“Welcome to the real world”

Αυτό γύρισε και μου είπε ένας συνάδελφος σήμερα, με μάλλον ειρωνικό τόνο όταν πάνω σε μια κουβέντα αναφέρθηκα στο γεγονός οτι σήμερα είναι η ημέρα του Αγ. Δημητρίου και στην Θεσσαλονίκη, στην πόλη μου, είναι αργία. Welcome to the real world. Θα μου πείτε καλά στην Αγγλία δεν έχει αργίες; Έχει και πολλές μάλιστα (δυστυχώς όλες από τα Χριστούγεννα και μετά είναι μαζεμένες). Απλώς εδώ και φαντάζομαι και σε άλλα πολλά μέρη του κόσμου όταν ακούνε για Έλληνες που δεν δουλεύουν (για οποιοδήποτε μα οποιοδήποτε λόγο), ξυπνάει μέσα τους ένα ειρωνικό αντανακλαστικό και μια αντίδραση που είναι λογική και αναμενόμενη. Για τους ξένους που δεν έχουν ιδέα τί γίνεται στην Ελλάδα και νομίζουν οτι στην Ελλάδα είναι 365 ήλιος, φραπές και παραλία (δεν κάνω πλάκα αυτό νομίζουν, τους λέω οτι έχει χειμώνα και στην Ελλάδα και πέφτουν από τα σύννεφα), είναι αναμενόμενο όλες τις πληροφορίες να τις λαμβάνουν από τα ΜΜΕ και από τα φερέφωνα των εκάστοτε δημαγωγών και συμφερόντων. Εδώ στην ίδια μας την χώρα επηρεαζόμαστε από τα ΜΜΕ και νομίζαμε οτι θα μας σώσει το πασοκ. Εδώ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΤΩΡΑ με την δικτατορία που έχουμε στην Ελλάδα, απλά δεν αντιδράει κανείς! Πώς περιμένουμε από τους ξένους να γνωρίζουν τί γίνεται στην Ελλάδα και σε κάθε Ελλάδα. Λες και εμείς ξέρουμε ακριβώς τί συνέβη στην Αργεντινή όταν χρεωκοπήσανε. Έχουμε απλά μια ιδέα. Δυστυχώς στην Ελλάδα κοιμόμαστε όλοι. Όταν με ρωτάνε εδώ τους λέω την αλήθεια. Οτι στην Ελλάδα έχουμε δικτατορία. Χούντα. Κατοχή ΟΧΙ δεν είμαι ούτε αντιπασοκ, ούτε κομμουνιστής ούτε τίποτα. Είμαι ρεαλιστής. Στην Ελλάδα έχουμε δικτατορία. Το σύνταγμα έχει καταργηθεί, η κυβέρνηση χειραγωγείται και σίγουρα δεν ακούει τον λαό. Ο κόσμος φοβάται, δεν έχει δουλειά, έχει χάσει την υπερηφάνεια του και το μέλλον του. Στην Ελλάδα έχουμε κατοχή. Τέλος.

Σήμερα γιόρταζα αλλά μόνο αργία δεν ήταν για μένα. Meetings από το πρωί, reports και μετά ταξιδάκι 2 ώρες μέχρι Oxford για άλλο training meeting. Το φοβόμουν αυτό το ταξίδι, μάλλον γιατί θα ήταν η πρώτη φορά που θα οδηγούσα τόσα πολλά μίλια με το νέο μου αμάξι, σε νέο δρόμο, από την αντίθετη μεριά του δρόμου! Αλλά ήταν υπέροχα. Η μέρα ήταν φανταστική, με φοβερό και δυνατό ήλιο να με κάνει να μετανιώνω που δεν πήρα τα γυαλιά του ηλίου μου (!!). Οδηγούσα στον M25, μετά στροφή ΒΔ στον Μ40 προς Oxford και Birmingham και σκεφτόμουν οτι στη παλιά μου δουλειά πήγαινα από Θεσσαλονίκη στη Κοζάνη και στη Κομοτηνή (δεν υποννοώ τίποτα) και τώρα πάω από το Λονδίνο στην Οξφόρδη. Κοίτα πως τα φέρνει η ζωή! Η περιοχή έξω από την Οξφόρδη είναι πραγματικά μαγευτική. Τώρα καταλαβαίνω τον όρο English Countryside. Καταπράσινες πεδιάδες με υπέροχα σπίτια, κήπους, φάρμες, ζώα. Φανταστικά! Δυστυχώς η επιστροφή ήταν δύσκολη. Ο Μ25 (περιφερειακός του Λονδίνου) με 6 λωρίδες δρόμο ήταν πίτα! Χαμός. Κολλημένοι όλοι στην κίνηση. Αυτή είναι και μια διαφορά που μάλλον δεν θα συνηθίσω ποτέ στη ‘νέα’ μου ζωή. Ίσως αν ήμουν Αθηναίος να μου ήταν οικεία μια τέτοια εικόνα, αλλά το έχω ξαναπεί κάτι τέτοιο είναι δύσκολο για μένα. Πολύ κίνηση όμως!

Χρόνια μου πολλά λοιπόν. Θα πρέπει να ετοιμάσω και την βαλίτσα μου για την Παρασκευή στην Ελλάδα. Ευκαιρία στο αεροπλάνο να ολοκληρώσω το Going2UK. Χμ…

Wish me luck