Ρε Έλληνα!

Κάθε μέρα που περνάω στα ξένα (στα ‘Κονγκά’ που έλεγε και ο Κωνσταντάρας) αποκτάω μεγαλύτερη σοφία, μεγαλύτερη γνώση και μεγαλύτερη αντίληψη σχετικά με τις διαφορές Ελλάδας-Αγγλίας, Ελλήνων-Άγγλων. Μην περιμένετε να ακούσετε ρατσιστικές βλακείες του τύπου ‘εμείς είμαστε καλύτεροι’ αλλά η αλήθεια είναι πως σε μερικά πράγματα διαπιστώνω οτι έχουμε κάποιες χτυπητές διαφορές που κατά τη γνώμη μου διαμορφώνουν αυτό το χάσμα που υπάρχει σε άποψη δόμησης κοινωνιών, κυβερνήσεων στην πρόοδο και στην οικονομία.

Διαπιστώνω -και το είχα διαπιστώσει και όταν σπούδαζα για το μάστερ στην Σκωτία- ότι οι Άγγλοι αναλογικά με τους Έλληνες δεν σπουδάζουν τόσο πολύ. Εμείς στην Ελλάδα θεωρούμε το Πανεπιστήμιο αυτοσκοπό. Πρέπει ΟΛΟΙ να έχουν πτυχίο. Σύνδρομο δημοσίου υπαλλήλου το αποκαλώ. Η μάνα μου το έλεγε ‘να μαζέψεις μόρια’. Ότι και αν έκανα ήταν για να μαζέψω ‘μόρια’. Και φυσικά χωρίς πτυχίο στην Ελλάδα είσαι πολίτης β’ κατηγορίας (δεν το ενστερνίζομαι απλώς το αναφέρω). Αυτό έχει δύο αποτελέσματα: Ένα σωρό Έλληνες με κάποια ανώτερη εκπαίδευση γιατί όσο και αν αντιγράφεις το πανεπιστήμιο είναι πανεπιστήμιο έστω μια υποδομή την έχεις πάρει αλλά και μια ανώτερη εκπαίδευση εκ των πραγμάτων υποβαθμισμένη και κατώτερου επιπέδου από αυτή πανεπιστημίων του εξωτερικού -εξαιρέσεις υπάρχουν αλλά ο κανόνας αυτός είναι ας μην γελιόμαστε. Οι Άγγλοι αν το παιδί τους είναι ντουγάνι δεν το στέλνουν Πανεπιστήμιο. Αν ο άλλος δεν θέλει να γίνει πτυχιούχος έχει χίλιες άλλες επιλογές να κάνει κάτι για να προσφέρει στην κοινωνία και στον εαυτό του. Αποτέλεσμα όλων αυτών; Διαπιστώνω λοιπόν οι εμείς οι Έλληνες όταν βρεθούμε σε περιβάλλον Άγγλων, ξεχωρίζουμε και ξεχωρίζουμε θετικά. Σε όλα τα επίπεδα. Ακόμα και σε θέματα εμπειρίας να το δείτε στην Ελλάδα όταν δουλεύεις σαν π.χ. πολιτικός μηχανικός πρέπει να είσαι από πωλητής, από γραμματέας μέχρι αρχιτέκτονας, μηχανικός, τοπογράφος αλλά και να κάνεις και καλό καφέ. Στην Ελλάδα κάνουμε τα πάντα! Οπότε όταν έρχεσαι σε ένα περιβάλλον όπου πρέπει να κάνεις ένα πράγμα, τότε τα skills που έχεις αποκτήσει από την Ελληνική πραγματικότητα, πώς να το κάνουμε φαίνονται!

Από την άλλη αυτό που δεν έχουμε οι Έλληνες, δεν είναι το μυαλό, ούτε η εργατικότητα. Είναι από αυτά που έχω ως τώρα δεί, η οργάνωση! Εδώ είναι όλα οργανωμένα, στην τάξη, οι κανόνες και οι νόμοι φτιάχνονται για να τηρούνται και για να εξυπηρετούν ένα σκοπό. Στην Ελλάδα τα ξέρουμε όλα και νομίζουμε οτι μπορούμε να κάνουμε ότι γουστάρουμε. Στην Ελλάδα η πάρτη μας έρχεται πρώτη και μετά το κοινό καλό και μπροστά σε αυτό κανόνες και οργάνωση πάνε στράφι-ξέρω ακούγομαι ισοπεδωτικός αλλά αν δεν είμασταν όπως περιγράφω μάλλον δεν θα είχαμε όλα αυτά τα προβλήματα που έχουμε εδώ και αιώνες, λέω εγώ τώρα. Δυστυχώς η κουτοπονηριά στην χώρα μας θεωρείται προσόν. Εδώ δεν περνάνε αυτά. Εδώ ή παίζεις με τους κανόνες ή υπακούς στο σύστημα ή το σύστημα σε ξερνάει. Στην Έλλαδα ο καθένας μας κάνει το δικό του σύστημα και σε όποιον γουστάρει. Το σύστημα της Αγγλίας είναι 4-4-2, ομαδικό. Στην Ελλάδα είναι το 1, ο καθένας μόνος του. Ναι ρε μάγκες φυσικά και δεν είναι όλοι έτσι γαμώτο. Αλλά ποιός είναι ο κανόνας;

