My first interview

Πέρυσι τέτοιο καιρό έδωσα τη πρώτη μου συνέντευξη σε αγγλικό έδαφος. Την δουλειά δεν τη πήρα αλλά ήταν μια καλή εμπειρία και μάθημα και θα ήθελα να το μοιραστώ μαζί σας. Αύγουστος, 2011 και ήδη είχα στείλει πάνω από 100 CVs (τα περισσότερα τώρα που το σκέφτομαι είτε σε ρεαλιστικά ακατάλληλες για μένα θέσεις ή γραμμένα λάθος), ήδη είχα βάλει το CV μου σε όλα τα job sites που μπορούσα να φανταστώ και καθημερινά (σαν άνεργος είχα άπλετο χρόνο) έψαχνα με τις ώρες την δουλειά που θα με έστελνε πακέτο στην Αγγλία. Τότε θυμάμαι τα κυρίαρχα συναισθήματα ήταν άγχος και απογοήτευση. Είχα μιλήσει με αρκετούς recruiters και είχα δώσει τηλεφωνικές συνεντεύξεις μαζί τους (θυμάμαι το κινητό έπιανε με το ζόρι στο παλιό το σπίτι και έπρεπε να τους πω να μου δώσουν το νούμερο να τους πάρω από το σταθερό και σπάνια έπιανα τα ψηφία που μου δίνανε με αποτέλεσμα είτε να ρωτάω 10 φορές είτε μερικές φορές να παίρνω λάθος νούμερο και μετά από ντροπή να μην τους ξαναπαίρνω).  Αλλά μέχρι τότε δεν είχα δώσει κανονική συνέντευξη face-to-face που λέμε. Μέχρι που ήρθε και η ώρα αυτή.

Μετά από δυο phone interviews με μια πολύ φιλική Αγγλίδα recruiter με χαρά με ενημέρωσε ότι είχε προωθήσει το CV μου σε μια μεγάλη φαρμακευτική εταιρία της Αγγλίας για μια θέση IT International Project Manager και τους άρεσα αρκετά. Μάλιστα ήμουν ένας εκ των 3 υποψηφίων για τη θέση (μην υποτιμάτε το promotion και τη δουλειά των recruiters οπότε να τους έχετε με το μαλακό). Έπρεπε λοιπόν να ανέβω μέσα σε μια βδομάδα Αγγλία, στο Weybridge και να δώσω συνέντευξη στη φαρμακευτική αυτή βιομηχανία (τη μεγαλύτερη retail της Βρετανίας, όποιος κατάλαβε, καλώς). Φυσικά εννοείται πως είχα πεθάνει στο άγχος αλλά προσπάθησα να το διοχετεύσω σε παραγωγικότητα και στη βδομάδα αυτή εκτός του ότι αγόρασα νέο κοστούμι, έλιωσα πραγματικά μπροστά στην οθόνη αναζητώντας πληροφορίες για την εταιρία, για την θέση και σε ένα τετράδιο έγραφα όλες τις πιθανές Q&Α της interview και προβάριζα καθημερινά την συνέντευξη μπροστά στο καθρέφτη. Μιλάμε απίστευτο άγχος έτσι; Μιλάμε για την πρώτη μου συνέντευξη σε ξένη χώρα, σε διαφορετική γλώσσα και με όλη τη πίεση της αναζήτησης για μια νέα αρχή.

Τέλη Αυγούστου λοιπόν, πάνω στο Summer Bank  Holiday έφτασα Λονδίνο 1 μέρα νωρίτερα για να συνηθίσω και να προετοιμαστώ καλύτερα. Διαμονή στο Earls Court σε ένα ξενοδοχείο με μέτριες κριτικές (είμαι φανατικός του tripadvisor) αλλά με λογική τιμή και δίπλα στο σταθμό του μετρό. Θυμάμαι είχε τρομερή ζέστη εκείνες τις μέρες το Λονδίνο και μου έκανε εντύπωση. Αυτό που δεν μου έκανε καθόλου εντύπωση ήταν το δωμάτιο και γενικά το ξενοδοχείο. 10 τετραγωνικά το πολύ, με το ζόρι χωρούσα εγώ και η βαλίτσα μου. Τέλος πάντων να μην πάτε! Πρώτη μέρα λοιπόν τη ξόδεψα σε βόλτες στο Λονδίνο σαν τουρίστας περισσότερο για να χαλαρώσω από το άγχος που είχα. Ξημέρωμα δεύτερης μέρα και θυμάμαι το interview ήταν στις 11 στο Weybridge αλλά εγώ ξύπνησα από τις 6.00, ξυρίστηκα, σενιαρίστηκα , προβάρισα την συνέντευξη και το πώς θα μπώ στο δωμάτιο, πώς θα χαιρετήσω τον interviewer κτλ. Πολύ άγχος μιλάμε έτσι; Κατέβηκα μετά σε μια pub(!) δίπλα στο ξενοδοχείο πρωί-πρωί για ένα full English breakfast με φασόλια (λάθος που ευτυχώς…δεν μου στοίχισε), λουκάνικα και τα συναφή. Μετρό από το Earls Court, κατεύθυνση προς Waterloo station και μετά τρένο προς δυτικά (Surrey) και προορισμό το Weybridge.

