Day 1!

Ίσως δεν μπορείτε να με καταλάβετε όσοι δεν έχετε οικογένεια ή παιδιά. Αλλά το συναίσθημα να ενώνεσαι πάλι με την οικογένεια σου δεν περιγράφεται. Η στιγμή που είσαι στην αίθουσα αναμονής του αεροδρομίου, γεμάτος άγχος και αγωνία. Οι πόρτες ανοίγουν συνεχώς και βγαίνουν οι ταξιδιώτες. Και με κάθε νέα απογοήτευση που δεν βλέπεις τα αγαπημένα σου πρόσωπα, μια νέα νότα αγωνίας ότι ο επόμενος που θα βγεί θα είναι η γυναίκα και το παιδί σου. Και όταν τελικά τους αντικρύζεις, τρέχεις δίπλα τους, έτσι απλά για να μειωθεί ακόμα περισσότερο ο χρόνος αναμονής. Έτσι γιατί πλέον δεν θέλεις να χάσεις ούτε ένα δευτερόλεπτο μακριά τους. Δυστυχώς η πρώτη κουβέντα του γιού μου όταν με είδε στο αεροπλάνο ήταν…’για-γιά’  αφού έψαχνε την μητέρα μου με την οποία ταξιδέψανε μαζί. Ευτυχώς μετά όταν η γυναίκα μου τον ρώτησε ποιός είναι αυτός παιδί μου, απάντησε με τέτοια φυσικότητα σαν να μας έλεγε καλά τί χαζή ερώτηση: “ΜΠΑΜΠΑ”!

Η πρώτη ημέρα που τους έχω μαζί μου σιγά-σιγά τελειώνει αφού τώρα όσο γράφω τις γραμμές αυτές, ο κύριος Στέφανος πίνει το γαλατάκι του στην αγκαλιά της μαμάς του. Εγώ; Νιώθω οτι αρχίσε σήμερα μια νέα ζωή. Μια νέα σελίδα γύρισε, ή μάλλον ένα νέο βιβλίο άρχισε να γράφεται για την οικογένεια μου και για μένα. Οι πρώτοι 3 μήνες της μετανάστευσης, μετακόμισης σε ξένη χώρα, όπως θέλετε πείτε το δεν έχει σημασία, τελειώσαν με επιτυχία. Αλλά ήταν απλώς μια προετοιμασία. Μια προετοιμασία για αυτή τη στιγμή τώρα. Για αυτή τη μαγική στιγμή που καταλαβαίνεις οτι δεν έχει σημασία ούτε η χώρα, ούτε η δουλειά, ούτε οι παρέες, ούτε τίποτα. Παρα μόνο οι άνθρωποι που αγαπάς και σε αγαπάνε.

Καλώς ήρθατε.

ΥΓ: Όχι μόνο δεν με ξέχασε ο γιός μου που φοβόμουνα αλλά με παίρνει από το χέρι απαιτητικά φωνάζοντας ΜΠΑΜΠΑ και ζητάει ΣΥΝΕΧΕΙΑ να παίζουμε! Δεν με χαλάει καθόλου!!!