Δρόμοι

Διάβασα ένα άρθρο για τα διόδια στην Ελλάδα και διάβασα και την εξοργιστική είδηση για την ετήσια αυτή ξεφτίλα της επιστροφής πινακίδων από παραβάσεις και τα χαριστικά πρόστιμα λόγω….Πάσχα (πόσο Ταλιμπάν πια είμαστε σαν χώρα;). Καταρχάς είναι ένδειξη τσαπατσουλιάς, ανοργανωσιάς, αρπαχτής επιπολαιότητας το γεγονός οτι χρειάζονται 11 διόδια για 600 χλμ δρόμο ενώ σε άλλες πολιτισμένες χώρες υπάρχουν πιο οργανωμένοι και αποδοτικοί τρόποι να χρεώνεις την χρήση των δρόμων (απαράδεκτο από χίλιες απόψεις αλλά αν είναι να το κάνεις  ε κάντο σωστά τουλάχιστον!). Πληρώνεις σαν πολίτης ένα σκασμό λεφτά για να μετακινηθείς στη χώρα σου, σε ένα δρόμο καρμανιόλα, χιλιομπαλωμένο, τριτοκοσμικό όσο και αν οι αγαπητοί φίλοι συγκοινωνιολόγοι προσπαθούν να μας πείσουν για το αντίθετο. Είναι τραγικό το πόσο διαφορετικοί τρόποι υπάρχουν αλλά φυσικά σαν Έλληνες η εύκολη λύση της αρπαχτής είναι πάντα μα πάντα η καλύτερη. Περιττό να γίνει σύγκριση με Αγγλία αφού μέχρι στιγμής δεν έχω συναντήσει μισό διόδιο πουθενά (ξέρω οτι υπάρχουν αλλά είναι ελάχιστα και για λόγους οχι αρπαχτής αφού ο δρόμος είναι κοινωνικό αγαθό αλλά για σοβαρούς συγκοινωνιακούς σκοπούς). Και σε χώρες με διόδια, τέτοια γελοιότητα σαν την Ελλάδα δεν υπάρχει.

Καλά αυτό για την επιστροφή πινακίδων δεν υπάρχει. Πραγματικά υπάρχει κάποιος να μου προσφέρει μισή αιτιολόγηση με επειχειρήματα για το σκοπό αυτής της ντροπής; Είναι σαν το ίδιο το κράτος να ομολογεί οτι οι νόμοι στην έρμη αυτή τη χώρα τηρούνται ανά περίσταση. Εκτός αν είμαστε έθνος ταλιμπάν  χριστιανορθόδοξων που επειδή είναι Πάσχα (τί σχέση έχει η θρησκεία;;;;) δίνουμε πίσω τις πινακίδες στους παράνομους για να ξαναπαρανομήσουν μέρες που είναι και τώρα με περισσότερο αλκοόλ και κατσίκι στις κοιλιές τους.

Το κακό με τους δρόμους εδώ είναι οτι είναι υπερβολικά στενοί! Και όχι πάντα τέλειας ποιότητας. Αλλά οι λωρίδες τους είναι τσίμα-τσίμα για να χωράει ένα αυτοκίνητο και ειδικά στους περιφερειακούς δρόμους αν περνάει νταλίκα έχει κλείσει και τα δυο ρεύματα. Φανταστείτε σκηνικό να οδηγείς πρώτη φορά με ανάποδο τιμόνι σε τέτοιους δρόμους με την τρομερή και απίστευτη κίνηση που έχει σχεδόν σε κάθε δρόμο εδώ πέρα (Surrey, London, κτλ). Αξέχαστες στιγμές, ειδικά για τα πεζοδρόμια που έχω καβαλήσει! Και έχει παντού roundabouts κάτι που δεν θα λειτουργούσε ποτέ μα ποτέ στην Ελλάδα γιατί απλά στην Ελλάδα δεν έχουμε την οδηγική παιδεία για κάτι τέτοιο. Φανάρια ελάχιστα οπότε η τήρηση προτεραιότητας στα roundabouts είναι υπόθεση που τηρείται ευλαβικά. Και πουθενά κορναρίσματα. Αναστροφή (πολύ συχνό φαινόμενο) στο κέντρο του Λονδίνου και όλοι περιμένουν χωρίς βρισίδια, μούντζες, κόρνες κτλ. Αλλά δυστυχώς και πολύ κίνηση. Παντού και πάντα.

Αρκετά με τους δρόμους όμως, σε άλλα νέα τώρα: Πάσχα στην Ελλάδα και εμείς εδώ ετοιμαζόμαστε για να το τηρήσουμε το έθιμο….του αρνιού κατά βάση, σαν σε σύμπτωση το Tesco έβγαλε όλα τα αρνίσια μπούτια Ν. Ζηλανδίας μισοτιμής προχτές οπότε γεμίσαμε την κατάψυξη και μαζί με τον Έλληνα συνάδελφο θα το οργανώσουμε την Κυριακή. Δευτέρα είναι και εδώ αργία σαν Early May Bank Holiday, ο καιρός σταθερά κολλημένος στον ήλιο με δόντια (10 με 15 βαθμούς το πολύ) και οι διακοπές φαίνονται ακόμα 57 μέρες μακριά. Πολύ μακριά και αρχίζω να κουράζομαι επικίνδυνα. Δεν μου λείπει ο καύσωνας αλλά το να είμαι διακοπές, στη θάλασσα, στο ταβερνάκι με τα μεζεδάκια μου, λίγο να ξεφύγω από την αυστηρή πραγματικότητα της Αγγλίας. Ο περίφημος ήλιος της Ελλάδας δεν είναι για μένα αυτοσκοπός αλλά σημείο αναφοράς για την πατρίδα, στόχος ξεκούρασης και το σύμβολο της χώρας που με γέννησε και μετά με πέταξε. Αλλά δεν φταίει ο ήλιος. Και ούτε υπήρχε ποτέ περίπτωση να γυρνούσα ποτέ Ελλάδα για τον ήλιο, για το ταβερνάκι, τον φραπέ ή ακόμα την οικογένεια ή τους φίλους. Μόνο όταν λύσεις τα βασικά ζητήματα επιβίωσης σε ενδιαφέρουν και στην τελική έχουν και νόημα όλα αυτά.

Ανακάλυψα και αυτό το υπέροχο blog από έναν αγαπημένο συγγραφέα (Χρ.Κάσδαγλη) που  είναι το ημερολόγιο ενός ανέργου. Αξίζει να συγκινηθείτε με τις αναρτήσεις ανέργων ανθρώπων που ακόμα και δεν είστε άνεργοι, θα σας υπενθυμίσει την αξία του να είσαι αλληλέγυος με τον συνάνθρωπο γιατί κάποτε μπορεί και εσύ να βρεθείς σε αυτή τη θέση της απόγνωσης. Τα λόγια είναι εύκολα όπως και οι αριθμοί. Αλλά οι άνθρωποι δεν είναι νούμερα και στατιστικές. Το ξέρω. Το έχω νιώσει.