Panathinaikos

Να με συγχωρείτε οι ‘αλλόθρησκοι’-αδιάφοροι-θηλυκοί αναγνώστες μου αλλά θέλω να γράψω για την ομάδα μου τώρα. To Panathinaikos όπως μου αρέσει να τον διαβάζω γιατί ανέκαθεν η Ευρώπη του ταίριαζε πιο πολύ.  Μακριά από μένα να γίνει το θέμα αυτό πόλος μικροοπαδικής σύγκρουσης και διαδικτυο-χουλιγκανισμού αλλά ήθελα καιρό να αφιερώσω μερικές γραμμές στην ‘αρρώστεια΄μου -όταν ήμουν μικρότερος-, στο χόμπι μου -τώρα που μεγάλωσα υποτίθεται. Η αλήθεια είναι οτι στο παρελθόν μάλωσα για την Πανάθα, έκλαψα, έτρεχα στο γήπεδο όταν μπορούσα από Θεσσαλονίκη-Αθήνα ή πήγαινα Τούμπα-Χαριλάου-Καυτατζόγλειο και πανηγύριζα στα κρυφά κάθε γκολ του Βαζέχα, του Λύμπε ή του Σισέ.

Μεγάλωσα με πάθος και λατρεία για το μπάσκετ αποκλειστικά, στην Θεσσαλονίκη του πάλαι ποτέ αυτοκράτορα ΑΡΗ, με αφίσες στο τοίχο του Γκάλη και του Γιαννάκη. Στα 9 μου μετακόμισα όμως Κομοτηνή και στην επαρχία δεν υπάρχει τόσο κόλλημα με τις ομάδες της Αθήνας -όσο στη Θεσσαλονίκη- και με αφορμή τη μεταγραφή του ειδώλου μου Νίκου Γκάλη στον Παναθηναϊκό το 1992 αποφάσισα να υποστηρίζω σε όλα τα αθλήματα την ομάδα με το τριφύλλι. Τότε που μεσουρανούσε η ΑΕΚ του Μπάγεβιτς και ο Παναθηναϊκός έπαιζε με Φραντζέσκο, Καλιτζάκη, Μπορέλι, Δώνη, Κουρμπανά, Μαραγκό. Πάντα με μάγευε ο ευρωπαϊκός αέρας που έβγαζε αυτή η ομάδα και ενώ φυσικά χαιρόμουν τα εγχώρια πρωταθλήματα, οι ευρωπαϊκές βραδιές είναι αυτές που άξιζαν για μένα και ακόμα θυμάμαι με ρίγος το γκολ του Βαζέχα στο 0-1 με τον Ajax το ’96 και ακόμα έχω τα αποκόμματα των εφημερίδων κρατημένα από την επόμενη μέρα. Η αγάπη μου για το τριφύλλι παρέμεινε και όταν επέστρεψα Θεσσαλονίκη όπου φυσικά έπρεπε να ‘απολογούμαι’ κάθε φορά που έλεγα τι ομάδα είμαι. Αλλά δεν με ένοιαζε. Τρέχαμε Αθήνα με το φίλο Γιάννη Π. να δούμε τον Παναθηναϊκό στη Λεωφόρο να κερδίζει τη Σπάρτα Πράγας, στο ΟΑΚΑ με χιόνι, κρύο και παρέα τον ‘Νέκρα’  που άκουγε Samael στο walkman και τους άλλους τρελαμένους από το σύνδεσμο Θεσσαλονίκης, όπου χάσαμε 3-1 από την Άρσεναλ και μετά γυρίσαμε πίσω 8 ώρες ταξίδι βράδυ-παγωνιά σε πούλμαν με σπασμένα τζάμια. Πούλμαν από Ξάνθη που μας άφησε στο Κορδελιό και έπρεπε να γυρίσουμε Καλαμαριά με μπλούζες και κασκόλ του Παναθηναϊκού. Το 3-1 στη Γλασκόβη επί της Rangers που πραγματικά ήταν ίσως το ματς που σαν οπαδός απόλαυσα περισσότερο από ποτέ. Το κλάμα μπροστά από τη τηλεόραση και η οργή που ακόμα δεν έχει περάσει για το ματς της Ριζούπολης, το γκολ του Κωνσταντίνου στον προημιτελικό με τη Μπαρτσελόνα και τα εκατοστά του σουτ του Βλάοβιτς που πάντα θα μας στοιχειώνει. Την εμφάνιση στη Ρόμα και το γκολ του Νίνη που από τα πανηγύρια ξύπνησα το νεογέννητο γιό μου. Τα άπειρα πρωταθλήματα Ελλάδας και Ευρώπης στο μπάσκετ, την εκδρομή στο Final Four της Αθήνας το 2007.

