Ελαττώματα και Καζαντζάκης

[blockquote]Αν κόψεις όλα τα ελαττώματα απο μια ψυχή, αυτή παραμορφώνεται και μαραίνεται. Γιατί χάνει μερικές, ίσως τις πιο βαθιές, ρίζες της που της φέρνουν θροφή απο τα χώματα. Και της δίνουν δύναμη να βαστάει και ν’ αντέχει στο αποκρουστικό θέαμα της καθημερινής φθοράς και του καθημερινού θανάτου, (…) «μονάχα οι ξεθυμασμένοι –και προ πάντων οι εντελώς ξεθυμασμένοι, οι νεκροί– είναι λυτρωμένοι απο κάθε κακία». Νίκος Καζαντζάκης-Ταξιδεύοντας Αγγλία [/blockquote] Είχα πρόσφατα μια συζήτηση-κόντρα-διαφωνία στο facebook με κάτι φίλους σχετικά με οπαδικά-ποδοσφαιρικά κτλ. Ένας φίλος έγραψε οτι οι οπαδοί είναι ζώα κτλ. Εννοούσε τους κολλημένους, δογματικούς τύπους πάσεις φύσης που ακολουθούν πιστά ένα κόμμα, μια ομάδα, ένα πρόσωπο σαν θρησκεία. Για μένα αυτός είναι ακριβώς ο φανατικός και οχι ο οπαδός. Αλλά άλλο είναι το θέμα. Πάνω στην κουβέντα, σα κάτι να μου έλεγε οτι αυτά τα λόγια σύντομα θα με συντροφέψουν, έγραψα: “[…] Αλλά χωρίς αυτές τις πινελιές ανωριμότητας, χάνουμε την ανθρώπινη υπόσταση μας φίλε μου.“ Εννοούσα οτι σίγουρα μερικοί πορωνόμαστε με τις ομάδες μας, στεναχωριόμαστε αν χάσουν, ακολουθούμε πιστά ένα μουσικό στυλ κτλ, στα ‘οπαδικά’ πλαίσια, ωστόσο πάντα ενα κλικ παραπάνω από το απλό ενδιαφέρον. Σαν άνθρωποι δεν μπορούμε να είμαστε τέλειοι αλλά οφείλουμε να παραμείνουμε πιστοί στον μάταιο αγώνα για την τελειότητα όπως την περιγράφει ο Νίτσε ή ο Καζαντζάκης.

Το βράδυ όπως πάντα πριν κοιμηθώ, άνοιξα το νέο μου αγαπημένο βιβλίο που έψαχνα πολύ καιρό. Ταξιδεύοντας Αγγλία του Καζαντζάκη. Θα ξαναγράψω περισσότερα σύντομα για αυτό το αριστούργημα αλλά όταν το ολοκληρώσω. Αν ζεις ή επισκέπτεσαι την Αγγλία, πρέπει να το διαβάσεις.  Διάβασα τις παραπάνω γραμμές οι οποίες ανοίγουν αυτό το post και δεν το πίστευα. Αυτά τα λόγια που υποσυνείδητα έχουν εντυπωθεί μέσα στη ψυχή μου συνάδουν με τη γραφή του Καζαντζάκη. Η σκέψη μου σα να συγχρονίστηκε ξαφνικά με μια αέναη και αιώνια αλήθεια που έχουν ομολογήσει φιλόσοφοι και έχουν γεννήσει ποιητές. Δεν υπάρχει άνθρωπος χωρίς ελαττώματα, προσοχή όχι αμαρτίες και άλλα τέτοια παραμύθια, αλλά ελαττώματα: αδυναμίες του χαρακτήρα του, ψεγάδια, γκρίζες ζώνες στη ψυχή καθενός από εμάς που μας διαχωρίζουν από τους υπόλοιπους όπως μας διαχωρίζει μια ιδιομορφία του προσώπου μας ή του σώματος μας. Δεν πρέπει να παλεύουμε να διορθώσουμε τα ελαττώματα μας; Φυσικά. Και αυτό είναι το νόημα. Η ζωή μας ορίζεται από αυτή την αιώνια και συνάμα μάταια πάλη να γίνουμε τέλειοι. Διαιωνίζουμε τα γονίδιά μας στους απογόνους μας που σίγουρα είναι έστω και ελάχιστα καλύτεροι από εμάς. Η πρόοδος του είδους εξαρτάται από αυτή την δαρβινική διεργασία. Ας αποδεχτούμε λοιπόν τα ελαττώματα μας και των δίπλα μας. Παράλληλα ας προσπαθήσουμε να γίνουμε όλοι μας καλύτεροι. Μόνοι οι νεκροί είναι τέλειοι, “λυτρωμένοι από κάθε κακία”….. [fullwidthimage photourl=”http://i1133.photobucket.com/albums/m590/dimitris_moisidis/fromgr2uk/CE9ACE91CE96CE91CE9DCEA4CE96CE91CE9ACE97CEA3BBC1_zpsa3ca1e2c.jpg”]