Real life

Και εδώ και στην Ελλάδα πρόσφατα υπάρχουν διαφημίσεις κινητής τηλεφωνίας που με έναν έξυπνο και τρυφερό τρόπο θέλουν να προτρέψουν τους γονείς να αφήσουν το κινητό στην άκρη και να ασχοληθούν με τα παιδιά τους, με την πραγματική ζωή, να δώσουν σημασία σε αυτά που πραγματικά έχουν αξία. Έξυπνες καμπάνιες που κάνουν τις εταιρίες να φαίνονται ανθρώπινες, οτι νοιάζονται κτλ. Όμως το μήνυμα που συνοδεύει αυτές τις διαφημίσεις είναι το πιό σημαντικό και που μου έκανε εντύπωση γιατί είναι ακριβώς τόσο αληθινό. Δυστυχώς.

Κάθε Σάββατο πηγαίνουμε τον μικρό στο τοπικό κολυμβητήριο για να μάθει να κολυμπάει, να αποκτήσει αυτοπεποίθηση και να αγαπήσει το νερό. Οχι για πρωταθλητισμό ή αγώνες αλλά για την χαρά της δραστηριότητας. Παρατηρώ τους γονείς δίπλα μου που έχουν αφήσει και αυτοί τα παιδιά τους και παρατηρώ και τον εαυτό μου καμιά φορά και απογοητεύομαι. Αντί αυτή τη μισή ώρα, αυτά τα 30 ελάχιστα λεπτά να τα αφιερώσουμε αποκλειστικά παρατηρώντας το παιδάκι μας να προσπαθεί, να κολυμπάει, να χαίρεται στο νερό, εμείς 90% της ώρας είμαστε με το βλέμμα καρφωμένο στο κινητό μην τυχόν και χάσουμε το τελευταίο ηλίθιο βίντεο στο facebook ή την χαζοατάκα στο twitter ή μην δεν παίξουμε το παιχνίδι στο κινητό και δεν κάνουμε high score.

Περπατούσα τις προάλλες στο δρόμο έξω από τη δουλειά, στη καθημερινή μου βόλτα όταν έχω διάλειμμα για να πάρω λίγο αέρα, και πέρασα από μια γνωστή πιτσαρία. Ήταν half-term δηλαδή δεν είχε σχολείο και έβλεπες γονείς με τα παιδιά τους να τρώνε όλοι μαζί. Πόσο άσχημη εντύπωση μου έκανε όταν είδα σε ένα τραπέζι έναν πατέρα με το κοριτσάκι του και το κοριτσάκι να τρώει βαριεστημένα τη πίτσα και ο πατέρας να στέλνει μηνύματα στο κινητό. Δεν αρκεί ξέρεις αγαπητέ γονέα απλά να βγάζεις την υποχρέωση και να βγαίνεις έξω με το παιδί σου αλλά να ασχολείσαι και μαζί του! Και όχι δεν είμαι από αυτούς τους υπερβολικούς γονείς που έχουν αγιοποιήσει τα παιδιά και τα βάζουν σε ένα θρόνο εκεί ψηλά σαν να μην υπάρχει τίποτα πιο σημαντικό από αυτά στον κόσμο ολόκληρο. Είναι το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή μου ο μικρός και θα έκανα τα πάντα για αυτόν αλλά είμαι και εγώ άνθρωπος και με το τηλέφωνο θα ασχοληθώ και θα χαζέψω στο facebook. Αλλά ρε γαμώτο αυτή τη μια ώρα που θα βγεις έξω με το παιδί σου που σε βλέπει 1-2 ώρες τη μέρα και τα σαββατοκύριακα στην καλύτερη, αφιέρωσε την στο παιδί σου και μόνο. Δεν χρειάζεται να κάνεις κάτι ιδιαίτερο. Απλά άκου το να σου λέει ιστορίες από το σχολείο, ζωγράφισε μαζί του, παίξτε κάτι μαζί.

Φυσικά αυτά ισχύουν και για μένα. Αποδεικνύεται τρομερά δύσκολο να ξεκόψεις από τον εθισμό του κινητού και της εσωστρέφειας και του εγωκεντρισμού που αυτός ο εθισμός επιφέρει. Πιάνω συνεχώς τον εαυτό μου να ασχολείται με βλακείες και να μην βλέπει τι γίνεται μπροστά του. Real life λέγεται και με οποιαδήποτε δικαιολογία προσπαθούμε να την αποφύγουμε. Μάλλον επειδή έχει γίνει πολύ δύσκολη; Θυμάμαι πως ήμουν εγώ παιδί που ήμουν όλη μέρα έξω στις αλάνες και στα πάρκα και έπαιζα και με μάζευε η μάνα μου από τους δρόμους. Που να τον αφήσουμε τώρα τον Στέφανο; Σχολείο-σπίτι-σχολείο και το ΣΚ άντε καμιά βόλτα. Ε σε αυτή τη βόλτα το κινητό στη τσέπη ρε γαμώτο. Πιστέψτε με τα παιδιά δεν θέλουν πολλά. Αγάπη και προσοχή μόνο (ok και σουβλάκια στη περίπτωση του Στέφανου). Θα μεγαλώσουν πριν το πάρετε είδηση και μετά θα αναζητάτε την δική τους αγκαλιά που τόσο καιρό παρακαλάνε να σας δώσουν αλλά εσείς είστε απασχολημένοι με το νέο βίντεο με αστεία γατάκια στο facebook.

Στο επόμενο μου post θα κρούσω τον κώδωνα του κινδύνου για όσους σκέφτονται να μεταναστεύσουν στην Αγγλία. Stay tuned.