Things I love about GR

Όσοι διαβάσετε τις παρακάτω γραμμές θα διαπιστώσετε μάλλον ότι ο τίτλος θα έπρεπε να είναι ‘Thinks I miss about GR’. Όμως είναι λογικό έτσι; Μου λείπουν πράγματα που αγαπούσα και αγαπώ. Για να ισορροπήσω λοιπόν με το προηγούμενο post μου, είναι το πιό δίκαιο και σωστό να γράψω για το τι μου λείπει από την χώρα που γεννήθηκα και έζησα τα 31 από τα 36 μου χρόνια αλλά ωστόσο για μερικούς δεν έχω δικαίωμα γνώμης. Έχω δικαίωμα μνήμης όμως.

Μου λείπουν και αγαπώ τα αυτονόητα, αυτά που ίσως σου πει ο οποιοσδήποτε ξένος τουρίστας αν τον ρωτήσεις τι είναι για αυτόν η Ελλάδα. Ο ήλιος, το καλοκαίρι αυτό της Ελλάδας που έχει κάτι το διαφορετικό σε σχέση με τη μουντίλα της Αγγλίας. Το νιώθω κάθε φορά που κατεβαίνω από το αεροπλάνο, ανεξαρτήτως εποχής. Είναι πιό έντονος, σε κάνει να νιώθεις καλύτερα και σου φτιάχνει τη διάθεση. Μπορεί να μην αντέχω τη ζέστη αλλά σίγουρα όταν είναι καλοκαίρι θέλω να έχει κάποια στάνταρ θερμοκρασίας και το σώμα και η ψυχή μου είναι συντονισμένα σε άλλα μήκη κύματος, όχι πάντως σε κρύο και βροχές. Γι’ αυτό μου αρέσει και το καλοκαίρι στην Ελλάδα, η θάλασσα, το να ακούς το κύμα αραχτός σε μια ξαπλώστρα με ένα καλό βιβλίο. Μπορεί να γκρινιάζω για τα beach bars και τη νοοτροπία μπουζουκομάγαζου αλλά ευτυχώς η Ελλάδα έχει άπειρες παραλίες και σίγουρα μπορείς να βρεις το δικό σου προσωπικό παράδεισο και να ηρεμήσεις/χαλαρώσεις/διασκεδάσεις.

Από νησιά άλλο τίποτα. Από μέρη για διακοπές άλλο τίποτα. Ένας πραγματικά πανέμορφος τόπος με άπειρες επιλογές από βουνό ως θάλασσα. Λατρεύω να πηγαίνω βόλτες σε σοκάκια στα νησιά αλλά και θυμάμαι με νοσταλγία τις παιδικές μου βόλτες στο δάσος της Νυμφαίας στη Κομοτηνή. Αγαπώ το πως δένει αρμονικά το βουνό, το πράσινο με τη θάλασσα και μάλλον γι’αυτό μου αρέσει πολύ και το Ιόνιο. Αγαπώ τη Κρήτη έστω για το ελάχιστο που έκατσα στα Χανιά ήταν αρκετό να διαπιστώσω το πόσο όμορφα είναι, τι φανταστικά φιλικούς και φιλόξενους ανθρώπους έχει. Και ένας παραπάνω λόγος να λατρέψεις το ελληνικό φαγητό. Για φαγητό πιό μετά όμως. Τώρα γράφω για την όμορφη χώρα που θα παραμείνει όμορφη όσες κρίσεις και αν έρθουν, ό,τι και αν γίνει σε αυτή τη χώρα σε οποιοδήποτε άλλο επίπεδο. Λατρεύω την Ιθάκη που έχω περάσει τόσα καλοκαίρια με τους θειούς μου, τη δουλειά στο ιχθυοτροφείο, το ραδιόφωνο και τα μαθήματα μαθηματικών με τον ‘εκβιασμό’ του θείου μου αν δεν μάθω τη προπαίδεια δεν έχει μπάνιο στη θάλασσα. Την Κέρκυρα που έχουμε πει με τη γυναίκα μου οτι όταν γεράσουμε θα πάμε να μείνουμε εκεί. Τη Κομοτηνή που έζησα 7 ολόκληρα χρόνια και ουσιαστικά ενηλικιώθηκα εκεί. Το 5ο δημοτικό και τον δάσκαλο Σμυλανάκη που χωρίς αυτόν δεν θα είχα προκόψει ποτέ. Την Θεσσαλονίκη και την Καλαμαριά. Τη Σαλονίκη την αγαπώ για πάρα πολλά πράγματα που δεν χωράνε σε δέκα posts. Όπως και την Καλαμαριά που μετακομίσαμε το ’96 και έχω τόσες αναμνήσεις και πάντα όταν επιστρέφω Ελλάδα,  ακολουθώ ορισμένα προσωπικά τελετουργικά, βόλτες σε μέρη που γουστάρω, πράγματα ρουτινιάρικα που έκανα όσο ζούσα εκεί, πρόσωπα και μυρωδιές και καταστάσεις που ενεργοποιούν όμορφες αναμνήσεις.

