At the end

6 χρόνια πέρασαν από το πρώτο post αυτού εδώ του blog. Είχε τίτλο ‘At the beginning’ και θυμάμαι το έγραφα πάνω στο αεροπλάνο τη πρώτη φορά που αγόρασα το εισιτήριο χωρίς επιστροφή για την Αγγλία. Είχα τόσο πάθος και όρεξη για να γράψω τότε την έναρξη της νέας αυτής σελίδας στη ζωή μου. Να τη μοιραστώ με συγγενείς, φίλους, με όλο το κόσμο βασικά. Το διαβάζω εκείνο το post και παρατηρώ οτι προσπαθούσα να το διασκεδάσω, να το δω με αισιοδοξία και με χιούμορ. Πώς πέρασε κιόλας τόσο καιρός ;!

Το blog αυτό ξεκίνησε σαν μια προσπάθεια μου να μοιραστώ τις εμπειρίες μου με τους φίλους και την οικογένεια μου. Ήθελα να μαθαίνουν όλοι τα νέα μου και να μοιράζομαι τη μοναξιά που ένιωθα ειδικά τους πρώτους μήνες. Παράλληλα ήθελα να μοιραστώ με το κόσμο συμβουλές για την αναζήτηση εργασίας στην Αγγλία, το πώς εγώ βρήκα δουλειά πίστεψα οτι ίσως βοηθούσε και άλλους. Δεν είμαι αλτρουιστής αλλά μάλλον το έκανα και για να έχω κάτι να γράφω αλλά και για να έχει αυτό το blog μια θεματολογία που θα το κάνει ανοιχτό σε ένα μεγαλύτερο κοινό. Θα σας πω ψέμματα αν πω οτι δεν ήθελα να με διαβάζει ο κόσμος όπως εγώ διάβαζα τα blogs που με επηρέασαν και με βοήθησαν στο να κάνω αυτό το μεγάλο βήμα της μετανάστευσης. Η θεία Σοφία και το Γαιτανάκι ήταν τα σημαντικότερα σημεία αναφοράς μου και τους θαύμαζα για το τρόπο γραφής και τις πληροφορίες που έδιναν.  Ήθελα και εγώ να γράψω ένα εγχειρίδιο για το πως θα βρεις δουλειά στην Αγγλία. Το εγχειρίδιο αυτό καθώς περνούσε ο καιρός εμπλουτίστηκε με θεματολογία για την ζωή στην Αγγλία και τα πιο δημοφιλή άρθρα μου ήταν πάντα αυτά που έγραφα για το κόστος ζωής ή τα σπίτια στην Αγγλία. Τα πρώτα χρόνια τα άρθρα ήταν απανωτά. Καινούργιες εμπειρίες κάθε μέρα, όλα νέα. Η σύγκριση με την Ελλάδα αναπόφευκτη. Και πολλές φορές ακραία και εριστική. Η ποσότητα γραφής ήταν αντιστρόφως ανάλογη με τα χρόνια που περνούσαν. Λογικό εφόσον δεν υπάρχει κάτι καινούργιο να γράψω τόσο συχνά πλέον. Καλώς ή κακώς το νερό έχει μπει από καιρό στο αυλάκι και το υλικό που θα με εμπνεύσει να γράψω κάτι καινούργιο έχει ελαττωθεί.

Το feedback που έχω λάβει κατά βάση είναι θετικό. Ειδικά τα πρώτα χρόνια είχα εκπλαγεί από τα emails που λάμβανα και σε κάποιο βαθμό αισθανόμουν ένα βάρος και μια υπευθυνότητα καθώς οι περισσότεροι μου ζητούσαν συμβουλές και με ευχαριστούσαν που τους έπεισα να μεταναστεύσουν. Ήμουν πολύ προσεκτικός στο να μην δίνω τέτοιες συμβουλές. Μόνο ρεαλιστικά δεδομένα και τις δικές μου προσωπικές, υποκειμενικές εμπειρίες. Αν βοήθησα έστω στο ελάχιστο κάποιον να πάρει μια απόφαση τότε είμαι ευτυχισμένος. Φυσικά και δεν άρεσα σε όλους, έχω μαλώσει με αρκετό κόσμο κατά τη γνώμη μου χωρίς λόγο. Η βασικότερη παρεξήγηση ήταν οτι εξυμνούσα τα πάντα στην Αγγλία και έκραζα τα πάντα στην Ελλάδα. Δεν ισχύει, ποτέ δεν ίσχυε αλλά καταλαβαίνω γιατί κάποιοι το πίστευαν.

Γνώρισα κόσμο, αντάλλαξα απόψεις, προσπάθησα ανεπιτυχώς να κάνω forum, έκανα τη σελίδα στο facebook, έγινα αντικείμενο έρευνας σε διατριβή (!). Αλλά ήρθε η ώρα να χρησιμοποιήσω ένα από τα χειρότερα στερεότυπα εκεί έξω να και πω οτι το blog αυτό έκανε το κύκλο του και πλέον πρέπει να ολοκληρώσει τη πορεία του. Το περιεχόμενο θα είναι εδώ για όποιον θέλει να ψάξει πληροφορίες αλλά δεν θα υπάρχει νέο περιεχόμενο. Αυτό είναι το τελευταίο post του fromGR2UK. Σας ευχαριστώ όλους που διαβάσατε έστω και μια πρόταση που έγραψα. Σας ευχαριστώ για τα σχόλια σας. Ευχαριστώ τον Παναγιώτη Γκατζελίδη για το δωρεάν hosting εδώ και τόσα χρόνια. Ευχαριστώ τη ‘θεία Σοφία’ για την έμπνευση και τη βοήθεια να μεταναστεύσω και εγώ στην Αγγλία. Ευχαριστώ το new diaspora για την αναδημοσίευση των άρθρων μου. Ευχαριστώ τη Χριστίνα και το Στεφανούλη για την έμπνευση και την υπομονή.

Μην παρατάτε ποτέ τα όνειρα σας.

Αντίο…