Be happy!

Τα παιδιά είναι πανέξυπνα. Τα άτιμα έχουν ένστικτο, πονηριά και κάνουν πράγματα που εκεί που δεν το περιμένεις απλά φέρνουν δάκρυα συγκίνησης στα μάτια σου. Και 1 λεπτό πριν μπορεί να σε είχαν βγάλει από τα ρούχα σου.

Όπως κάθε πρωι πήγα τον Στέφανο σχολείο. Μετά τις διακοπές Ελλάδα όπου προφανώς ο κύριος πέρασε τέλεια, είχαμε θέμα προσαρμογής στο nursery. Επί 2 εβδομάδες τον άφηνα με κλάμματα στο σχολείο. Για 10 δευτερόλεπτα. Μέχρι να φύγω. Μέχρι απλώς να με κάνει ράκος. Μετά το απόγευμα δεν ήθελε να φύγει από το σχολείο. Κλασσικά! Ο τρόπος να το αντιμετωπίσουμε ήταν να τον κάνω να καταλάβει οτι ο “Daddy is sad if Stefanos cries”. Και σιγά-σιγά το πετύχαμε. Πλέον πηγαίνει χωρίς κλάμα αν και το βλέπεις στα ματάκια του οτι το δάκρυ είναι έτοιμο να κυλήσει, έστω από συνήθεια, αλλά το κρατάει για να μην σε στεναχωρήσει. Ή τουλάχιστον έτσι πιστεύω.

Σήμερα το πρωί τον άφησα και πονούσε λίγο η κοιλίτσα του. Τον αγκάλιασα πριν φύγω και επειδή τον είδα πάλι λίγο sad του λέω -“Στέφανε, δεν θα κλάψεις σήμερα έτσι;”

-“No daddy. I want you to be happy, not sad. I want you always to be happy Dad. I don’t want you to be sad”……

Τα γράφω, τα σκέφτομαι και μου έρχονται δάκρυα στα μάτια.

“Daddy is always happy and proud of you Stefanos. I am sad if you are sad, I want you always to be happy”.