Διοργάνωση συναυλίας

Αν είσαι λάτρης της μουσικής, οποιαδήποτε μουσικής, τότε σίγουρα έστω και μια φορά στη ζωή σου θα έχεις πάει σε συναυλία. Σε κανονική συναυλία εννοώ. Όχι στο μέγαρο, ούτε στα μπουζούκια. Από συναυλία του Χατζηγιάννη (εμετός) μέχρι black metal κάπου θα έχεις πάει. Και σίγουρα αγαπημένε μου αναγνώστη θα έχεις ζήσει τί πάει να πεί Ελληνική συναυλία: την αναμονή σε ουρές λες και μοιράζουν συσσίτιο στην κατοχική Αθήνα, σπρωξίματα, βρισιές, ιδρωτίλα και αγένεια για να προλάβεις να μπεις πρώτος μην τυχόν αρχίσει η συναυλία χωρίς εσένα. Οι όποιοι ελάχιστοι σεκιουριτάδες να σου φέρονται λες και μπήκες στο σπίτι τους απρόσκλητος, τουαλέτες πουθενά, ταλαιπωρία, κούραση, οι μπάντες να βγαίνουν με 2 ώρες καθυστέρηση επειδή το παίζουν βεντέτες ή μάλλον επειδή οι διοργανωτές τα έχουν κάνει μπουρδέλο. Έστω μια από τις παραπάνω εμπειρίες πρέπει να τις έχεις ζήσει φίλε λάτρη της μουσικής.

Εγώ γουστάρω το metal. Έχω πάει σε αρκετές συναυλίες στη ζωή μου και ειδικά στο χώρο του metal επειδή το στυλ είναι πιο dark, οι οπαδοί ίσως περισσότερο περιθωριακοί, με μακριά μαλλία και γενικά όχι οι τύποι που θα πάνε να απολαύσουν την καμεράτα του Verdi, οι διοργανωτές στην Ελλάδα έχουν την εντύπωση οτι αντιμετωπίζουν ζώα και αναρχικούς και μας φέρονται έτσι. Το αποτέλεσμα; Σπρωξίδια, φασαρίες, ταλαιπωρία, αγανάκτηση και τελικά δεν ευχαριστιέσαι το αγαπημένο σου συγκρότημα που μια στα δέκα χρόνια αποφασίζει κάποιος wannabe διοργανωτής να φέρει στην Ελλάδα και κυρίως στην Αθήνα.

Στο εξωτερικό όμως είναι διαφορετικά τα πράγματα. Και όχι μόνο Αγγλία που είμαι τώρα αλλά και πέρισυ που πήγα Βουλγαρία στο Big 4 η διοργάνωση ήταν άρτια και περάσαμε φανταστικά. Χτες λοιπόν πήγα στο Λονδίνο και συγκεκριμένα στο ιστορικό Brixton Academy για να παρακολουθήσω τους In Flames και τους Trivium. Πήγα μόνος αλλά ευτυχώς βγαίνοντας από το μετρό στο Brixton έπιασε το ραντάρ μου 3 παλικάρια Έλληνες που ζούνε Αγγλία και πήγαμε παρέα στο ιστορικό αυτό venue. Μάλιστα ο ένας από τρομερή σύμπτωη που συμβαίνει μια στα 100 χρόνια είναι τακτικός αναγνώστης ενός άλλου blog που έχω για τον Παναθηναϊκό. Ε αυτά δεν γίνονται!!!

Είναι φοβερό πιστέψτε με να βλέπεις εκατοντάδες μεταλλάδες στην ουρά, όμορφα και οργανωμένα να περιμένουν την σειρά τους να μπούνε στον συναυλιακό χώρο. Ένας σεκιουριτάς ανά 2 μέτρα να σου φέρεται με τόση ευγένεια και τυπικότητα και όχι σαν ζώο οπότε δεν έχεις και εσύ λόγω να φέρεσαι σαν ζώο. Στην ουρά, με την καθοδήγηση των ανθρώπων ασφαλείας και σε 2 λεπτά (!!!) μπήκαμε στο venue. Και τί venue Θέε μου! Απίστευτο! Πρέπει να το δεις για να με καταλάβεις. Κατηφορικό για να βλέπουν όλοι, τεράστιο, και είχες την αίσθηση οτι ήσουν σε κάποιο ισπανικό patio. Απλά ο καλύτερος συναυλιακός χώρος που έχω πάει στη ζωή μου! Μπαίνοντας μέσα, παντού άνθρωποι της ασφαλείας, πυροσβέστες, πρώτες βοήθειες διακριτικά παρακολουθούσαν τους πάντες και προσωπικά αισθανόμουν καλύτερα έτσι. Νερό δωρεάν (!!!!) για να μην αφυδατωθούμε και σχετικές πινακίδες παντού αναρτημένες. Ήχος καμπάνα, κόσμος πολύς και γενικά ρε μάγκες ΚΑΜΙΑ σχέση με διοργάνωση συναυλιών στην Ελλάδα. Είμαστε και σε αυτό το τομέα 20 χρόνια πίσω.

Η συναυλία πάρα πολύ καλή με τον περισσότερο κόσμο να έχει έρθει για τους In Flames και όπως φάνηκε στην συνέχεια. Για μένα top ήταν φυσικά οι In Flames που όμως σαν δεύτερο όνομα (!) αρκέστηκαν μόλις σε 10 κομμάτια, τα περισσότερα από το νέο τους δίσκο. Οι Trivium αν και τους λατρεύω με απογοήτευσαν γιατί είχαν τόση αδικαιολόγητη οργή που ένιωθα σαν να γκάριζαν και να μην ήξεραν πως να διοχετεύσουν την υπέρτατη ενέργεια τους. Με κούρασαν. Βέβαια η έπληξη της βραδιάς ήταν οι Ghost. Δείτε τα βιντεάκια και θα καταλάβετε.

[youtube AdbeREG4Gug]

[youtube 5PKO9dSsZgs]

[youtube Fri5oPBakPg]