“People are strange”

Ψάχναμε για σπίτι. Βρήκαμε σπίτι και έχουμε μπλέξει με την όλη διαδικασία που τρώει 90% του χρόνου μας και οταν ξεμπερδέψω έχω πάρα πολλά να γράψω για τη διαδικασία αγοράς σπιτιού στην Αγγλία. Με τόσα λεφτά που βγάζουμε εδώ στο εξωτερικό κάπως πρέπει να τα ξοδεύουμε και είπαμε μετά το εξοχικό στην Ελλάδα να αγοράσουμε και ένα σπιτάκι εδώ κοντά στον John (τον Elton ντε) για να πηγαίνουμε για BBQ που έχουν και μεγάλη αυλή. Αργότερα αυτά όταν θα έχω κάτι ολοκληρωμένο να γράψω. Αλλά χρόνος για το blog δεν υπάρχει. Διάβασα όμως πρόσφατα ένα άρθρο από αυτά που λες μάκαρι να τα είχα γράψει εγώ: “Η σκοτεινή πλευρά της ζωής στο εξωτερικό”

Βασικά περιγράφει με όμορφα συμπυκνωμένο τρόπο όλα αυτά που κατά καιρούς περιέγραφα και εγώ. Οτι η ζωή εδώ στην Αγγλία και γενικά στο εξωτερικό για τους 30+ μετανάστες είναι μοναχική. Ειδικά στην αρχή. Και γι’αυτό δεν είναι και για όλους. Πέρα από το διαφορετικό κλίμα, κουλτούρα, κτλ όταν μετακομίσεις σε μια ξένη χώρα είσαι ξένος. Όσο κοινωνικός και αν είσαι πάντα θα υπάρξει μια αρχική περίοδος προσαρμογής που θα πρέπει να έρθεις αντιμέτωπος με τη μοναξιά σου, που μερικά πράγματα θα είναι δύσκολο να τα αντιληφθείς, να κατανοήσεις, να τα καταπιείς. Όσο μεγαλύτερος τόσο πιο δύσκολα να μπορέσεις να βγαίνεις απο το καβούκι σου και φυσικά στο δεν είναι κανόνας αλλά σίγουρα επηρεάζει τους περισσότερους απο εμάς.

Είναι πολύ δύσκολο να κανείς παρέες όχι γιατί είσαι αντιπαθητικός ή αντικοινωνικός αλλά γιατί και οι Άγγλοι συνομήλικοι σου έχουν ήδη τις παρέες και τους κύκλους τους και πολύ απλά και κυνικά δύσκολα θα ανοιχτούν σε προσωπικό επίπεδο και θα γίνουν οι φίλοι σου. Περιστασιακές παρέες θα υπάρχουν όπως και εξόδοι σε pubs και προσκλήσεις σε BBQ αλλά οι παρέες σου θα είναι είτε απο τη δουλειά είτε από άλλους γονείς συμμαθητών των παιδιών σου. Δεν αποκλείεται να ταιριάξεις σε βάθος χρόνου με κάποιους Άγγλους και να γίνεται κολλητοί αλλά είναι δύσκολο ειδικά αν σκεφτείς ότι και εσύ και οι άλλοι θα δουλεύετε όλη τη βδομάδα με δυο μέρες μόνο ελεύθερες για να πάτε για ψώνια, να παίξετε με τα παιδιά σας, να βάλετε επιτέλους εκείνα τα ράφια που σας παρακαλάει η γυναίκα σας εδώ και 38 μήνες.

Και πόσο μάλλον σε πόλεις όπως το Λονδίνο οπου μπορεί ο συνάδελφος που θα μπορούσε εν δυνάμει να γίνει και κολλητάρι σου αλλά έλα που μένει 100 χλμ μακριά από σένα ή έλα που παραιτείται και πάει σε άλλη δουλειά 200χλμ μακριά. Οι διαπροσωπικές σχέσεις από μόνες τους είναι δύσκολες και ειδικά αν είσαι ‘ξένος’. Ευτυχώς φυσικά που υπάρχουν και άλλοι Έλληνες. Κοινές εικόνες, γλώσσα, εμπειρίες, συνομίληκα παιδάκια, όλα αυτά βοηθάνε στο να ταιριάξεις εύκολα με τους Έλληνες που θα συναντήσεις στο εξωτερικό και να δεθείς πάρα πολύ μαζί τους. Δεν έχω τίποτα με τους Άγγλους ή τους ξένους και υπάρχουν στιγμές που εύχομαι να είχα φίλους Άγγλους και υπήρξαν προσπάθειες. Αλλά χάνεσαι. Ή μάλλον δεν δένεσαι τόσο όσο με τους Έλληνες. Εξαιρέσεις υπάρχουν αλλά νομίζω ο κανόνας για τις φιλίες στους 30+ στο εξωτερικό είναι αυτός.

Όπως έλεγε ο μεγας φιλόσοφος Jim Morrison:

People are strange when you’re a stranger
Faces look ugly when you’re alone