What a day…

Βρήκα σπίτι. Ελπίζω δηλαδή. Ένα ακόμα από τα καλά-κακά της Αγγλίας είναι οτι εδώ το κράτος λειτουργεί. Και λειτουργεί αυστηρά και με κανόνες. Όχι σαν την Ελλάδα. Αλλά αυτό είναι άλλο θέμα.  Ας τα πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή γιατί αυτή η μέρα τα είχε σχεδόν όλα!

Στις 9.30 είχα ραντεβού για ένα σπίτι. Κοντά στον σταθμό, στη δουλειά, στα μαγαζιά, σε καλή περιοχή. Καινούργιο οικοδόμημα, καθαρό, όμορφο, φαινόταν τέλειο. Το έκλεισα. Ναι βρήκα σπίτι! Δυάρι με μπάνιο στην κρεβατοκάμαρα (en suite), τέλεια ολοκαίνουργια κουζίνα με συσκευές τελευταίας τεχνολογίας και γενικά πολύ ωραίο. Το έκλεισα σχεδόν αμέσως! Και όταν στην Αγγλία λέμε το έκλεισα εννοούμε οτι πληρώνουμε ένα ποσό μπροστά από το συνολικό που οφείλεται όταν νοικιάζουμε ένα σπίτι. Έτσι το μαγαζί βγαίνει off market και πλέον ο μεσίτης δεν το δείχνει σε άλλους. Γενικά αυτά που πληρώνεις είναι το πρώτο νοίκι, ένα deposit (εγγύηση) 6 εβδομάδων, τα έξοδα του inventory (της καταμέτρησης δηλαδή της περιουσίας που σου παραδίδεται) και τα μεσιτικά. Είπαμε η μετανάστευση θέλει γερό πορτοφόλι! Τώρα γιατί γκρινιάζω; Γιατί εδώ ελέγχουν references όταν σου νοικιάζουν σπίτι και δεν ξέρω μήπως χάσω το σπίτι επειδή μπορεί να είμαι νέος στην χώρα και δεν έχω προηγούμενες συστάσεις ή λόγω της εργασίας ή λόγω της τριχόπτωσης μου. Εδώ έχουν νόμους, λάθος ή σωστούς δεν θα το κρίνω εγώ, αλλά το θέμα είναι τους εφαρμόζουν και δεν χωράνε ούτε μπαλαμούτια, ούτε λαμογιές, ούτε ψέμματα.

Ελπίζω να πάνε όλα καλά βέβαια, αλλά το άλλο συγκλονιστικό νέο της ημέρας ήταν η πρώτη μου φορά που οδήγησα στα αριστερά του δρόμου (on the right side of the road που λένε και οι Άγγλοι). Το πρώτο μισάωρο ήταν καταστροφικό! Μπήκα στην λάθος λωρίδα, μπλέχτηκα με τα roundabouts (τους κυκλικούς κόμβους) που εδώ έχει ένα κάθε 300 μέτρα, αντί να στρίψω στο δρόμο έμπαινα μέσα σε πάρκινγκ καταστημάτων και μετά δεν μπορούσα να βγώ, γενικά ένα χάος. Το δυσκολότερο είναι να συνηθίσεις τους καθρέφτες, τις αποστάσεις γιατί στην Ελλάδα έχουμε συνηθίσει να κρατάμε απόσταση από τα δεξιά μας να μην πέφτουμε στο πεζούλι και εδώ έπεφτα συνέχεια στα αριστερά στο πεζούλι! Φυσικά ήταν τρομερά δύσκολο να συνηθίσω και να αλλάζω τις ταχύτητες με το αριστερό. Βέβαια μετά από κάνα δίωρο εξάσκησης ήμουν τόσο άνετος που μέχρι και το δεξί χέρι έβγαζα έξω από το παράθυρο ως φόρο τιμής στο γνωστό Ελληνικό ταριφόχερο. Όλα είναι τελικά θέμα συνήθειας. Και κάθε μέρα μαθαίνω και κάτι νέο. Κάθε μέρα προσαρμόζομαι ολοένα και περισσότερο.

Πήγε 12.05 ξημερώματα Κυριακής. Σήμερα ήταν γεμάτη και κουραστική μέρα. Δυστυχώς ο χαρακτήρας μου είναι τόσο αγχωτικός και ανυπόμονος που δεν μπορώ να χαρώ το ότι βρήκα σπίτι μέχρι να μπώ μέσα και να είναι πραγματικά δικό μου. Μόλις το εκπληρώσω και αυτό τότε θα αγχώνομαι για κάτι άλλο. Για μένα μάλλον ο προορισμός και όχι η Ιθάκη είναι αυτό που καθορίζει την ψυχολογία και την διάθεση μου. Εύχομαι το άλλο ΣαββατοΚύριακο να βρίσκομαι στο πρώτο μου σπίτι στη νέα μου χώρα…όχι πατρίδα. Καληνύχτα…

Wish me luck

[vimeo 29894623 nolink]