Back to base

Διακοπές τέλος. Για φέτος. 12 μερούλες άδεια και τώρα μου φαίνεται ότι πέρασαν πολύ γρήγορα. Αλλά ήταν καλά. Περάσαμε όμορφα. Ξέρεις ότι πέρασες καλά διακοπές όταν σε κάποια φάση λες ‘αιντε φτάνει τόσο πάμε σπίτια μας τώρα’. Οι δυό από τους τρεις. Ο μικρότερος της παρέας έμεινε Ελλάδα με τους παππούδες, τις γιαγιάδες και τα ξαδέρφια του. Άλλο που δεν ήθελε. Μην με ρωτάτε για την μάνα του ή για το πως αισθάνομαι εγώ. Περίεργο συναίσθημα να τον ‘αποχωρίζεσαι’ για πρώτη φορά αλλά αναγκαίο και για τις δουλειές μας και για να περάσει τέλεια ο μικρός και να δεθεί παραπάνω με τους εν Ελλάδι

συγγενείς. Κατουριούνται από τη χαρά τους αυτοί! Θα τον παραλάβουμε μαύρο στα τέλη Αυγούστου και θα πάει σχολείο με τα κατακαμμένα και κοκκινισμένα Αγγλάκια και θα έχουμε ζηλόφθονα βλέμματα.

Συζητούσαμε με τους κουμπάρους μας στη παραλία της Χανιώτη που θα αφήσουμε τον μικρό Ελλάδα και τρομάξαμε μια βετεράνο μετανάστρια 50 χρόνια στη Γερμανία που λιαζότανε δίπλα μας, νόμιζε η καημένη ότι θα τον αφήναμε για πάντα και σχεδόν μας παρακάλεσε να το ξανασκεφτούμε. Την καθησυχάσαμε αφού πρώτα ακούσαμε τη γλυκιά προσωπική της ιστορία. Παραλία Χανιώτη….αποτέλεσε το δεύτερο σκέλος της Ελληνικής μας εξόρμησης αλλά ας αρχίσω από αυτό λέγοντας ένα μεγάλο μπράβο στους αδερφούς Έλληνες που επιτέλους έχουν τους τουρίστες που τόσα χρόνια λαχταρούσαν και εδώ που τα λέμε αξίζουν. Δεν μας άρεσε ο Γερμανός με το σανδάλι και την κάλτσα που έτρωγε μια σαλάτα. Πάρε τώρα στη μάπα τουρίστες που έρχονται με τα αυτοκίνητα γεμάτα μέχρι και στις τρύπες από τις ζάντες με σαλάμια από τη χώρα τους και δεν ξοδεύουν μισό ευρώ. Ο Γερμανός και ο Νορβηγός που δεν μας άρεσε έμπαινε και αγόραζε το μισό μαγαζί. Αλλά δεν μας άρεσαν

αυτοί. Γι’ αυτό κάναμε υποδομές για τα πανηγύρια. Και κατά τα άλλα βουλιάζει η Χαλκιδική. Να τη χαίρεστε. Τόνοι σκουπίδια παντού και συμπεριφορές να φοβάσαι να πας με το παιδί σου για μπάνιο. Και εννοείται τον Έλληνα τουρίστα που τον θεωρούμε δεδομένο αλλά που θα τα σκάσει και στα μαγαζιά και στις ταβέρνες θα παραγγείλει όλο το κατάλογο επί δύο τον έχουμε χεσμένο, του φερόμαστε απαίσια και του προσφέρουμε την χειρότερη υπηρεσία.

