Περι αλήθειας και άποψης

Είναι πολύ δύσκολο να γυρνάς από διακοπές που πέρασες τόσο καλά και να δουλεύεις σε μια περίοδο όπως τώρα όπου ΟΛΟΙ φεύγουν για διακοπές! Το μυαλό μου είναι κολλημένο σε παραλίες, γύρους, βόλτες και άντε να βρώ όρεξη να το παίξω εργατικός υπάλληλος. Δεν γίνεται! Αλλά πρέπει. Όπως πρέπει καμιά φορά να φοράω και το καπέλλο του blogger και όχι του Δημήτρη όταν γράφω σε αυτό εδώ το χώρο. Συμβουλή καλή από ένα πρόσωπο που εκτιμώ ιδιαίτερα αν και ομολογώ δεν κατανοώ απολύτως το λόγο. Προφανώς -και το έχω ακούσει από πολλούς φίλους κυρίως, γεγονός που από μόνο του καθιστά το θέμα σημαντικό για μένα- υπάρχουν αρκετοί αναγνώστες του blog εκεί έξω που μερικά πράγματα τα οποία γράφω τους φαίνονται αν μη τί άλλο προσβλητικά για την χώρα μας  (Ελλάδα) και για τους Έλληνες γενικότερα.

“Εκείνος που τιμά την αρετή τιμά πρώτη την αλήθεια θεωρώντας τη μάλιστα ηγέτιδα κάθε αγαθού” έλεγε ο Δημόκριτος και θα συμφωνήσω μαζί του. Άλλωστε ποιός είμαι εγώ για να διαφωνήσω; Δεν θα αποκαλούσα τον εαυτό μου τιμητή της αρετής και ούτε καν γνώστη της φιλοσοφίας γενικότερα ή της ηθικής ειδικότερα. Αλλά ξέρω οτι όταν πριν 2 χρόνια ξεκινούσα να γράφω το blog αυτό πάνω στο αεροπλάνο από Θεσσαλονίκη προς Heathrow, ο στόχος ήταν να είναι ένα προσωπικό ημερολόγιο που θα μοιράζομαι τις εμπειρίες μου με την οικογένεια μου και τα αγαπημένα μου πρόσωπα στην Ελλάδα. Μια κατάθεση ψυχής που μου έκανε πρώτα απ’όλα εμένα καλό και εξελίχθηκε σε ένα είδος βοηθήματος για κάθε υποψήφιο μετανάστη (υπάρχουν άτομα που ακόμα ενοχλούνται με αυτή τη λέξη αλλά μέχρι να βρώ κάτι πιό δόκιμο αυτήν θα χρησιμοποιώ), ένα βοήθημα μέσα από τη καταγραφή προσωπικών, υποκειμενικών εμπειριών μου αλλά με περιεχόμενο που θα ήθελα και εγώ να έχω διαθέσιμο όταν δυο χρόνια πριν ζούσα μέσα στο άγχος, την αβεβαιότητα και έψαχνα να βρώ μια διέξοδο μέσω της φυγής μου στο εξωτερικό για εργασία.

Αλλά ξεκίνησα να γράφω για την αλήθεια. Την προσωπική μου αλήθεια. Και μέσω αυτού εδώ του blog επειδή δεν είμαι επαγγελματίας blogger, ούτε έχω κανένα κέρδος από εδώ πάντα μα πάντα έγραφα την δική μου άποψη για τα όποια πολιτικά, κοινωνικά, οικονομικά δρώμενα κέντριζαν το ενδιαφέρον μου. Δικός μου χώρος, δική μου άποψη και όποιος θέλει με διαβάζει. Και γράφω ειλικρινά, μέσα από τη καρδιά μου όπως θα μιλούσα με μια παρέα σε ένα τραπεζάκι καφετέριας στο πεζόδρομο της Καλαμαριάς ή σε ένα ταβερνάκι δίπλα στο κύμα στη Χαλκιδική. Αλλά για ένα περίεργο λόγο, πράγματα που γράφονται σε ένα blog και είναι ακριβώς ίδια με πράγματα που όλοι μας λέμε στην καθημερινότητα μας, κρίνονται μέσα από ένα διαφορετικό πρίσμα. Αν δηλαδή μαζευτούμε μια παρέα στην Ελλάδα και πούμε για το ότι πχ “υπάρχουν πολλά λαμόγια στη χώρα” τότε όλα καλά αλλά μόλις κάτι τέτοιο γραφτεί σε ένα blog αμέσως γίνεται παρεξηγήσιμο και ο κόσμος το παίρνει προσωπικά! Υπάρχει μια άρνηση και εκφράζεται πολύ έντονα όταν διαβάζεις κάτι που δεν σου αρέσει αλλά που ο ίδιος μπορεί να το πιστεύεις μέσα σου. Αλλά και ακόμα και αν εκφράζω μια άποψη στο blog που κάποιος δεν συμφωνεί τότε ενώ αν ήμαστε σε μια καφετέρια μπορεί απλώς να το δεχόταν απλά σαν μια διαφορετική γνώμη, σαν αναγνώστης του blog το αντιμετωπίζει σαν τον χειρότερο αφορισμό και νιώθει επιβεβλημένα την ανάγκη να το κριτικάρει αρνητικά! Είναι εντυπωσιακό πώς αντιμετωπίζομαι διαφορετικά ακόμα και από άτομα που με γνωρίζουν όταν εκφράζω μια άποψη από κοντά και όταν την εκφράζω μέσω του blog. Μια άποψη πχ για την Ελλάδα που μπορεί όλοι να συμφωνούμε οτι είναι σωστή αλλά μόλις τη γράψω στο χώρο αυτό γίνεται κάτι κατακριτέο!

