@ the nursery

Έγραφα για τα τα προεόρτια του nursery αλλά ήρθε η ώρα που το παιδάκι μας άρχισε -νωρίτερα από ότι είχαμε προγραμματίσει- το παιδικό σταθμό! Η ώρα της κοινωνικοποίησης για τον μικρό Στέφανο έφτασε, το χέρι μπήκε βαθιά στην τσέπη και είπαμε να ξεκινήσουμε το nursery. £37 η μισή μέρα παρακαλώ και το μήνα για τρία πρωινά την εβδομάδα (8.00-13.00) περίπου £460….Ω ναι! Ξέραμε οτι θα είναι δύσκολο αλλά ήταν περισσότερο απ’ όσο πιστεύαμε, ειδικά για την μαμά που είχε το δύσκολο καθήκον να αφήνει τον μικρό στο νέο του περιβάλλον. Στην αρχή ήταν για 5 δίωρα την εβδομάδα για να συνηθίσει (settling hours). Έλα όμως γκαντεμιά και στο πρώτο μισάωρο που άφησε με πολλά δάκρυα τον μικρό στον παιδικό και εκεί που άρχισε να του αρέσει, κάνανε άσκηση για φωτιά και βάρεσε ο συναγερμός (!). Πανικός ο μικρός, τρόμαξε τόσο που από το κλάμα κάλεσαν την μαμά του να τον πάρει (!!!). Ευτυχώς τις επόμενες ημέρες ήταν πιο ήρεμα τα πράγματα πάλι όμως με πολύ κλάμα μέχρι να αφήσει το χέρι της μαμάς και να πάρει το χέρι της δασκάλας του. Κάθε μέρα και καλύτερα μέχρι που φτάσαμε στο κανονικό session όπου πήγε για 4 ώρες και αρρώστησε…κλασσικά θα μου πείτε για παιδάκια που αρχίζουν παιδικό. Και φυσικό για τον μικρό μου που τόσο καιρό ήταν safe στο σπίτι μας και φαινόταν σαν να μην αρρώσταινε ποτέ.

Η γριπούλα όμως πέρασε (10 μέρες μας ταλαιπώρησε), ο παιδικός ξανα-ξεκινά από βδομάδα και ο Στέφανος σίγουρα θα το διασκεδάσει με τη ψυχή του αφού ήδη μαθαίνω οτι του αρέσει ο χορός, η ζωγραφική και να συμμαζεύει (!). Ένας νέος κόσμος και για αυτόν αλλά και για εμάς που μαζί του μαθαίνουμε σαν γονείς και εμείς. Οι μάνες μας, τους φαίνεται περίεργο πως μεγαλώνουμε τελείως μόνοι μας ένα τρίχρονο, μακριά από τις συμβουλές και την βοήθεια τους. Είναι και αυτό ένα side effect της μετανάστευσης. Ένα ακόμα επίπεδο της μοναξιάς και μια ακόμα θυσία που κάνουμε. Γιατί όταν χάνεις αυτή τη βοήθεια των γιαγιάδων, τότε μόνο καταλαβαίνεις πόσο σημαντική και πολύτιμη είναι. Και για την ανάπτυξη του παιδιού αλλά και για το ίδιο το ζευγάρι. Πρέπει να έρθουν από Ελλάδα μια φορά στους τέσσερις μήνες ή να πάμε εμείς Ελλάδα για να βγώ με την γυναίκα μου για ένα δίωρο μόνοι μας!!!

Το οικογενειακό budget αναγκαστικά προσαρμόστηκε στις απαιτήσεις του nursery και πάλι καλά που η εταιρία μου παρέχει childcare vouchers που λειτουργούν ως εξής:

Κάθε μήνα από το μισθό μου παρακρατάνε ένα ποσό (salary sacrifice) ανάλογα με το πόσο δικαιούμαι βάσει του ύψους του μισθού μου κτλ. Αυτό το ποσό όμως είναι αφορολόγητο. Οπότε αν πχ η φορολογία είναι 30% και μου κρατάνε από το μισθό £100 και μου τα δίνουνε σε vouchers τότε αυτό σημαίνει πως στην πραγματικότητα μου δώσανε £100 αλλά μου παρακρατήσανε £70, δηλαδή γλυτώνω αυτό το 30% της φορολογίας. Κάτι είναι και αυτό. Αυτά τα vouchers κάθε μήνα τα στέλνω στο nursery και μειώνεται το ποσό που κρατάνε από τη τράπεζα μου (μόνο με standing orders παίζουν εδώ). Από Αύγουστο που θα αρχίσουμε full-term (θα διακόψουμε για το καλοκαίρι) θα δικαιούμαστε και το EYFS δηλαδή τις 15 ώρες τη βδομάδα δωρεάν. Αυτό βέβαια ΔΕΝ σημαίνει οτι αν πούμε ΟΚ θα τον στέλνουμε 15 ώρες τη βδομάδα δεν θα πληρώνουμε τίποτα (!). Αναλογικά πάει, οπότε αν το στείλεις 3 μέρες τη βδομάδα για 15 ώρες τότε θα γλυτώσεις περίπου 4 ώρες. Μικρή βοήθεια αλλά είναι μια βοήθεια αν σκεφτείς οτι full-term 8-5 όλη την εβδομάδα θα βγαίνει πάνω από £1000. Δεν θέλω να το σκέφτομαι!!!

Πάντως είναι περίεργο συναίσθημα τώρα που αρχίζουμε τα nursery rhymes και τον βλέπω αρχίζει να μιλάει στα αγγλικά. Πόσο διαφορετικά μεγαλώσαμε εμείς και πώς θα μεγαλώσει αυτός. Είναι δύσκολο και σίγουρα πολλοί δεν με καταλαβαίνετε. Νιώθω οτι το παιδί μου μπαίνει σε ένα κόσμο άγνωστο που εγώ δεν έχω εμπειρίες για να τον καθοδηγήσω και κάπως με φοβίζει. Θα τα καταφέρουμε δεν υπάρχει περίπτωση αλλά θα είναι μια ενδιαφέρουσα εμπειρία για ολόκληρη την οικογένεια.