Team lunch

Επιτέλους μετά από 6 μήνες κάναμε προχτές Παρασκευή ένα ακόμα IT team lunch όπως γενικά συνηθίζεται σε όλα τα τμήματα της εταιρίας μας (εκτός του IT) και φαντάζομαι σε πολλούς εργασιακούς χώρους ανά την Αγγλία. Ίσως η φύση της δουλειάς και τα άτομα που την απαρτίζουν μπορεί να μας κάνουν experts (τς-τς-τς) στο να λύνουμε προβλήματα και να παραδίδουμε projects (λέμε τώρα) αλλά για να συνεννοηθούμε και να πάμε για φαγητό σαν ομάδα (10 άτομα) είναι δυσκολότερο από τον να βγάλουμε live νέο ERP μέσα σε 2 βδομάδες (ακραία υπερβολή αλλά οι ‘κομπιουτεράδες’ με εννοήσατε).

Φαντάζομαι και σε άλλες εταιρίες θα υπάρχει αυτή η κουλτούρα των team lunches ή dinners, όπου δηλαδή μαζεύονται όλοι οι συνάδελφοι από ένα τμήμα και πάνε και ξοδεύουν το department budget σε αστακούς, chateaubriand, ακριβά κρασιά κτλ. Εγώ πάντως όταν πληρώνει άλλος αυτό κάνω (ξέρω γύφτος). Ευκαιρία λοιπόν η Παρασκευή καθώς ήρθε και καινούργιος IT manager στο τμήμα οπότε το γεύμα ονομάστηκε ‘to-know-us-better’ ή τουλάχιστον εγώ έτσι το ονόμασα στο μυαλό μου. Υπάρχει όμως και μια άλλη ενδιαφέρουσα όψη του νομίσματος σε τέτοιες εταιρικές συνευρέσεις όπως είχα διαβάσει στο βιβλίο του James Caan και επαληθεύεται συνεχώς: λειτουργούν σαν ανεπίσημα interviews όπου μαθαίνεις για τον συνάδελφο σου και αυτός για σένα ακόμα και είναι το αφεντικό σου θεωρητικά, ακόμα και αν έχει ήδη προσληφθεί. Ειδικά σε τέτοια γεύματα που ο άλλος χαλαρώνει μπορείς να δεις τί είδους άνθρωπος είναι και αν και πώς μπορείς να συνεργαστείς μαζί του. Μπορεί να σας ακούγεται χαζό αλλά είναι ιδιαίτερα σημαντικό.

Το λιβανέζικο lunch εν τέλει δεν έκατσε καλά στο ευαίσθητο στομάχι μου αλλά ήταν ένα ενδιαφέρον 3ωρο μακριά από το γραφείο σε χαλαρή ατμόσφαιρα όπου μάθαμε πολλά για το νέο μας προϊστάμενο και χαλάρωσε το κλίμα ανάμεσα σε συναδέλφους. Μακάρι και στην Ελλάδα να γινόντουσαν τέτοια γεύματα πιό συχνά. Αλλά τί λέω
τώρα. Η προηγούμενη φορά πάντως ήταν απείρως καλύτερη αφού είχαμε πάει (Ιούνιος 2012 νομίζω) στο Β.Λονδίνο σε ένα μάθημα μαγειρικής (!!!) όπου ντυθήκαμε σεφ, ετοιμάσαμε συνταγές και δουλεύαμε σε ομάδες για να φτιάξουμε gourmet λιχουδιές. Masterchef δηλαδή. Εγώ είχα κάνει κάνει tempura λαχανικών με ιδιαίτερη επιτυχία ομολογώ και μετά την μαγειρική οι σεφ του μαγαζιού διακόσμησαν τα πιάτα και φάγαμε όλοι μαζί το αποτέλεσμα της δουλειάς μας και σαν εμπειρία την συστήνω σε όλους τους managers εκεί έξω. Φοβερό team bonding και συνεργατικότητα. Και καλό φαγητό!!!

Δευτέρα τελειώνω το γράψιμο του post, προσπαθώντας να χωνέψω από τη κραιπάλη του ΣΚ (έχω την πεθερά από Ελλάδα στο σπίτι=άπειρο φαγητό) και ευχόμενος στην Χριστίνα μου ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!