Προσέχτε τα παιδιά σας!

Διάβασα σήμερα ένα φοβερό άρθρο εδώ, σχετικά με ένα τηλεοπτικό πείραμα που έκανε ένας σταθμός και ουσιαστικά απέδειξε πόσο τρομερά ευάλωτα είναι τα παιδιά, πόσο αθώα και πόσο εύκολο είναι να πέσουν θύματα στον κάθε ψυχανώμαλο. Το πείραμα ουσιαστικά ήταν οτι πήγαιναν οι γονείς σε ένα ελεγχόμενο πάρκο όπου άφηναν τα παιδιά τους να παίξουν και μετά από συνεννόηση με το τηλεοπτικό συνεργείο, έφευγαν διακριτικά χωρίς να τα δουν τα παιδιά τους. Μετά από λίγη ώρα πήγαινε στο παιδί ένας φιλικός άνδρας και τους έλεγε πχ ελάτε μαζί μου να ψάξουμε το σκυλάκι μου κτλ. Ούτε ο Φρέντυ Κρούγκερ ήταν, ούτε τίποτα. Ένας φιλικότατος άνδρας. Το τρομαχτικό λοιπόν είναι οτι 7 στα 9 παιδάκια έφυγαν μαζί του!

Δεν ξέρω αν λόγω της πατρότητας, είμαι υπερευαίσθητος σε τέτοια θέματα αλλά ζούμε σε τέτοιες εποχές και κοινωνίες που πρέπει να προσέχεις και την σκιά σου. Και πόσο μάλλον τα παιδιά σου που είναι μικρά αθώα πλασματάκια, έτοιμα να εμπιστευτούν τον οποιοδήποτε. Από τη μία πρέπει να δασκαλεύουν οι γονείς τα παιδιά τους να μην πηγαίνουν με ξένους, να μην τους μιλάνε καν όσο φιλικοί και αν φαινομενικά είναι αλλά από την άλλη πόσο αποξενωτικό και ενδεικτικό της σαπίλας της κοινωνίας μας είναι το γεγονός οτι πρέπει να μάθουμε στα παιδιά μας να φοβούνται τον κάθε ‘ξένο’ και να πηγαίνουμε στο πάρκο και να είμαστε με το δάκτυλο στη σκανδάλη έτοιμοι να υπερασπιστούμε το παιδί μας από τον κάθε κίνδυνο και όχι να απολαμβάνουμε το παιχνίδι του.

Προσωπικά κάθε φορά που βγαίνουμε έξω δεν αφήνω από τα μάτια μου τον μικρό, χωρίς ελπίζω να γίνομαι φορτικός αν και σε αυτή την ηλικία μάλλον θέλει τον μπαμπά του συνέχεια παρέα. Βλέπω όμως εδώ στην Αγγλία κάτι μάνες να στρώνουν το χαλί για πικνικ με κρασιά, φαγητά κτλ και να αφήνουν τα παιδιά τους ημίγυμνα, σε ημιαγρία κατάσταση να είναι τελείως ελεύθερα (δείτε και εδώ) και ουσιαστικά να τα αγνοούν. Ή τουλάχιστον έτσι φαίνεται. Δεν ξέρω αν ακούγομαι παρανοϊκός αλλά δεν νομίζω να άφηνα 3-4 χρονών παιδάκι έτσι μόνο του στο πάρκο. Όσο προοδευτικός και είμαι! Καλώς ή κακώς ζούμε σε εποχές περίεργες. Σαν παιδάκι εγώ έχω πέσει θύμα παρενόχλησης (σε κινηματογράφο στην Κομοτηνή, σε προβολή του Hook) και ξέρω πόσο εύκολο είναι να πέσεις θύμα και σαν παιδάκι να μην το πάρεις καν χαμπάρι. Ο ρόλος μας σαν γονείς είναι σημαντικός στο να δείξουμε στο παιδί μας την απαραίτητη ισορροπία απέναντι στο σωστό και το λάθος (άλλο η σωστή κοινωνική συμπεριφορά και άλλο να παίρνουμε στο κατόπι τον οποιοδήποτε) αλλά και να τους καλλιεργήσουμε το ένστικτο και την διαίσθηση έτσι ώστε τελικά να μπορούν όσο μπορούν, να προστατεύσουν τον εαυτό τους όχι μόνο σαν μωρά στο πάρκο αλλά και για όλη τους τη ζωή από κάθε κίνδυνο, physical ή virtual.

Τέλος το Αγγλικό καλοκαίρι. Σήμερα ξεκινάνε τα σχολεία, όλοι σχεδόν επιστρέψανε στη βάση τους, η κίνηση στους δρόμους επανήλθε στα άθλια επίπεδα της και εύχομαι να έχω καλά νέα να αναφέρω εντός του μήνα. Υπάρχει φουλ απασχόληση προς συγκεκριμένο στόχο που τα αποτελέσματα του σιγά-σιγά φαίνονται και είμαι σίγουρος οτι θα ευοδώσουν σύντομα. Σε 15 μέρες πίσω Ελλάδα για μια βδομαδούλα και το αναφέρω ξανά αυτό, οπότε μάλλον το ψιλοπεριμένω. Τα βαφτίσια είναι μια υπέροχη αφορμή να δούμε γονείς και φίλους και να φάμε και κάνα γύρο. Ναι τόσο πολύ μου έλειψε ο άτιμος.

Και για το τέλος μια απάντηση προς αναγνώστες που με ρωτάνε συχνά-πυκνά για το τί παίζει στην Αγγλία σχετικά με το κλάδο εργασίας του καθενός, είτε είναι νηπιαγωγοί, είτε οικοδόμοι ή ακόμα και μάγειροι. Παιδιά αν θέλετε να σας απαντήσω για IT, τότε να κάνω μια προσπάθεια αλλά για οτιδήποτε άλλο είναι πρακτικά αδύνατο να έχω άποψη. Δεν θέλω να το πω ωμά αλλά προσπαθήστε λίγο να το ψάξετε μόνοι σας πρώτα και μην περιμένετε μασημένη τροφή! Αναγνωρίζω την αγωνία και το άγχος όλων αλλά λίγο ρεαλισμός please.