Σύμβολο ενότητας;

Παρατηρούσα αυτό το Jubilee weekend (Διαμαντένιο Ιωβηλαίο για τα 60 χρόνια της βασίλισσας εδώ στην Αγγλία) και διάβαζα και τα σχόλια των Ελλήνων στα διάφορα forums,sites, στο twitter κτλ και τα σύγκρινα με το εδώ κλίμα στην τηλεόραση, στις εφημερίδες, στον κόσμο κτλ. Οι μεν συμπατριώτες μου λογικά, δεν μπορούν να το καταλάβουν όλο αυτό το πανηγύρι, οι δε Άγγλοι έχουν ξεσαλώσει και με τιμή και με καμάρι γιορτάζουν το Jubilee, διοργανώνουν street parties, κυκλοφορούν παντού με το Union Jack (τη σημαία της Βρετανίας) και εκδηλώνουν με υπερβολικό τρόπο τη χαρά τους για αυτό το εορταστικό τετραήμερο (ίσως γιατί ήταν και αργία κιόλας Δευτέρα-Τρίτη!).

Από τα άπειρα αφιερώματα & ντοκυμαντέρ στη τηλεόραση κατάλαβα γιατί έχουν τόση παλαβομάρα με την βασίλισσα και κάθε είδους πατριωτικό σύμβολο: Γιατί ακριβώς αυτό, η βασίλισσα είναι ένα σύμβολο πατριωτικό που ενώνει τους Βρετανούς, η μοναρχία είναι κάτι που προσδιορίζει την ταυτότητα τους και αυτό ακριβώς είναι που γιόρταζαν αυτές τις ημέρες. Ούτως ή άλλως η μοναρχία είναι διακοσμητική εδώ αλλά είναι η έννοια της σαν σύμβολο που ενώνει έναν ολόκληρο λαό και τους κάνει να αισθάνονται μέλη της Βρετανίας, τους κάνει να νιώθουν οτι υπάρχει μια σταθερά, μια αμετάβλητη αξία ανά τους αιώνες όπου πάντα θα προσδιορίζει την εθνική τους ταυτότητα. Υπό αυτό το πρίσμα λοιπόν, γίνεται ξεκάθαρη η λατρεία τους για το έθιμο κυρίως της μοναρχίας και τους εορτασμούς τους. Γιατί εδώ η σημαία (union flag) δεν είναι απλώς η μόδα που βλέπω στην Ελλάδα και απορώ, αλλά πολλά περισσότερα.

Και φυσικά σαν Έλληνας, έρχεται αμέσως η σύγκριση με την Ελλάδα. Και η απορία: Υπάρχει κάτι -οτιδήποτε- που να ενώνει σήμερα τους Έλληνες; Υπάρχει ένα σύμβολο αναφοράς που να προσδιορίζει την ταυτότητα μας, να μας ενώνει και να εξυψώνει τον πατριωτισμό μας; Και εννοείται δεν λέω οτι χρειαζόμαστε μοναρχία για να αποκτήσουμε ένα σύμβολο αναφοράς στην ενότητα μας αλλά αναρωτιέμαι αν καν έχουμε ενότητα και αν χρειαζόμαστε κάποιο σύμβολο που να την αντιπροσωπεύει και να μας εξυψώνει το πατριωτισμό (οχι τον εθνικισμό προσοχή) και να μας κάνει λίγο περισσότερο ευτυχισμένους σε τελική ανάλυση;

Τα τελευταία 3 χρόνια στην Ελλάδα υπάρχει μια δικαιολογημένη μεν, απίστευτα μεγάλη δε μιζέρια και απογοήτευση. Το φρόνημα των Ελλήνων είναι στο ναδίρ, υπάρχουν αυτοκτονίες καθημερινά, στεναχώρια, προβλήματα, γκρίνια, ξενέρωμα γενικώς. Ειλικρινά απορώ πως αντέχει αυτός ο λαός. Τα προβλήματα ναι πρέπει να λυθούν αλλά τί κάνουμε εμείς σαν λαός για να ενωθούμε, για να αναπτερώσουμε το ηθικό μας και να σπρώξουμε τη πατρίδα προς τα μπρός; Τσακωνόμαστε για τις εκλογές. Δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε σε τίποτα. Ο καθένας κοιτά το σπίτι του και ας καεί το σπίτι του γείτονα. Αυτό γίνεται. Πλακωνόμαστε και σκοτωνόμαστε μεταξύ μας γιατί πάντα φταίει ο άλλος και ποτέ εμείς. Με λίγα λόγια, δεν υπάρχει ενότητα μεταξύ των Ελλήνων. Έχουμε την ίδια ταυτότητα αλλά δεν ανήκουμε όλοι στην ίδια χώρα. Ο καθένας μας ανήκει στο δικό του κόσμο, έτσι όπως αυτός τον φαντάζεται και όπως βασικά τον συμφέρει. Και εδώ που τα λέμε σχεδόν ποτέ δεν υπήρξε ενότητα. Αν διαβάσετε ιστορία της Ελλάδας θα το διαπιστώσετε.

Οπότε είμαστε ενας λαός από τη φύση του διχασμένος, διασπασμένος σε χίλια κομμάτια και περιμένουμε να νικήσει η Ελλάδα στο EURO ξανά για να γιορτάσουμε για κάνα τρίωρο πάλι και μετά να αρχίσουμε να πλακωνόμαστε για τις ομάδες ξανά. Άρα υπάρχει τίποτα που να μας ενώνει σαν έθνος; Τί σύμβολο να έχουμε όταν δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε σε τίποτα, μα τίποτα απολύτως; Και πώς να σωθεί και να προοδεύσει πραγματικά -και όχι με δανεικά λεφτά και ελπίδες- μια χώρα χωρίς συνοχή, χωρίς κοινή συνείδηση του λαού της και χωρίς κοινή ταυτότητα; Είμαστε τελικά καταδικασμένοι σε έναν μόνιμο εμφύλιο. Με ή χωρίς μάχες. Αλλά πάντα με απώλειες.

Ελπίδα;