Back…home

Σάββατο βράδυ και στέκομαι στο μπαλκόνι του σπιτιού των πεθερικών μου που μας φιλοξενεί για τις καλοκαιρινές μας διακοπές. Καλαμαριά, Θεσσαλονίκη. Ζέστη αφόρητη. Ο γνωστός συνδυασμός ζέστης και υγρασίας που σε δυσκολεύει ακόμα και να αναπνεύσεις. Αλλά δεν επιλέγω να μπώ μέσα στην δροσιά του air-condition. Όχι ακόμα τουλάχιστον, γιατί θέλω λίγο ακόμα να αισθανθώ Ελλάδα. Λίγο ακόμα πριν αναχωρήσω για το σπίτι μου στην Αγγλία (ακόμα δεν μπορώ να συνηθίσω αυτά τα λόγια). Στο δρόμο έχει ησυχία, τα κουνούπια κάνουν επιδρομή πάνω μου αλλά εγώ εκεί, ακουμπώ στο κάγκελο και παρατηρώ τα μακρινά φώτα της Περαίας, τα αεροπλάνα που πηγαινοέρχονται πάνω από το κεφάλι μου και το ένα αυτί κολλημένο μέσα να δώ αν κοιμήθηκε ο μικρός μας ή αν συνεχίζει να ταλαιπωρεί τη μαμά του.

Οι δυομιση εβδομάδες διακοπών στην Ελλάδα πέρασαν τόσο γρήγορα, σε ακραία αντίθεση με το πόσο βασανιστικά αργά πέρασαν οι μέρες όταν ήμουν μόνος Αγγλία περιμένοντας να πάω διακοπές και να συναντήσω ξανά την οικογένεια μου αλλά και να ξεκουραστώ. Και με βεβαιότητα μπορώ να πω ότι γέμισα τις μπαταρίες μου: Ξεκίνησα με βόλτα Κομοτηνή και Αχλαδοχώρι Σερρών για να δούμε τις γιαγιάδες μας. Γιατί γερνάνε και πρέπει να μην τις ξεχνάμε Και η συγκίνηση τους ήταν η μεγαλύτερη ανταμοιβή για την ταλαιπωρία που τραβήξαμε σε αυτό το ταξίδι αστραπή των 650 χλμ σε μισή μέρα μόλις. Συνέχεια σε δεύτερο πόδι Χαλκιδικής, τέρμα κάτω Πόρτο Κουφό μαζί με τους γονείς μου. Υπέροχο μέρος, τέλειες θάλασσες αλλά τεράστιο το πρόβλημα υποδομών και συμπεριφοράς στο δεύτερο πόδι. Μετά, εξοχικό –κλασσικά- Χανιώτη παρέα με τα κουμπαράκια μας Βασίλη-Εύη και τέλος βόλτες Θεσσαλονίκη, πολύ ταβέρνα, πολύ μπύρα, πολύ γέλιο και φυσικά πάνω απ’όλα το απίστευτο συναίσθημα να βλέπεις το μαυρισμένο μικρό γιό σου να έχει the time of his life! 2 μήνες Ελλάδα ο πιτσιρίκος έκανε τις διακοπάρες της ζωής του, γέμισε εικόνες και αγάπη, έπαιξε, διασκέδασε, κολύμπησε και όλοι μας τον χαρήκαμε με το παράπανω.

Και τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές πάνω στο αεροπλάνο της EasyJet με προορισμό το London Gatwick Airport τον έχω δίπλα μου, ξαπλωμένο να ονειρεύεται στην αγκαλιά της μαμάς του, ελπίζω τις υπέροχες στιγμές που πέρασε και τα μπανάκια του στην θάλασσα. Στην αρχή με πείραζε που θα γυρίσω πίσω Αγγλία. Πέρασα πολύ όμορφα στην Πατρίδα και φυσικά υπάρχει αυτό το απαίσιο χρονικό παράδοξο όπου όταν περνάς καλά ο χρόνος φαίνετια να κινείται με διπλάσια ταχύτητα και πριν καλά-καλά το καταλάβω βρίσκομαι στο αεροπλάνο της επιστροφής και μάλιστα αύριο τέτοια ώρα θα είμαι και στη δουλειά. Αλλά το σκεφτόμουνα αυτό χτες το βράδυ όταν ο η ζέστη με έλιωνε και πρέπει να αισθάνομαι τυχερός που έχω δουλειά, ευλογημένος που έχω τέτοια οικογένεια και που μπορώ να λέω ότι είμαι ευτυχισμένος. Αυτός δεν είναι και ο λόγος που μετανάστευσα; Η δουλειά. Οπότε ας μην παραπονιέμαι.

Με τον καιρό θα πάψω να ορίζω το χρόνο με το πότε θα επιστρέψω ξανά Ελλάδα και να κοιτάω να απολαμβάνω περισσότερο τις μικρές καθημερινές στιγμές στην νέα μου ζωή, στη νέα μου χώρα. Όχι πατρίδα. Χώρα. Γιατί πατρίδα είναι μόνο μια. Και αν τη προσέχαμε θα ήταν η καλύτερη χώρα του κόσμου. Δυστυχώς η παρακμή που διαπίστωσα συνεχίζεται και δεν ξέρω πότε θα καταλάβουν μερικοί ότι πιάσαμε πάτο και θα αρχίσουν να διορθώνονται. Αποδείξεις σχεδόν πουθενά, ποσά στις αποδείξεις ό,τι βολεύει, συμπεριφορά λες και πας να τους κλέψεις και υποδομές σχεδόν ανύπαρκτες. Λογική ό,τι αρπάξουμε. Όχι όλοι εννοείται. Αλλά οι περισσότεροι. Μακάρι κάποτε όλοι αυτοί να το πάρουν είδηση τι συμβαίνει στην Ελλάδα, τι αλλάζει και να αλλάξουν και αυτοί.

Χαίρομαι που επιστρέφω σπίτι μου και μου έλειψε η ρουτίνα μου. Ξέρω σε κάνα 2 μήνες θα ποστάρω γκρινιάρικα post ότι μου λείπει η Ελλάδα αλλά έτσι είμαι εγώ. Παραπονιάρης! Αντίο Ελλαδάρα και τα λέμε ξανά τον Γενάρη τώρα. Ελπίζω μόνο να γεμίσουμε μερικές μέρες ακόμα πιο ευχάριστα με επισκέψεις φίλων και συγγενών (μάνα σε περιμένω τέλη Σεπτέμβρη).