Μετά υπάρχει το μίσος για οτιδήποτε ερυθρόλευκο. Όχι μόνο επειδή έτσι πρέπει αλλά για συνειδητούς λόγους που έχουν να κάνουν με το τι αντιπροσωπεύει αυτό το σωματείο και το ανυπολόγιστο κακό που έχει κάνει στον Ελληνικό αθλητισμό. Η απέχθεια στις ψευτομαγκιές και τους χουλιγκανισμούς τύπου ‘έχει Αθηναϊκές πινακίδες’ που με έκανε να ντρέπομαι για ορισμένους συμπολίτες μου. Και εννοείται δεν λέω οτι εμείς είμαστε άγιοι έτσι; Αλλά υπάρχει όριο ανάμεσα στο χουλιγκανισμό ορισμένων ανεγκέφαλων και ενός μαζικού τρόπου σκέψης και νοοτροπίας. Ύστερα, είχαμε τον Βαρδινογιάννη και την καταστροφική του αδιαφορία και κακία απέναντι σε οτιδήποτε ΄παναθηναϊκό΄ που ουσιαστικά μίκρυνε τον σύλλογο και μας κατάντησε φέτος να παλεύουμε με την πτώχευση. Έτσι αποφάσισα να γραφτώ και εγώ μέλος της Παναθηναϊκής Συμμαχίας γιατί δεν μπορούσα απλά να μην γραφτώ όσο και χαζό και είναι. Κάτι μέσα μου με έτρωγε να βοηθήσω.

Κάτι με έτρωγε και το 2005 σαν φαντάρος να αρχίσω να γράφω ένα blog για τον Παναθηναικό και να καταθέτω και εκεί τις απόψεις μου. Ένα blog που έτυχε της αγάπης αρκετών και είχα τη τύχη να κάνω και φίλους μέσα από αυτό. Ένα blog για βόρεια τριφύλλια το οποίο έκλεισε γιατί κουράστηκα και γιατί άλλαξα τη ζωή μου ερχόμενος στην Αγγλία οπότε και γεννήθηκε το παρών blog. Μου λείπει η λατρεία που είχα για το τριφύλλι αλλά πλέον αρκούμαι στο να είμαι απλά φανατικός οπαδός και οχι αρρωστάκι. Θα μου λείπουν οι βραδιές με τα φιλαράκια στην Ελλάδα να ψάχνουμε μαγαζί να δούμε την Πανάθα και να σχολιάζουμε με τις ώρες το σύστημα και να καταριόμαστε τον Βύντρα. Και τώρα να, τελειώνω αυτό το post στο καναπέ μου, με τον Στέφανο να ζωγραφίζει δίπλα μου και το ματς Μάλαγα- Παναθηναϊκός να είναι έτοιμο να ξεκινήσει, το οποίο θα δω μόνος και ελπίζω να μπορέσω να ανησυχήσω τους γείτονες. Σίγουρα ο Στεφανούλης θα γίνει εκτός από Chelsea και ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ και όταν μεγαλώσει κανένα Ευρωπαϊκό ματς της Πανάθας μας δεν θα μείνει ανεξερεύνητο.

Καλό σας βράδυ και καλή επιτυχία φέτος στην ομάδα μου.