Ακόμα ένα προβλέψιμο πράγμα που μου αρέσει στην Ελλάδα είναι το φαγητό. Οχι γενικά και αόριστα η ‘ελληνική κουζίνα’ αλλά συγκεκριμένα φαγητά, μυρωδιές, ιστορίες που έχω ζήσει, ταβέρνες που έχω πάει. Είναι αυτό που θυμάμαι από παιδάκι να πηγαίνουμε στις ταβέρνες και να βαριέμαι και να σκίζω το πλαστικό τραπεζομάντηλο ή να γεμίζω ένα ποτήρι με όλα τα αποφάγια και να το σερβίρω στον πατέρα μου να το πιει -έλα όλα τα παιδάκια το έχουμε κάνει! Το όλο αυτό της ταβέρνας με τα χιλιάδες πιάτα, τις ρετσίνες, τα δωρεάν γλυκά και στο τέλος μια σόδα για να χωνέψουμε. Το σαβουροφαγητό που έχουμε καταναλώσει και κάποια στιγμή θα βγει το κουσούρι δεν μπορεί. Αυτά τα πλαστικά καλαμαράκια τηγανιτά, οι πατάτες οι τηγανιτές στο ταγκισμένο λάδι, τα κολοκυθάκια, τα τζατζίκια και όλα τα άλλα τα κλασσικά που είναι σταθερές αξίες και αν ποτέ ανοίξει ταβέρνα και δεν τα σερβίρει θα κλείσει σε μια βδομάδα. Ο γύρος, αυτή η αιώνια αγάπη. Το καλύτερο ελληνικό φαγητό. Όχι όπως το τρώτε στην Νότια Ελλάδα με τζατζίκια και γιαούρτια και άλλες βλακείες και το λέτε και σουβλάκι. Αλλά ο γύρος του Σεραφίνο και του Food Plaza: τεράστιος με απίστευτες ποσότητες κρέατος, πατατούλες, ντομάτα, κρεμμυδάκι και κέτσαπ-μουστάρδα (δεν κάνω πλάκα μου τρέξανε τα σάλια). Μου λείπουν και πάντα τα απολαμβάνω όταν γυρνάω Ελλάδα, τα τραπεζώματα στης μάνας μου. Με τη συγκινητική προσπάθεια να είναι όλα τέλεια και όσο γίνεται πιό εκλεπτυσμένα, λατρεύω να τρώω στης μαμάς μου (φοβερό έ να μου αρέσει το φαγητό της μάνας μου!). Τα τσιπουράκια μας, το κρασί από τη Νέα Μεσήμβρια -το χωριό του πατέρα μου-, τις φοβερές πίτες και τυρόψωμο που έκανε η γιαγιά μου στην Κομοτηνή, τις μπριζόλες που φάγαμε ένα καλοκαίρι εδώ στη Μύκονο, τα φοβερά φαγητά της Κρήτης. Δεν νομίζω πως είναι απλά συνήθεια. Είναι γαμάτο φαγητό το Ελληνικό όπως και όλα τα μεσογειακά. Σε αυτό στην Ελλάδα είμαστε ΤΕΛΕΙΟΙ!