Όπως έγινε στη Κέρκυρα. Πεντάστερο ξενοδοχείο στη Δασιά, το κλείσαμε 4 μήνες πριν με προκαταβολές μετρητά, ζητήσαμε καλά bungalows στην θάλασσα και εννοείται σαν Έλληνες, δηλαδή πελάτες β’ κατηγορίας που μπορεί να πληρώνουμε πολλά παραπάνω από τους ξένους, μας χώσανε ίσως στα χειρότερα διαθέσιμα bungalows που είχαν να δούν ανακαίνιση από τη δεκαετία του ’80. Και μια Κέρκυρα πανάκριβη και απίστευτα ζεστή. Αλλά όμορφη πανάθεμα την. Και πανάκριβη. Γενικά η Ελλάδα μας φάνηκε πανάκριβη αυτή τη φορά. Καταλαβαίνω το ότι πέσαμε πάνω στην αύξηση του ΦΠΑ στην εστίαση αλλά η αύξηση που διαπίστωσα ήταν μεγαλύτερη του 10%. Και αυτό το Ελληνικό δαιμόνιο ρε παιδί μου. Σε ταβερνάκι στη Καλαμαριά φάγαμε, ήπιαμε όλα καλά, φέρε το λογαριασμό ρε φίλε, “παιδιά είναι 80 ευρώ”. Ακριβώς; Εντύπωση μου έκανε. Η απόδειξη έλεγε 45 ευρώ. “Ρε φίλε μας φέρνεις και το υπόλοιπο της απόδειξης;”. Κατσούφιασε και την έφερε. 73 ευρώ σύνολο τελικά. Δεν αλλάζουμε ρε ποτέ! ΠΟΤΕ!

Back to base τώρα και συνειδητοποιώ πως αυτές οι διακοπές με έκαναν να μάθω περισσότερα πράγματα για τον εαυτό μου και πώς πλέον αντιλαμβάνομαι τη σχέση μου με την Ελλάδα. Πριν πάω Ελλάδα έλεγα θα τρώω κάθε μέρα πιτόγυρα και θα είμαι συνέχεια στις ταβέρνες και να πίνω ούζα και να τρώω χταποδάκι στη σχάρα. 15 μέρες Ελλάδα με ντροπή λέω ότι έφαγα ένα γύρο μόνο. Και ζήτημα να πήγα 4 φορές σε ταβέρνα. Όχι ότι δεν έφαγα. Αλλά σπίτι. Με γονείς, πεθερικά, οικογενειακά. Όμορφα. Και τις λίγες φορές που βγήκαμε με καλούς φίλους ήταν πραγματικά αξιομνημόνευτα και θα τις κρατάω τις στιγμές μέχρι το επόμενο καλοκαίρι. Αυτό τελικά έχει σημασία. Οι άνθρωποι που σου λείπουν, οι δυο-τρεις κουβέντες, οι

παλιές συνήθειες που έχασες, μια βόλτα στο πεζόδρομο, να δω το ματς με το φιλαράκι μου (α ρε Πανάθα πάλι πίκρες!), να οδηγήσω μέσα στη πόλη. Τελικά συνειδητοποίησα ότι δεν είναι και τόσα πολλά που πλέον μου λείπουν από την Ελλάδα. Μια τέλεια χώρα για διακοπές πλέον και ένας τόπος να βρω τους γονείς μου, τις μυρωδιές και τους ήχους που μεγάλωσα και πάντα θα είναι γραμμένοι στο dna μου. Και θέλω και ο Στεφανάκος μου να αγαπήσει την Ελλάδα όχι σαν πατριώτης ή σαν ιδέα αλλά σαν τη χώρα των γονιών του και των παππούδων του, σαν τη χώρα που γεννήθηκε και γιατί για μια ζωή το πρώτο του διαβατήριο θα λέει Greek.

Έχω λάβει αρκετά mail στη διάρκεια των διακοπών μου από αναγνώστες που τη ψάχνουν για το εξωτερικό. Θα σας συμβούλευα όλους καταρχάς να ανατρέξτε στις αναρτήσεις του blog

ΥΓ: Ένα συγνώμη στους φίλους μου που έλεγα ότι η μπύρα δεν παχαίνει. Είναι ένα τελείως άπαχο φυσικό προϊον χωρίς ίχνος χημικού αλλά ένα μεγάλο pint έχει πάνω από 200 θερμίδες. Πάντως σίγουρα αναλογικά λιγότερες από το κρασί ή άλλα αλκοολούχα που είναι και τίγκα στα χημικά

ΥΓ2: Θερμές ευχαριστίες στον παιδικό μου φίλο Νίκο για τη ξενάγηση στο brewery της ΑΛΗ. Μια φανταστική προσπάθεια νεαρών επιστημόνων από τη Θεσσαλονίκη κόντρα σε όλους και κυρίως στο γαμάτο Ελληνικό κράτος. Μια μπύρα που αξίζει να δοκιμάσετε.

ΥΓ3: Ο Έλλην επιχειρηματίας τίποτα άλλο εκτός από καφετέρια ή φαγάδικο δεν μπορεί να ανοίξει; ΕΛΕΟΣ