Monday daddy blues

Πρωί Δευτέρας. Μουντή, άχρωμη τυπική Δευτέρα στο άνω άκρω του βορείου ημισφαιρίου λίγο έξω από το Λονδίνο. Αυτός χαρούμενος με το κινητό μου να χαζεύει βιντεάκια και εγώ να σιχτιρίζω τα έργα που μας καθυστερούν στο δρόμο μας προς το σχολείο. Κάθε Δευτέρα είναι δύσκολη να πηγαίνεις για δουλειά αλλά είναι πιο δύσκολη για μένα. Κάθε μέρα αλλά η Δευτέρα ειδικότερά. Νιώθω ενοχές σαν πατέρας. Ενοχές που τον ξύπνησα από τον υπέροχο ζεστό του ύπνο και μέσα στα σκοτάδια και την μουντίλα τον αφήνω στο σχολείο του. Προσπαθώ να τον κάνω να νιώσει καλύτερα λέγοντας του πως  έμειναν μονάχα διόμισι βδομάδες για να πάμε στην Ελλάδα και να κάνει διακοπές αλλά αυτός με κοιτάει με ένα βλέμα σαν να μου λέει ‘ok whatever, can you just stop squeezing my hand now daddy?’

Κάποια στιγμή θα φύγει αυτό το σφίξιμο στην καρδιά. Αλλά θα έρθει άλλο μετά. Μεγαλώνει. Και οι αγκαλίτσες κάποια στιγμή θα μειωθούν. Αλλά οχι ακόμα. Τον άφησα στην πόρτα του σχολείου και με ρώτησε ‘Dad you don’t like Mondays do you? Me neither’. Με φίλησε και έφυγε.

Parenting is tough but not for the reasons people might think.