Διαφορές Ελλάδας-Αγγλίας νο.1
Οι διαφορές είναι τεράστιες κακά τα ψέμματα. Και όταν λέω διαφορές ξέρω οτι το μυαλό όλων μας πάει σε διαφορές που είναι υπέρ της Αγγλίας και κατά της Ελλάδας. Κατά τα ψέμματα αυτόματα το μυαλό εκεί επικεντρώνεται. Όταν πας σε μια ξένη χώρα είναι λάθος να μιζεριάζεις και να βλέπεις μόνο αρνητικά (που σίγουρα υπάρχουν πολλά) αλλά πιστέψτε με βοηθάει να επικεντρώνεσαι στις διαφορές που εδώ κάνουν την ζωή σου καλύτερη και σε πράγματα που βρήκες εδώ και που δεν θα σου λείψουν καθόλου μα καθόλου από την Ελλάδα.
Και σήμερα θα γράψω για μια τέτοια βαρβάτη διαφορά που παρατήρησα σήμερα. Έπρεπε να πάω να βγάλω National Insurance Number (κάτι σαν ΑΦΜ σκεφτείτε). Εδώ δεν έχουν ΔΟΥ με ουρές χιλιομέτρων και εφοριακούς να ξύνονται και να παίζουν πασιέντζα και να σου μιλάνε σαν να είναι ο βασιλιάς του χωριού. Για το “ΑΦΜ” αυτό πρέπει να πάρεις τηλέφωνο στο -ας πούμε- Αγγλικό ‘ΟΑΕΔ’ που λέγεται Jobcentre Plus όπου κλείνεις ραντεβού στο τοπικό Jobcentre σου συνήθως μετά από 2-3 εβδομάδες. Εγώ μόλις πάτησα Αγγλία έκλεισα ραντεβού και πέρασαν 2 εβδομάδες και ήρθε σήμερα η ώρα να πάω στο ραντεβού μου στο Woking, 10 χλμ μακριά από το χώρο εργασίας μου. 10.30 το ραντεβού, εγώ προετοιμασμένος από Ελληνικά standards, πήγα μισή ώρα νωρίτερα γιατί λέω σίγουρα θα έχει ουρές, φασαρία, ιδρωτίλα κτλ. Τίποτα. Μπαίνω μέσα σε ένα ησυχαστήριο, πάω στην ρεσεψιόν (!!!) όπου ένας υπάλληλος ελέγχει τα στοιχεία μου, πιστοποιεί το ραντεβού μου και με οδηγεί σε ένα σαλονάκι να κάτσω! (Mr. Moysidis παρακαλώ και όχι “Πέρνα ο επόμενοοοος”). Στις 10.15 με καλεί μια καλή Ινδή κυριούλα στο γραφείο της, κάθομαι σαν άνθρωπος και όχι στο όρθιο πίσω από ένα κισέ να με κοιτάει με την απόλυτη ειρωνεία και υπεροψία του Έλληνα δημοσίου υπαλλήλου, και προχωράμε με την αίτηση μου. Υπογράφουμε τα χαρτιά, προχωράμε με την διαδικασία, πάντα με απόλυτη ευγένεια και ηρεμία και σε 10 λεπτά τελείωσα. Απίστευτο; Ούτε ουρές, ούτε φωνές, ηρεμία, ευγένεια και αντιμετώπιση ενός ξένου (εμένα) με απόλυτο σεβασμό! Προσωπικά έπαθα πλάκα. Απορώ αν ποτέ στην Ελλάδα το δημόσιο γίνει έτσι. Μάλλον ποτέ…
Μια μικρή λεπτομέρεια-διαφορά που έζησα χτες για την ακρίβεια. Κλασσικός μαλάκας Ελληναράς, οδηγούσα επιστρέφοντας από τη δουλειά και μιλούσα στο κινητό. Ξαφνικά σταματάει το μπροστινό αυτοκίνητο (χωρίς διακριτικά), κατεβαίνει αστυνομικός με κανονική στολή και μου τη λέει: “Don’t you any brains mate?”. Ψάρωσα και ζήτησα 3 φορές συγνώμη. Σκεφτείτε απλώς πόσες αμέτρητες φορές έχετε περάσει δίπλα από περιπολικά στην Ελλάδα, χωρίς ζώνη, μιλώντας στο κινητό και απλώς επειδή δεν ήταν η υπηρεσία τους, ούτε καν ασχολήθηκαν μαζί σας. Δεν κατηγορώ κανέναν και φυσικά μαλακία μου να μιλάω στο κινητό οδηγώντας. Απλώς μου έκανε εντύπωση η διαφορά νοοτροπίας.
Σε επόμενο post θα αναφερθώ εκτενώς στα της δουλειάς όπου εκεί υπάρχει πραγματικά τεράστια-χαοτική θα έλεγα διαφορά νοοτροπίας μεταξύ μιας σοβαρής Ευρωπαϊκής χώρας και της Ελλάδας. Αύριο πρώτη ημέρα στο νέο μου σπίτι. Στο πρώτο μου σπίτι στη νέα μου χώρα.
Wish me luck!
No Comment