Things I love about GB

Η στεναχώρια από το αποτέλεσμα του Brexit δεν έφυγε. Επειδή νιώθω οτι όμως αρκετή μαυρίλα έπεσε και επειδή το αποτέλεσμα είναι αυτό που είναι και δεν αλλάζει, θέλω να δώσω λίγο χρώμα. Θέλω να μιλήσω για τη νέα μου πατρίδα. Το νέο σπίτι της οικογένειας μου. Μετά από πέντε χρόνια στην Αγγλία (ξέρω UK είναι κανονικά αλλά Αγγλία το λέμε στην Ελλάδα και μου έμεινε και εμένα, όπως οι Αμερικάνοι λένε America και εννοούν τις ΗΠΑ), μετά από 5 χρόνια λοιπόν μετανάστης θέλω να γράψω μερικά πράγματα που αγαπώ στη χώρα αυτή, στη νέα μου ζωή.

Το είχα διαβάσει στον Καζαντζάκη όταν πρωτοήρθα εδώ, ‘Ταξιδεύοντας στην Αγγλία’: ¨…αν τρυπήσεις με μια βέργα το έδαφος, αμέσως η βέργα θα βλαστήσει[…]¨. Κάπως έτσι τουλάχιστον και συνέχιζε σε μια ακριβής περιγραφή του αγγλικού τοπίου, του γόνιμου αυτού τόπου με τη πυκνή πράσινη και έντονη βλάστηση. Ένα τόπο νωπό από τις συχνές βροχές που δίνει όμως αυτό τον χαρακτήρα που λατρεύω. Δάσος παντού, εκπληκτική φύση και πάρκα. Η βόλτα έχει αποκτήσει νέο νόημα και λατρεύω το γεγονός οτι ακόμα το 90% της χώρας για μένα είναι ανεξερεύνητο. Το καλοκαίρι μια μόνιμη δροσιά, την άνοιξη η χαρά να βλέπεις τα πάντα να πρασινίζουν, το φθινόπωρο αυτή η γλυκιά νοσταλγία που σου προκαλούν τα φύλλα που πέφτουν και ένας χειμώνας που και αυτός σου δείχνει τον πραγματικό του χαρακτήρα και νιώθεις οτι εδώ οι εποχές υπάρχουν και μπορείς να δεις τις εναλλαγές του. Και πόσο υπέροχα προβλέψιμη είναι αυτή η μόνιμη συζήτηση για το καιρό, το καλοκαίρι πόσο ζέστη έχει (20 βαθμούς) και το χειμώνα οτι  βρέχει συνέχεια (βρέχει συνέχεια ανεξαρτήτως σεζόν)

Η χώρα αυτή με αγκάλιασε από τη πρώτη στιγμή. Ακόμα από όταν ήμουν Ελλάδα. Από εκείνο το τηλεφώνημα της συνέντευξης. Από το πρώτο σπίτι που έμεινα με την οικογένεια στο Hersham μέχρι τον ταξιτζή που με πηγαινόεφερνε για να βρώ σπίτι να νοικιάσω και από τον David το πρώτο μου αφεντικό μέχρι σήμερα στη πιό πρόσφατη εργασία μου. Η χώρα αυτή έδωσε και δίνει ευκαιρίες σε εμένα και την γυναίκα μου να προσπαθήσουμε τουλάχιστον να πραγματοποιήσουμε κάποια από τα όνειρα μας. Μπορέσαμε γαμώτο να αγοράσουμε σπίτι! Δουλεύουμε σκληρά και αν κάνουμε κάτι καλό, ακούμε ευχαριστώ! Τίποτα δεν είναι εγγυημένο σε αυτή τη ζωή και η προσπάθεια δεν σταματάει ποτέ αλλά στη χώρα αυτή ακόμα μπορούμε και ονειρευόμαστε. Και γι’ αυτό είμαι ευγνώμων για την χώρα αυτή. Παρά τα όσα λέγονται και παρά το οτι βλαμμένοι ρατσιστές υπάρχουν και θα υπάρχουν πάντα και παντού, η τεράστια πλειοψηφία του κόσμου εδώ έχει δημιουργήσει μια κοινωνία ανεκτική και ανοιχτή.