Έχει να κάνει με το ότι είμαι εκτός Ελλάδας; Από τα 0 μέχρι τα 31 πού βρισκόμουν; Σε κάνα παλάτι στο Kensington και δεν το ξέρω; Οι γονείς και οι φίλοι μου δεν βρίσκονται στην Ελλάδα; Εγώ δεν επηρεάζομαι ακόμα από την Ελλάδα όταν κάθε φορά που έρχομαι Ελλάδα τρέχω σε εφορίες και βλακείες για χαζομάρες ενώ ήδη λείπω δυο χρόνια; Το οτι μετανάστευσα για εργασία σε μια ξένη χώρα δεν με κάνει πλέον ούτε αμέτοχο από την Ελληνική πραγματικότητα ούτε μου απαγορεύει να εκφράζω την προσωπική μου άποψη. Να λέω την δική μου αλήθεια. Αναγνωρίζω ωστόσο οτι όταν σε διαβάζουν αρκετοί άνθρωποι (ευχαριστώ γι’αυτό) θα πρέπει να φοράς το καπέλο του blogger και να γράφεις ίσως πιο αποστασιοποιημένα και πιο γενικόλογα χωρίς να θίγεις ευαίσθητες χορδές. Έχω καιρό να το κάνω. Και προσπαθώ καμιά φορά σκληρά να μην το κάνω γιατί και γνώμη έχω και πολλά πράγματα με ενοχλούν στην σύγχρονη Ελληνική κοινωνία. Καταστάσεις που μεγενθύνονται βλέποντας τις χαοτικές διαφορές με τον πιο προηγμένο δυτικό κόσμο. Πάλι θα πει κάποιος εκθειάζω την Αγγλία. Οχι. Και εδώ υπάρχουν χιλιάδες αρνητικά! Καμιά χώρα δεν είναι τέλεια ή χάλια. Αλλά υπάρχουν πολλά βασικά και αυτονόητα πράγματα που εδώ γίνονται και στην Ελλάδα δεν υπάρχουν καν σαν έννοιες. Και αυτό με ενοχλεί.

Γράφω καμιά φορά τα εσώψυχα μου εδώ μέσα. Θα συνεχίσω σε επόμενο post με κάτι πιο Βρετανικό, να μην ξεχνιόμαστε κιόλας.

“Γιατί αν με σκοτώσετε, άλλον σαν κι εμένα δεν θα βρείτε – για να το πω απλά αλλά κι αστεία – που να τον έχει ορίσει ο θεός να βρίσκεται κοντά στην πόλη, η οποία λόγω μεγέθους μοιάζει νωθρό μεγάλο άλογο ράτσας και χρειάζεται αλογόμυγα να την ξυπνάει. Νομίζω ότι σαν τέτοια με έχει βάλει στην πόλη ο θεός, να μη σταματώ όλη τη μέρα να σας ξυπνώ, να σας πείθω και τον καθένα χωριστά να επικρίνω τριγυρίζοντας παντού.” Απολογία Σωκράτη

….οχι δεν ταυτίζω τον εαυτό μου με τον Σωκράτη! Ένα απόφθεγμα που ταιριάζει είπα να βάλω για φινάλε….