Καταλήγω: η ειδοποιός διαφορά είναι η ΟΡΓΑΝΩΣΗ. Φυσικά υπάρχουν και άλλες τεράστιες διαφορές που δεν μπορούμε να παραβλέψουμε και που διαμορφώνουν τον χαρακτήρα του Άγγλου και αυτό του Έλληνα. Τις κοινωνίες μας. Εμείς ποτέ δεν ήμασταν αυτοκρατορία και υπερδύναμη, πάντα μια φτωχή χώρα ήμαστε που περιμέναμε να μας σώσουν οι Μεγάλοι (ή ο Θεός ενίοτε). Σαν ιστορία, σαν κουλτούρα απέχουμε έτη φωτός και φυσικά προτιμώ την κουλτούρα και τον πολιτισμό μου και σαν καταγωγή αλλά και σαν επιλογή. Απλώς υπάρχουν κάποια πράγματα μπολιασμένα μέσα στην ψυχή του Έλληνα που δυστυχώς δεν έχουν καμία σχέση με το ένδοξο παρελθόν της αρχαίας Ελλάδας που όσο απεγνωσμένα και αν ψάχνω δεν μπορώ να βρώ το παραμικρό σύνδεσμο ανάμεσα σε αυτό και στη σύγχρονη νεοελληνική πραγματικότητα. Μάλλον γιατί δεν υπάρχει.

Το ξαναγράφω: Άλλοι λαοί θα είχαν επαναστατήσει 10 φορές μέχρι τώρα με αυτά που γίνονται. Άνοιξα σήμερα τηλεόραση και είδα στο Star ‘ρεπορτάζ΄από τα μπουζούκια της Αθήνας…Τίγκα. Χαμός. Λουλουδοπόλεμος. Και ανάμεσα ρεπορτάζ για τους χιλιάδες νέους άστεγους στους δρόμους να ξεπαγιάζουν, τα συσσίτια, τα χαράτσια, τους φόρους, την ανεργία, τους νέους μετανάστες. Είναι αυτός ο Έλληνας; Των άκρων; Έχει τόσο λίπος ακόμα να κάψει; Πως γίνεται από τη μία ο κόσμος να πεινάει και να κλαίει όλη μέρα και τα μπουζούκια, οι καφετέριες, τα χιονοδρομικά να είναι γεμάτα; Τί αντιθέσεις είναι αυτές; Εγώ αναγκάστηκα να φύγω από την χώρα μου και ίσως να νομίζετε οτι ζηλεύω αυτούς που ακόμα περνάνε καλά στην Ελλάδα και να θέλω να υποφέρουν και αυτοί. Φυσικά και ΟΧΙ! Απλώς μου κάνει τρομερή εντύπωση! Φαντάζομαι όχι μόνο σε μένα. Αλλά η πλειοψηφία ξέρω οτι υποφέρει στη χώρα μου. Και αναρωτιέμαι τί είναι αυτό τελικά που μας κρατά υπόδουλους σε αυτή την νεκρική στάση; Σε αυτό το κώμα;

ΡΕ ΕΛΛΗΝΑ τί είναι αυτό το μαγικό που σε κρατά σε αυτό το κώμα; Πώς γίνεται να μην αντιδρά κανείς και πώς θα γίνει το θαύμα πάλι στις εκλογές -όταν γίνουν- να βγούνε πάλι αυτές οι ΗΛΙΘΙΕΣ μάζες με τα σημαιάκια στους δρόμους και να επευφημούν τους νέους Μεσσίες του έθνους; Ρε Έλληνα τί σκατά ράτσα περίεργη είσαι;

In other news, τα πεθερικά ήρθαν και έφυγαν, περάσαμε καλά πήγαμε τις βόλτες μας πάλι στο υπέροχο Guildford και στο Λονδίνο όπου εντύπωση μου έκανε κάτι που δεν είχα προσέξει πριν 7 χρόνια που ηταν η τελευταία φορά που πήγαμε στο Buckingham Palace και αυτό ήταν το υπέροχο και τεράστιο πάρκο που έχει! Μακάρι μόνο να υπήρχε γρηγορότερη σύνδεση από το σπίτι μου στο Λονδίνο γιατί ειδικά όταν είσαι κουρασμένος, τα 40 λεπτά, για 20 μίλια, φαίνονται 40 χρόνια.

Επιτέλους κατάφερα να το τελειώσω αυτό το post. Ξεκίνησα να το γράφω την Πέμπτη και μετά έπαθα μια βαρβάτη γαστρεντερίτιδα (νομίζω) και για 3 μέρες ήμουν χάλια και όχι όρεξη για συγγραφή δεν είχα, ούτε για να φάω. Και αυτό για μένα είναι σοβαρό πρόβλημα. Τώρα Κυριακή βράδυ που μου ξαναήρθε η όρεξη έχω κατεβάσει κάτι παριζάκια, κάτι Toblerone (όχι μαζί δεν είμαι έγγυος) και ότι δεν τρώει ο Στέφανος (που με κόλλησε) δηλαδή τα αποφάγια του, ε και αυτά εγώ τα τρώω. Ο ανθρώπινος σκουπιδοντενεκές!

Καληνύχτα σας και ελπίζω να τα πούμε σύντομα ξανά.