Ο μικρός μας πηγαίνει σε ένα υπέροχο σχολείο. Σχολείο που ούτε για πλάκα θα είχε στην Ελλάδα. Πήγαμε χτες να δούμε την τάξη που θα είναι του χρόνου και γελούσα σκεπτόμενος που πήγα εγώ σχολείο. Υπέροχες εγκαταστάσεις και φανταστικές υποδομές και δάσκαλοι. Σήμερα τελευταία μέρα σχολείο και ήταν συγκινημένος που θα άφηνε τους φίλους του μέχρι το Σεπτέμβρη. Έτρεξε να κάνει μια αγκαλιά στον δάσκαλο που υπεραγαπά. Ο Στέφανος στη χώρα αυτή σίγουρα θα έχει ευκαιρίες για να κάνει κάτι στη ζωή του. Είναι το μικρό μας Αγγλάκι, με τη posh Londoner προφορά που μας διορθώνει όταν προφέρουμε καμιά λέξη λάθος με τη Ελληνική παχιά προφορά μας.

Αγαπώ πολύ το Λονδίνο. Από μικρός είχα το ψώνιο να θέλω να ζω σε μεγάλη πόλη και χαιρόμουν όταν μετά από 7 χρόνια στη Κομοτηνή επέστρεψα στην Θεσσαλονίκη πάλι. Και όταν έψαχνα για δουλειά στη Βρετανία, ενδόμυχα ήθελα να είναι κάπου κοντά στο Λονδίνο. Εκ των υστέρων διαπιστώνω οτι δεν θα μπορούσα ποτέ να ζήσω μέσα στο Λονδίνο γιατί δεν αντέχω όπως φαίνεται τόσο έντονους ρυθμούς και τόση υπερβολική πολυκοσμία. Αλλά τις φορές που θα βγούμε Λονδίνο ή θα πάω βόλτα ή για φαγητό/ποτό ή σε κάποιο θέατρο ή συναυλία τότε το αγαπώ πραγματικά. Έχει κάτι μαγευτικό αυτή η πόλη και νιώθω ακόμα σαν τουρίστας που μπορεί να κάνει διακοπές στη πόλη που λατρεύει όποτε θέλει. Και οχι μόνο το Λονδίνο, αλλά γενικά έχει τόσα πράγματα να κάνεις εδώ που λεφτά και όρεξη να έχεις. Από πάρκα και theme parks μέχρι ζωολογικούς κήπους και απίστευτα μικρά χωριουδάκια με κάτι μαγικές pub δίπλα σε ένα δάσος ή σε μια μικρή λίμνη γεμάτη παπάκια και κύκνους. Είναι μια όμορφη χώρα. Και είναι ένα hub όπου παίρνεις το αεροπλάνο ή το τρένο ή ακόμα και το αυτοκίνητο και σε λίγες ώρες βρίσκεσαι παντού. Η ηπειρωτική Ευρώπη για μένα είναι 3 ώρες με το αυτοκίνητο. Άλλο αν ακόμα δεν το έχω κάνει. Θέλει και χρόνο και λεφτά αλλά αυτό (τα αρνητικά δηλαδή) είναι θέμα άλλου άρθρου. Τώρα γράφουμε τα θετικά και είναι θετικό και το βρίσκω υπέροχο να νιώθεις σαν να είσαι το κέντρο του κόσμου.

Λατρεύω τη νοοτροπία του κόσμου εδώ πέρα. Αυτό το τυπικό ‘sorry’ και ‘Thank you’ που κρύβουν μια υποσυνείδητη ευγένεια σαν στοιχείο κουλτούρας και πολιτισμού. Τη τυπικότητα, την οργάνωση, το ‘οτι λέω το εννοώ’ attitude. Και κυρίως το γεγονός οτι στη χώρα αυτή σε εμπιστεύονται. Πιστεύουν αυτό που τους λες χωρίς αναγκαία αποδείξεις γιατί έτσι έχουν μάθει και δεν έχουν μέσα τους κουτοπονηριά. Δεν είναι αγαθιάρηδες ή ευκολόπιστοι και σίγουρα αν είσαι λαμόγιο μπορείς να τους κοροϊδέψεις εύκολα αλλά αυτό ακριβώς μου αρέσει, πως δηλαδή δεν είναι εγγενές στοιχείο του χαρακτήρα τους σαν έθνος να αμφιβάλλουν για την εντιμότητα σου. Θα τους πεις κάτι και θα θεωρήσουν πολύ φυσιολογικά οτι τους λες αλήθεια. Δεν μιλάω για την εφορία ή άλλες υπηρεσίες που πρέπει να αποδείξεις νομικά κάποια πράγματα αλλά στην καθημερινότητα υπάρχει έντονο αυτό το στοιχείο της -ας το ονομάσω- ‘αναμονής της εντιμότητας’ οτι δηλαδή προσμένουν πως ο συνομιλητής τους είναι ένας έντιμος, σοβαρός και ειλικρινής άνθρωπος. Είναι δύσκολο να το εξηγήσω πρέπει να το ζήσεις για να το καταλάβεις.