Και είναι λογικό το φαγητό να συνδέεται και με άλλα στοιχεία της κουλτούρας μας. Μπορεί να κράζω από δω πέρα αρκετά την Ελλάδα αλλά υπάρχουν μερικά στοιχεία μας που είναι αδιαμφισβήτητα αξιοζήλευτα και χαίρομαι που και εγώ τα έχω υιοθετήσει, σε κάποιο βαθμό τουλάχιστον. Είμαστε φωνακλάδες και αυτό εκπέμπει μια ζωντάνια, μια αγάπη για ζωή στο φουλ. Αυτή η σπιρτάδα στο βλέμμα που οδηγεί σε παρεξηγήσεις και μαλώματα αλλά οδηγεί και σε εκλάμψεις μεγαλείου. Όταν ο δυνατός μας χαρακτήρας συνδυάζεται με ομαδικότητα και αυτοθυσία οδηγεί σε νίκες, σε παραγωγή μεγαλείου, σε κάτι μαγικό. Δεν πιστεύω οτι οι Έλληνες είναι κάτι παραπάνω από οποιοδήποτε άλλο λαό στο κόσμο. Απλά η γεωγραφική μας θέση σε αυτό το πλανήτη και αυτό το αρχέγονο μείγμα λαών που μας δημιούργησε σε συνδυασμό με την ιστορία που κυλάει στο αίμα μας και μας καθορίζει ακόμα και τώρα, μας κάνει κατά κάποιο τρόπο ιδιαίτερους αλλά οχι καλύτερους ή χειρότερους. Λατρεύω το γεγονός πως μόλις δούμε Έλληνα στο εξωτερικό χαιρόμαστε τόσο και θέλουμε να κάνουμε contact. Είμαστε δεμένοι και με την οικογένεια μας και και γουστάρουμε να περνάμε καλά και να γελάμε δυνατά. Συγκινούμαι από το πόσο άνθρωποι που δεν έχουν τίποτα, που είμαι μόνοι εναντίον όλων, προσπαθούν με αυταπάρνηση και ανεξάντλητη υπομονή να τα καταφέρουν απέναντι σε ένα σύστημα τελείως αντίθετο σε κάθε προσπάθεια επιχειρηματικότητας και καινοτομίας. Απέναντι σε ένα σύστημα που μόνο θέλει τον Έλληνα να πληρώνει φόρους. Απέναντι σε μια τέτοια χώρα που μόνο εμπόδια βάζει υπάρχουν άνθρωποι άξιοι θαυμασμού που δεν το βάζουν με τίποτα κάτω και αυτό είναι μάλλον που ακόμα κρατάει ζωντανή την Ελλάδα.

Προσωπικά είμαι fan της ιστορίας. Μου αρέσει να διαβάζω ιστορία, μυθολογία, πάντα μου άρεσε. Και αν και ξέρω πως καμία σχέση δεν έχω με αρχαίους Έλληνες κτλ, ωστόσο σαν μέλος του Ελληνικού έθνους νιώθω μια σχετική έλξη και ένα απίστευτο θαυμασμό για την ιστορία που παρήγαγε ο τόπος αυτός. Μακάρι να παράγαμε και σύγχρονη ιστορία και να μην υπήρχε αυτός ο εκνευριστικός εφησυχασμός στα μεγαλεία 2000 ετών πριν αλλά όπως και να το κάνουμε ο Ελληνικός πολιτισμός -προ χριστιανισμού- έχει επηρεάσει ολόκληρο το σύγχρονο κόσμο με την πολιτική, την φιλοσοφία, τις επιστήμες, τη σκέψη γενικότερα. Μου αρέσει να μελετάω και τη σύγχρονη ιστορία, την επανάσταση, την ίδρυση του νέου κράτους, τις ίντριγκες, τη διχόνοια, τις δυνάμεις αυτές που κινούν τους μοχλούς της σύγχρονης Ελλάδας που γέννησαν τους ήρωες της αντίστασης αλλά και τα καθάρματα του εμφυλίου.

Για να ολοκληρώνω αυτό το κείμενο. Δεν νιώθω καμία υποχρέωση απέναντι στην Ελλάδα ούτε επειδή εκεί γεννήθηκα ή σπούδασα ή μεγάλωσα ή παντρεύτηκα. Υποχρέωση νιώθω μόνο απέναντι στις θυσίες και τις προσπάθειες των γονιών μου αλλά και στον εαυτό μου και την οικογένεια μου. Καμιά Ελλάδα δεν με μεγάλωσε ούτε μου χάρισε τίποτα. Νιώθω περήφανος για την καταγωγή μου, για την οικογένεια μου και για τις προσπάθειες, τις επιτυχίες και τις αποτυχίες μου. Έχω άπειρες θετικές αναμνήσεις από τη πατρίδα και λησμονώ αρκετά πράγματα και μου αρέσουν πολλά και προσπαθώ να τα χαίρομαι όταν επιστρέφω για διακοπές.

Διακοπές τέλος όμως. Περάσαμε πολύ ωραία, ο μικρός ακόμα καλύτερα αφού για 5 βδομάδες έλιωσε στο παιχνίδι και στη θάλασσα. Τα κεφάλια μέσα τώρα. Καλό χειμ…..