝ ΤΑΙΡΙΑΖΟΥΝ ΟΛΕΣ ΟΙ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ ΣΕ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ. Αυτό έλειπε. Άντε γιατί πάλι θα μου τα πρήξουν μερικοί.