Αγιασμός

Αγιασμός λοιπόν. Ούτε πρώτη μέρα στο σχολείο (για Ελλάδα μιλάω) ούτε τα πρωτάκια που πάνε πρώτη φορά σε ένα τέτοιο ίδρυμα, ούτε το άγχος των γονιών, ούτε οι ελλείψεις στα βιβλία και σε δασκάλους. Τίποτα από όλα αυτά δεν θα σχολιάσω. Μόνο τον αγιασμό. Αυτό το φανταστικό έθιμο -ενδεικτικό του διαχωρισμού κράτους και εκκλησίας- που φανερώνει τους βαθιούς (σαν το Marianas trench ένα πράμα) δεσμούς που έχει κάθε φυσική υπόσταση του κράτους με τη θρησκεία. Ασχέτως χρησιμότητας ή πραγματικής αξίας.

Σαν παιδάκι και εγώ το θεωρούσα αυτονόητο οτι τη πρώτη μέρα του σχολείου θα μαζευτούμε όλα τα παιδάκια μαζί, θα στοιχηθούμε (λες και είμαστε φαντάροι) και θα έρθει ένας παπάς να ψάλλει και να μας ραντίσει. Οχι οτι δίναμε και πολύ προσοχή. Πιο πολύ εγώ θυμάμαι να είμαι μίζερος και ξενερωμένος που τελειώσαν οι διακοπές και είχα και μια γλυκιά αναμονή να παραλάβω τα βιβλία μου και ένα άγχος βέβαια πως θα τα κουβαλήσω και δεν θα μου πέσει η μέση.

Αλήθεια είμαστε τόσο εξαρτημένοι από τη θρησκεία που δεν μπορούμε να τη διαχωρίσουμε από τις άλλες εκδηλώσεις της ζωής μας σαν λαός; Η πίστη σίγουρα είναι κάτι το προσωπικό και όπως εγώ είμαι άθεος και απαιτώ να με σέβονται, σέβομαι εξίσου και την πίστη του άλλου οτι και αν πιστεύει αρκεί να μην επηρεάζει τη ζωή μου και τις ελευθερίες μου. Θυμάμαι από το υπέροχο και πολύ χρήσιμο μάθημα των Θρησκευτικών οτι ο προσηλυτισμός είναι κάτι το κακό. Μάλλον ο προσηλυτισμός είναι κακός εκτός και αν πρόκειται για την Ορθοδοξία. Εκεί όλα επιτρέπονται: από τον αγιασμό, την εικόνα του Χριστού σαν επιβλέπων τιμωρός στην τάξη, τα πρωινά της Τετάρτης στην Εκκλησία, το μάθημα των Θρησκευτικών φυσικά. Αυτά όλα στην Ελλάδα θεωρούνται αυτονόητα και ως κάτι θετικό. Στην Ελλάδα και στο Ιράν. Αλλά εκεί είναι Ισλαμιστές οπότε δεν είναι καλό. Παράλογα πράγματα. Αν το σκεφτείτε δεν υπάρχει καμία διαφορά στις νοοτροπίες, απλά το όνομα τις θρησκείας αλλάζει.

Σε τι ακριβώς ωφελεί στην ψυχούλα ενός 6χρονου η εικόνα ενός μαυροφορεμένου μουσάτου να λέει μερικά ασυνάρτητα πράγματα (έτσι ακούγονται στα αυτάκια τους) και να τους ραντίζει με νερό; Πώς θα τον βοηθήσει στην προσαρμογή σε ένα νέο και άγνωστο περιβάλλον; Δεν θα ήταν χρησιμότερο οι δάσκαλοι να οργανώσουν ένα induction για τα μικρά παιδάκια για λίγες ώρες έτσι ώστε να δουν το νέο περιβάλλον σαν κάτι το ευχάριστο και να διώξουν το άγχος και από τους γονείς και από τα παιδάκια; Αν ο αγιασμός γίνεται  για την φώτιση των μαθητών τότε ή είναι διαχρονικά κάτι το αποτυχημένο αφού με πιθανότητες να το πάρει κανείς ένα μεγάλο ποσοστό των μαθητών είναι και θα παραμείνουν ντουγάνια ή αν γίνεται απλά και μόνο σαν έθιμο τότε μήπως ήρθε η ώρα να αλλάξουμε τα έθιμα μας και να προσαρμοστούμε στον 21ο αιώνα; Και λέω μήπως να πάψουμε να λέμε και προσευχή κάθε πρωί; Θα ήταν πολύ χρήσιμο πλέον τα σχολεία να επικεντρωθούν στο πως θα διδάξουν τους μαθητές επίκαιρη και χρήσιμη γνώση και πως θα τους κάνουν σωστούς ανθρώπους και οχι να περιμένουν αυτό να γίνει αυτόματα μόνο και μόνο επειδή τα αγιάζουν ή επειδή τους μαθαίνουν τι έκανε ο Σαμψών στα Θρησκευτικά.

Αλλά εδώ κάνουνε αγιασμό στις ποδοσφαιρικές ομάδες για να βάζουν γκολ και μερικοί όταν αγοράζουν καινούργια αυτοκίνητα….

ΥΓ: Σε όσους ενοχλούνται από τις απόψεις μου…. ή απλά αγνοείστε με! Θα γράψω σχετικά στο επόμενο post….