Back home

Αυτό το post δεν γράφεται από την Ελλάδα. Γιατί home πλέον είναι το Surrey και το νησί 2500 μίλια μακριά από την Καλαμαριά, μακριά από την πατρίδα Ελλάδα.10 μέρες στην Ελλάδα και μπορώ τώρα μετά από την απαραίτητη ξεκούραση και τον συντονισμό μας με την πραγματικότητα της Αγγλίας, οτι περάσαμε φανταστικά στην Ελλάδα! Αν πηγαίνεις κάπου διακοπές και στο τέλος δεν αντέχεις άλλο τις εξόδους και τα φαγητά τότε σημαίνει οτι πέρασες παραπάνω από καλά.

Σκασμένοι λοιπόν φύγαμε από την χώρα μας, σαν τουρίστες πλέον. Εντυπωσιάστηκα από την αγάπη των φίλων μας, από το πόσο μας λείψανε οι οικογένειες μας, από το πόσο μου έλειψε το Greek food της ταβέρνας αλλά και το πόσο εύκολα το βαρέθηκα (αν τρώς επί δέκα μέρες συνεχόμενα σε ταβέρνα λογικό είναι). Είναι φοβερό το πόσο ΝΟΜΙΖΑ οτι μου είχαν λείψει πράγματα από την Ελλάδα αλλά τελικά ήταν καλό που απομυθοποιήθηκαν μερικά πράγματα στο κεφάλι μου και το ταξίδι αυτό ήταν ακόμα μια ισχυρή συνειδητοποίηση του οτι πλέον δεν ζώ στην Ελλάδα, οτι πλέον είμαι κάτοικος εξωτερικού. Και στην Γλασκόβη όταν σπούδαζα ζούσα για ένα χρόνο εκτός και πολλοί φοιτητές ζούνε χρόνια εκτός Ελλάδας αλλά το να είσαι με την οικογένεια σου σε μια ξένη χώρα, το σπίτι σου και το ίδιο σου το μέλλον να είναι σε μια ξένη χώρα, τότε αυτό είναι κάτι τελείως διαφορετικό και ιδιαίτερο.

Περάσαμε λοιπόν καλά, ο Στέφανος καλύτερα απ’ όλους, είδαμε σχεδόν τους πάντες και αφού με πρήξατε όλοι οτι πάχυνα και οτι ποτέ δεν ήμουν πιο χοντρός (!) αποφάσισα και εγώ να κάνω την δίαιτα που πρόπερσι με βοήθησε να χάσω 8 κιλά (ευχαριστώ την διαιτολόγο Καρεσίου Χρύσα για αυτό) αν και φέτος ο στόχος μάλλον είναι μεγαλύτερος. Ακόμα δεν ζυγίστηκα (δεν έχει μπαταρίες η ζυγαριά δεν την έσπασα!) αλλά φαντάζομαι έχω φτάσει 95+ με το στόχο να είναι τουλάχιστον τα 82 κιλά. Πλέον είμαι 31+ και πρέπει να αρχίσω και να προσέχω και την υγεία μου αλλά και την τσέπη μου καθώς λεφτά για νέα ρούχα XL δεν υπάρχουν.

Back to reality όμως τώρα και θα ανανεώσω σύντομα το blog με νέο wiki σχετικά με το interview, με την αναζήτηση στέγης, την ζωή στη Βρετανία και όπως έχω ξαναγράψει: οτιδήποτε θεωρώ χρήσιμο και θα ήθελα να εγώ να υπάρχει κάπου συγκεντρωμένο όταν ξεκινούσα την περιπέτεια μου 8 μήνες πριν. Στη δουλειά έχουμε πολλές αλλαγές με αναχωρήσεις και νέα πρόσωπα και ποτέ δεν θα σταματήσει να με εντυπωσιάζει η διαφορά νοοτροπίας και κουλτούρας στον εργασιακό χώρο και μιλάω για την ευγένεια, για την ισονομία και για την τυπικότητα, έννοιες μάλλον απούσες από τις Ελληνικές επιχειρήσεις. Χτες ας πούμε εντελώς απροειδοποίητα με ενημέρωσαν οτι έπρεπε για κάποιο λόγο να κάτσω όχι μέχρι τις 5 αλλά μέχρι τις 5.30. Αφού άκουσα 100 thank you και άλλα 100 sorry, συμφωνήσαμε και να έρθω σήμερα (Τρίτη) μια ώρα αργότερα στην δουλειά και αυτό ήταν. Στην Ελλάδα απλώς θα άκουγα την διαταγή. Με όλους όσους συζητούσα στην Ελλάδα για εργασιακά, είτε θα ήταν μήνες απλήρωτοι, είτε θα πέρνανε έναντι, είτε θα τους υποχρέωναν να δουλεύουν απλήρωτες ημέρες υπερωρίες, πράγματα αδιανότητα όχι μόνο εδώ αλλά φαντάζομαι και σε άλλες Ευρωπαϊκές χώρες.

Όπως και να έχει, μέχρι τις 13/07 που ξαναέρχομαι Ελλάδα για τις καλοκαιρινές μου διακοπές, έχει δουλειά και μόνο δουλειά. Λέμε τώρα….Την Κυριακή του Πάσχα πάντως έχουμε γεύμα σε καλή φίλη στο Λονδίνο με αρνιά κτλ. Διαίτης πάντα….

Stay well!