Ένας χρόνος fromGR2UK

Πέρασε κιόλας ένας χρόνος; Πέρυσι τέτοια ημέρα έγραφα στο αεροπλάνο επάνω το πρώτο post για το blog που θα με συντρόφευε σε όλο αυτό το ταξίδι μου μέχρι στιγμής στη νέα μου ζωή. Ειλικρινά σας μιλάω μου φαίνεται σαν χτες που ήμουν στο αεροπλάνο επάνω, γεμάτος αγωνία, άγχος, φόβο αλλά και ανυπομονησία για αυτό το νέο ξεκίνημα. Μέσα σε 5 μέρες είχα δώσει συνέντευξη, είχα δεχτεί τη δουλειά, ετοίμασα βαλίτσες, έκλεισα εκκρεμότητες, βρήκα που να μείνω στην Αγγλία, αποχαιρέτησα οικογένεια, γονείς, φίλους και έφυγα με 3 βαλίτσες για το νησί αυτό στα βόρεια της Ευρώπης, 2500 μίλια μακριά από τη πατρίδα, με φιλοδοξίες να ξεφύγω, να κάνω κάτι για το μέλλον μου, να φροντίσω και να μην απογοητεύσω την οικογένεια μου και τα όνειρα μου.

Όσο περίεργο και αν ακούγεται εκείνες τις ημέρες ήμουν τόσο απασχολημένος, έδινα κάθε μέρα το 110% της ενέργειας μου να τα προλάβω όλα και όταν ακόμα πρωτοήρθα στην Αγγλία είχα τόσα πολλά καινούργια πράγματα να απορροφήσω που τώρα που τα αναπολώ μου φαίνεται σαν όλα να έγιναν πολύ γρήγορα. Και ώρες-ώρες απορώ με τον εαυτό μου πως βρήκα τη δύναμη να τα κάνω όλα αυτά. Δεν θέλω να περιαυτολογώ αλλά όποιος ενδιαφέρεται στα 30+ με οικογένεια να μεταναστεύσει σε ξένη χώρα, ε δεν είναι και μικρή υπόθεση. Όπως επίσης δεν είναι μικρή υπόθεση να είσαι στην Ελλάδα και να παλεύεις υπό τόσες αντίξοες συνθήκες. Όλα είναι θέμα επιλογών. Σωστές ή λάθος είναι υποκειμενικό και από την αρχή του blog αυτού ξεκαθάρισα ότι εγώ θα περιγράφω τις δικές μου επιλογές και την δική μου ιστορία. Δεν το παίζω ούτε ειδήμων, ούτε καθοδηγώ ούτε τίποτα. Γράφω στιγμές από το νέο μου ταξίδι γιατί μου κάνει εμένα καλό καταρχάς. Γράφω συμβουλές που εγώ όταν έψαχνα δουλειά στην Αγγλία θα ήθελα να βρω μαζεμένες. Αλλά πάντα εμπειρικά και πάντα υπό το πρίσμα της υποκειμενικότητας μου.

Ένας χρόνος λοιπόν, διάστημα μικρό αλλά για μένα τόσο σημαντικό! Νέα δουλειά, νέο σπίτι, νέα ζωή για την οικογένεια μου. Μοναξιά, προσαρμογή στις νέες συνθήκες, αυτόματη σύγκριση των πάντων με τη ζωή στη πατρίδα. Highlights; Οι πρώτες μέρες στη δουλειά, οι μοναχικές βόλτες στο Λονδίνο το πρώτο καιρό, η αναζήτηση σπιτιού, ο πανικός της Χριστίνας όταν είδε ότι μένουμε δίπλα σε πυλώνες της ‘ΔΕΗ’ και η έγκριση και χαρά της μετά όταν είδε τί γαμάτο σπίτι διάλεξα, η πρώτη φορά που οδήγησα με τιμόνι στα δεξιά, οι τρεις μέρες που πήγα Ελλάδα το Νοέμβρη και το κλάμα που έριξα όταν είδα τον Στέφανο, οι κούτες που κουβαλήσαμε με την αδερφή μου και τα 10 πήγαινε-έλα στο IKEA, η πρωτοχρονιά στο Λονδίνο, τα πρώτα γενέθλια που γιορτάσαμε στην Αγγλία για τον μικρό παρέα με τα ξαδερφάκια του (έστω με καθυστέρηση-βλ. Easyjet), το συναίσθημα να γυρνάς Ελλάδα σαν τουρίστας-χωρίς σπίτι δικό σου, οι βόλτες με το αυτοκίνητο στο Surrey, στο Λονδίνο, η αναπάντεχη υπέροχη Ελληνική παρέα που βρήκαμε από Reading μεριά. Η αναπάντεχη αποδοχή που βρήκε αυτό το blog με τόσες πολλές επισκέψεις και τα mail που δέχομαι καθημερινά.

Τελικά στο ταξίδι αυτό η οικογένεια μου και εγώ δεν είμαστε μόνοι. Έχουμε πολλούς συνεπιβάτες, νοητούς και  μη.

Καλή συνέχεια λοιπόν….σε όλους μας.