Που να φανταζόμουν βέβαια ότι μετά από 40 λεπτά που θα έφτανα στο Weybridge και θα μου φαινόταν τόσο….καινούργια όλα και τόσο διαφορετικά ότι εν τέλει εδώ θα έβρισκα και την δουλειά που δουλεύω τώρα και ότι θα ήταν μέρος της καθημερινότητας μου. Είναι μοναδικό συναίσθημα και πάντα όταν περνάω από το σταθμό αυτό έρχεται στο μυαλό μου: τα συναισθήματα και τα όνειρα εκείνης της μέρας. Και η προσωρινή απογοήτευση όταν έμαθα οτι τελικά δεν πήρα τη δουλειά. Anyway. Στην αρχή χάθηκα βγαίνοντας από το σταθμό και άρχισα να πηγαίνω μέσα στα δάση αλλά μετά μου έκοψε και πήγα προς τη πιάτσα των ταξί όπου για 5 λεπτά trip πλήρωσα £15 και έφτασα στην εταιρία. Κουστουμαρισμένος, γραβατομένος, με το briefcase (τώρα που το σκέφτομαι σαν πλασιέ ήμουν) κατέφτασα στην εταιρία και περίμενα στο λόμπι να έρθει ένας από το HR της εταιρίας για το πρώτο σκέλος της συνέντευξης. Ήταν μια φιλικότατη νεαρή Ισπανίδα όπου ουσιαστικά μου έκανε ένα introduction στην εταιρία, στην συγκεκριμένη θέση και με ρώτησε κάποια γενικά πράγματα σχετικά με το CV μου. Μια χαρά ως εδώ. Μετά κατέφθασε το βαρύ πυροβολικό, η potential line manager μου η οποία ήταν αρκετά πιο σοβαρή, πιο ψαρωτική και με έκανε να ιδρώνω, να αγχώνομαι και να μπερδεύω την γλώσσα μου. Και ήταν ένα καλό μάθημα να σας πω την αλήθεια. Με ρώτησε πάρα πολλά πράγματα για τα καθήκοντα μου στην προηγούμενη δουλειά μου, για το πώς αντιμετώπιζα τα ρίσκα, για το ρόλο μου σε κάθε project και τη συμβολή μου στο να διαχειρίζομαι την  αλλαγή και να επιλύω προβλήματα. Με ρώτησε για τα δυνατά και αδύνατα μου σημεία, για τί θεωρώ οτι έχω καταφέρει ως τώρα, για τις φιλοδοξίες μου. Την ρωτούσα όμως και εγώ για την θέση, για την εταιρία, τη κουλτούρα της εταιρίας, τα ωράρια κτλ. Γιατί σε ένα interview πρέπει να ρωτάς και εσύ, δεν είναι ιερά εξέταση. Διάβασε και αυτό.

Μετά από περίπου 30 λεπτά συνέντευξης, ένιωθα σαν να ήμουν σε εκείνο το γραφείο 3 ώρες και θυμάμαι το απίστευτο αίσθημα ανακούφισης όταν έφυγα από την εταιρία αλλά και την σκέψη οτι θα μπορούσα να τα πάω πολύ καλύτερα ακόμα και αν όντως ήταν η πρώτη μου συνέντευξη έτσι; Επιστροφή: τρένο, μετρό, ξενοδοχείο. Η επόμενη μέρα ήταν απολογισμού και βόλτας στο Covent Garden για μπυρίτσα με έναν Έλληνα που γνώρισα στο αεροπλάνο και δούλευε σε μια τράπεζα στο City.

Θυμάμαι οι 10 μέρες περίπου που έκανα να μάθω νέα από τη recruiter για το αν με πήρανε ή όχι τελικά φάνηκαν σαν αιώνες. Όπως θυμάμαι και την απογοήτευση και στεναχώρια μου όταν δεν πήρα τελικά τη δουλειά. Ήμουν ένας από τους δυο υποψηφίους λέει αλλά διάλεξαν τον άλλο λόγω εμπειρίας. Ευτυχώς δεν με πήρανε. Γιατί μπορεί να μην πιστεύω στη μοίρα αλλά πιστεύω πως όλα γίνονται για κάποιο λόγο σε αυτή τη ζωή. Μετά από 2 εβδομάδες χτύπησε το τηλέφωνο μου και είχα μια συνέντευξη με το νυν manager μου και μετά από 4 ημέρες ήμουν στο αεροπλάνο για Λονδίνο, γράφοντας το πρώτο post αυτού εδώ του blog. Και είμαι σε μια θέση πολύ καλύτερη από αυτή της πρώτης συνέντευξης και με καλύτερα λεφτά (!). Και το φοβερό; Το σπίτι μου είναι περίπου 5 λεπτά μακριά από την εταιρία που έδωσα την συνέντευξη αυτή! Τι μικρός που είναι ο κόσμος!!!