Χρειάζεται να γράψω για τα αυτονόητα; Για το οτι είναι ένα οργανωμένο κράτος όπου οι νόμοι τηρούνται επειδή πρέπει και οχι επειδή υπάρχει ο φόβος της τιμωρίας; Για το οτι αν τυχόν σου χρωστάει το κράτος λεφτά στα επιστρέφει άμεσα σου ζητάει και συγνώμη; Για το ότι δεν έχω στηθεί ούτε μια φορά σε ουρές σε κάποια υπηρεσία γιατί δεν έχει καμία υπηρεσία να στηθώ; Ούτε ΔΟΥ, ούτε ΙΚΑ, ούτε στην τράπεζα να περιμένω με το χαρτάκι να έρθει η σειρά μου. Για το οτι όλα σχεδόν γίνονται ηλεκτρονικά και γρήγορα; Για το οτι οι Άγγλοι νοιάζονται πολύ για τη πατρίδα και τη χώρα τους και οχι για τη πάρτη τους μόνο; Και κυρίως, για το ότι και εγώ πέντε χρόνια στη χώρα αυτή έχω γίνει -θέλω να πιστεύω- καλύτερος άνθρωπος λειτουργώντας και συνεισφέροντας ακριβώς σε μια τέτοια κοινωνία.

Είναι η μουσική της χώρας. Οι συναυλίες που μπόρεσα επιτέλους να δω και να ξαναδώ τα αγαπημένα μου συγκροτήματα. Οι επιλογές που έχεις για συναυλίες και κυρίως η μουσική που βγάζει η χώρα αυτή. Σε όλα τα είδη και βασικά σε αυτό που γουστάρω εγώ (metal). To φαγητό (έτσι με bold για να δώσω την απαραίτητη έμφαση). Δεν ξέρω γιατί είναι παρεξηγημένο το φαγητό στην Βρετανία. Θυμάμαι παλιά στο φροντιστήριο Αγγλικών στη Κομοτηνή που είχε πει η δασκάλα που είχε πάει Λονδίνο οτι τρώγανε βραστό αγγούρι. Τρώνε τα πάντα, υπάρχουν τα πάντα να φας και το φαγητό εδώ είναι ΤΕΛΕΙΟ. Από τα fish & chips και τα κεμπαμπατζίδικα με τα ζουμερά ντονερ μέχρι φανταστικές gastropubs και εστιατόρια αλλά ακόμα και τις αλυσίδες τύπου Zizzi και Bella Italia όπου μπορείς να φας καλό, ποιοτικό φαγητό και φτηνά. Προσωπικά προτιμώ είτε ένα ‘βρώμικο’ κεμπαπ στο φίλο μου τον Τούρκο στο Addlestone μετά από μια έξοδο στη pub ή μαζί με τους φίλους στη pub στο Silvermere δίπλα στη λίμνη. Last but not least είναι το humour, κάτι τόσο εγγενές στο dna των Βρετανών όσο η ευγένεια και η τυπικότητα. Αυτό το σαρδόνιο, καυστικό και μονίμως (αυτο-)σαρκαστικό χιούμορ που γεννά χιλιάδες comedy clubs και stand-up comedians. Το χιούμορ που έχει class και είναι πραγματικά αστείο χωρίς χυδαιότητες και χοντράδες. Το λατρεύω!

Όταν επιστρέψω από τις διακοπές στην Ελλάδα, θα σας γράψω τι  αγαπώ στην Ελλάδα για να μην μου θυμώνετε και να μην λέτε οτι μόνο κράζω την χώρα καταγωγής μου.

ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΣΕ ΟΛΟΥΣ!