Εργασιακή νοοτροπία

Σε ένα μήνα περίπου κλείνω ένα χρόνο στην Αγγλία. Ήδη προετοιμάζω την ετήσια αυτή ανασκόπηση στο μυαλό μου. Προηγουμένως όμως θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας μια εργασιακή εμπειρία που έζησα την προηγούμενη εβδομάδα, μια εμπειρία οχι προσωπική αλλά πρωτόγνωρη σαν γεγονός.  Ένα γεγονός που φανερώνει ακόμα μια πτυχή του εργασιακού μεσαίωνα στην Ελλάδα και τις χαοτικές διαφορές μεταξύ Ελλάδας και -δεν θα πω Αγγλίας- Ευρώπης γενικότερα. Γιατί δυστυχώς μόνο στα χαρτιά είμαστε Ευρώπη, όταν κακά τα ψέμματα είμαστε και μας θεωρούν ΟΛΟΙ σαν μια τριτοκοσμική χώρα. Δυστυχώς. Και μόνο αν έχεις ζήσει έξω το νιώθεις αυτό, αλλιώς είσαι φυλακισμένος στο γυάλινο κλουβί σου όπου δίχως με κάτι άλλο να συγκρίνεις, νομίζεις οτι όλα τέλεια και αγγίζεις -αναπόφευκτα- τα όρια του σωβινισμού και του λαϊκίστικου εθνικισμού. Anyway…

Τη προηγούμενη εβδομάδα λοιπόν αποχώρησε μια συνάδελφος από τη δουλειά μετά από 5 χρόνια παρουσίας στο τμήμα (IT). Ήταν δεδομένο οτι η εταιρία με κάποιο τρόπο θα της έδειχνε την -έστω τυπική- ευγνωμοσύνη της για την προσφορά της. Εξάλλου και εγώ όταν ήρθα πέρισυ για να αντικαταστήσω έναν υπάλληλο που έφευγε, έγινα μάρτυρας από τις πρώτες κιόλας ημέρες μου εκεί του τρόπου που η εταιρία αποχαιρετά έναν υπάλληλο. Και απ΄ότι διαβάζω και ακούω δεν είναι κάτι που συμβαίνει μόνο στην εταιρία μου αλλά είναι γενικά μέρος της εργασιακής κουλτούρας εδώ πέρα. Η συνάδελφος λοιπόν έδωσε το one month notice όπως προβλέπεται και τις τελευταίες εβδομάδες μαζέψαμε λεφτά από όλα τα τμήματα για διάφορα δώρα, ετοιμάσαμε κάρτα αποχαιρετισμού και την μέρα που ήταν η τελευταία της στη δουλειά μαζεύτηκε σχεδόν όλη η εταιρία γύρω από το γραφείο της και ένα μέλος του board την αποχαιρέτησε, ευχαριστώντας τη για τη προσφορά της, το έργο της και της ευχήθηκε καλή επιτυχία για το μέλλον. Και τελείως τυπικό να το πείτε, εμένα μου άρεσε. Γιατί έστω και έτσι αναγνωρίζεται οτι για κάποια χρόνια δούλεψες, κουράστηκες, αγχώθηκες και προσέφερες σαν επαγγελματίας σε έναν οργανισμό που βασίζεται σε σένα και σε μένα για να λειτουργήσει. Δεν είναι μόνος ένα ψυχρός μισθός η ανταμοιβή, αυτό είναι το αυτονόητο, αλλά είναι και η αναγνώριση της εργασίας σου και της όποιας προσπάθειας σου κατά τη διάρκεια της παραμονής σε μια διευρυμένη οικογένεια όπως είναι κάθε εταιρία.

Αυτομάτως γίνεται η σύγκριση. Και δεν θα μπω σε λεπτομέρειες αλλά σκεφτείτε εσείς που με διαβάζετε αν έχει ποτέ γίνει το παραπάνω σκηνικό που περιέγραψα σε οποιαδήποτε εταιρία στην Ελλάδα, ειδικά τα τελευταία χρόνια που θεωρείται ότι σου κάνει χάρη ο άλλος που σε έχει στην εργασία του και μέγιστη τιμή και ευεργέτημα και αν σου πληρώνει το βασικό μισθό στην ώρα του. Αλλά η νοοτροπία αυτή υπήρχε -όχι σε όλους- και προ κρίσης. Ο εργαζόμενος στην Ελλάδα αν είναι στον ιδιωτικό τομέα θεωρείται σκλάβος και αν είναι στο δημόσιο θεωρείται βασιλιάς. Μηδενικές υπερωρίες, χαμαλίκι, εξοντωτικά ωράρια ακόμα και αν δεν κάνεις τίποτα και παίζεις farmville πρέπει να κάθεσαι  +3 ώρες στην εταιρία για να μην σε κακολογήσει το αφεντικό επειδή φεύγεις στην ώρα σου!!! Και εννοείται -για να μην ξεφύγω από το θέμα- μηδενική αναγνώρισης της όποιας προσφοράς σου όταν έρθει η ώρα και αποχωρήσεις που συνήθως όλοι φεύγουν σαν αποτυχημένοι προδότες (αν τολμήσουν και παραιτηθούν) ή απλά σαν φύρα. Φυσικά δεν είναι όλοι -ευτυχώς- έτσι αλλά η πλειοψηφία είναι αυτή που διαμορφώνει το τριτοκοσμικό εργασιακό περιβάλλον στην Ελλάδα.

Να είστε όλοι καλά και να ευχηθώ από τώρα καλό χειμώνα ή ακόμα καύσωνα έχετε στην Ελλάδα; Εδώ πάντως μετά από 3 εβδομάδες καλοκαιρίας και ζέστης άρχισε η ψύχρα και η βροχή. Καλό χειμώνα να έχουμε  όλοι μας.