In the army

Έλαβα ένα email πρόσφατα από έναν αναγνώστη του blog που μου έγραφε για τις αγωνίες του και τα σχέδια του για μετανάστευση. Σε κάποιο σημείο αναφερόταν για το πόσο τον βάρυνε ο στρατός. Πόσο τον έκανε να ξεχάσει τα όνειρα του, να απογοητευτεί, να ξενερώσει γενικώς. Και πόσο σε καταλαβαίνω ρε φίλε. Με αφορμή αυτές τις γραμμές που διάβασα, ήρθαν στο νου μου αναμνήσεις από την χειρότερη περίοδο της ζωής μου, από αυτή τη φυλακή μυαλού και σώματος, από το καθαρτήριο που λέγεται Ελληνικός Στρατός. Φυσικά την άποψη μου δεν περιμένω να την συμμερίζονται όλοι, αλλά είτε πέρασες καλά είτε άσχημα στον στρατό, δεν παύει να είναι ένας χρόνος ολότελα χαμένος από τη ζωή σου. Τουλάχιστον μπόρεσα και το έβαλα στο CV σαν εμπειρία (χειριστής top secret αλληλογραφίας ντε! σαν διαβιβαστής!!!).

Ακόμα θυμάμαι και γελάω την πρώτη μέρα στο Χαϊδάρι που μας μάζεψαν όλα τα ‘ψάρια’ σε μια αίθουσα προβολής και μας έδειξαν ένα βίντεο υποδοχής (!!) με μουσική υπόκρουση το άσμα των Status Quo: In the Army Now !!! Το τριπλό εμβόλιο σαν να ήμαστε μοσχάρια στον κτηνίατρο, τις ατέλειωτες ουρές για όλα (εισαγωγή στο ελληνικό δημόσιο το αποκαλώ) από φαγητό μέχρι τα ρούχα. Μαγεία! 2 μήνες περίπου στο κέντρο διαβιβάσεων κύλησαν καλά για μένα μπορώ να πω και μετά ήρθε και το χαρτί για Κομοτηνή αφού είχα την γιαγιά μου εκεί. Καλά που πήγα Κομοτηνή να έχω εξόδους. 1 στις 15! Τέλεια! Εκεί γαλουχήθηκα με τον απίστευτο κομπλεξισμό αγράμματων πιτσιρικάδων, τη ελληνική ψευτομαγκιά των ‘ανωτέρων’ , τις άσκοπες σκοπιές κτλ. Σύμφωνα με τη γυναίκα μου ποτέ δεν υπήρξα περισσότερο γκρινιάρης στη ζωή από εκείνους τους τρεις μήνες στη Κομοτηνή. Αλλά δικαιολογημένα! Η πιό θετική ανάμνηση από εκείνο το τρίμηνο είναι το ‘πατημένο’ κρουασάν σοκολάτα στο ΚΨΜ (+10 κιλά ο Δημήτρης). Πώς να μην βαρύνεις και ψυχολογικά και σωματικά; Φαντάζομαι αυτούς που πήγανε Έβρο ή στα νησιά. Έχουν ένα απεριόριστο RESPECT από εμένα! Και όσο τέλεια (;;) και αν περνάς όλο και κάπως θα πάνε όλα τα σχέδια σου πίσω, όλο και νιώσεις το μυαλό σου να γίνεται χυλός. Στην καλύτερη ηλικία μας, μας υποχρεώνουν να πάμε φυλακή ουσιαστικά. Και άντε να μαθαίναμε και τίποτα πάει στο διάολο.

Ευτυχώς έφυγα από τη Κομοτηνή χωρίς να χρειαστώ να πλακωθώ με κανένα πιτσιρικά (όχι τίποτα άλλο σίγουρα θα με πλάκωναν γιατί δεν είμαι και καλός σ’αυτά) και βρήκα μια σχετική ηρεμία στη Θεσσαλονίκη. Πολύ ηρεμία θα έλεγα. Αλλά και εκεί που ήμουν σχετικά χαλαρά, πάλι ένιωθα σαν τον χειρότερο δημόσιο υπάλληλο, φθαρμένος, κουρασμένος, αηδιασμένος με μηδέν όρεξη για το μέλλον μου. Μακάρι να πήγαινα πιτσιρικάς και εγώ φαντάρος, στα 19 μου, να μην καταλάβω τίποτα γιατί αυτό έχω καταλάβει: όσο μεγαλύτερος τόσο χειρότερα. Ευτυχώς βρήκα διέξοδο και μπόρεσα να κοιτάξω και να προγραμματίσω το μέλλον μου, ψάχνοντας εντατικά για δουλειά όσο ακόμα υπηρετούσα. Και αυτό με κράτησε να συνεχίσω. Να μην απελπίζομαι.

Πώ-πώ μάλλον είμαι πολύ φλώρος και ‘ανθέλληνας’ (!). Oh well…

Μάλλον αν θέλω να καταλήξω κάπου είναι ότι φίλε μου που βάρυνες και όσοι άντρες πήγατε στρατό και απελπιστήκατε σαν και εμένα, σας καταλαβαίνω απόλυτα αλλά πρέπει, επιβάλλεται να βρείτε το κουράγιο και να κοιτάτε το μέλλον με αισιοδοξία και με ελπίδα. Προσπαθήστε να βρείτε διεξόδους ακόμα και κατά τη διάρκεια της θητείας και να ψάχνετε για αγγελίες, για σπουδές, για το μέλλον σας γενικότερα ακόμα και όσο είστε φαντάροι. Είναι μια τραγικά άχρηστη εμπειρία, αφάνταστα βαρετή αλλά ο χρόνος θα περάσει και στο τέλος μόνο τα θετικά (;) θα μείνουν. Make the best use of your time!