Εξετάσεις

Με αφορμή την έναρξη των πανελλαδικών εξετάσεων σήμερα (καλή τύχη ξαδερφούλα και σε όλους), αλλά και μια συζήτηση που άκουσα σήμερα το πρωί στην Τσαπανίδου, είπα να θυμηθώ και να γράψω για αυτή την υπέροχη εμπειρία. Η συζήτηση στη Τσαπανίδου ήταν γενικά για τις εξετάσεις αλλά αυτό που με έκανε να ανασύρω από το συρτάρι των πικρών αναμνήσεων την εμπειρία μου ήταν το σχόλιο ενός στο πανελ που είπε την μεγάλη αλήθεια, οτι δηλαδή από συνολικά 6-8 ώρες εξετάσεων (3 ή 4 δίωρα) καθορίζεται σε τεράστιο βαθμό το μέλλον σου. Πόσο τραγικό είναι αυτό;

1998 ήταν νομίζω όταν τελειώσαμε τη Γ’Λυκείου στο Α’ Λύκειο Καλαμαριάς και ήρθε η υπέροχη στιγμή των πανελλαδικών. Φροντιστήριο εντατικό κάθε μέρα σχεδόν από τη Β’Λυκείου, μετά το σχολείο, το 6άρι από τη στάση απέναντι όλη σχεδόν η τάξη (τότε ακόμα έκοβες εισητήριο στο λεωφορείο με τον ελεγκτή!) και κέντρο για τον Βακάλη (στην Μητροπόλεως απέναντι από την Λοκάντα με τις τυρόπιτες που ευθύνονται για τα παραπανίσια μου κιλά τότε και τις κολλημένες σφολιάτες στα σιδεράκια μου). Παρέα με τη τότε φίλη μου, νυν γυναίκα μου να προσπαθούμε να καταλάβουμε Οργανική Χημεία, να γελάμε (πάντα στο φροντιστήριο είχε πολύ γέλιο), να λιώνουμε ενίοτε στο διάβασμα αλλά περίεργο πράγμα: από τις 8 το πρωί μέχρι τις 11 το βράδυ λείπαμε από το σπίτι και ουσιαστικά λιώναμε στη κούραση αλλά ήμαστε μια χαρά και το διασκεδάζαμε. Τώρα να μου πείς μετά τις 6 να κάνω κάτι είμαι λιώμα στη κούραση…

2 χρόνια λοιπόν εντατικό διάβασμα και φροντιστήρια, προσωπικά ήμουν και αρκετά επιμελής και καλός μαθητής θα έλεγα. Τότε είχαμε τις δέσμες. Α΄δέσμη εγώ,  4 μαθήματα θα δίναμε: Έκθεση, Μαθηματικά. Φυσική, Χημεία. Έκθεση στο φροντιστήριο οι εκθέσεις μου ήταν το υπόδειγμα που διάβαζε η καθηγήτρια. Κάτω από 18 δεν υπήρχε έκθεση μου. Ήμουν πραγματικά καλός. Μαθηματικά και Φυσική γύρω στο 17 με 18 σταθερά. Χημεία όχι τόσο καλός (καταραμένη οργανική) αλλά εκεί γύρω στο 17 σταθερά. Όχι άριστος μαθητής αλλά αρκετά καλός και όπως είπα διάβαζα αρκετά και τελείωσα το Λύκειο με αριστείο. Ε εκείνη τη μέρα που γράφαμε έκθεση στις πανελλαδικές (κάτι για το γέλιο και την παρέα ήταν), δεν ξέρω τί έγινε και πήρα 12! Έλεος, δηλαδή! Και ήμουν σίγουρος οτι έγραψα και καλά. Μαθηματικά 14, Φυσική 15 και Χημεία νομίζω 16. Και εκείνες οι ώρες των εξετάσεων, εκείνες οι στιγμές που μπορεί να μην είχα κοιμηθεί καλά από το άγχος, να πονούσε η κοιλιά μου, να, να, να, εκείνες λοιπόν οι λίγες ώρες των εξετάσεων ακύρωσαν μονομιάς όλο το κόπο, το διάβασμα τόσων ετών, τη προσπάθεια, τα άγχη και τα ξενύχτια (καλά υπεβολές ποτέ δεν ξενύχτησα να διαβάσω) και καθόρισαν το μέλλον μου και καθορίζουν ακόμα το μέλλον τόσων παιδιών.

Πέρασα τελικά Φυσικό Θεσσαλονίκης. Εκείνη τη περίοδο διάλεγες πριν δώσεις εξετάσεις τη προτεραιότητα των σχολών (ο παραλογισμός ο ίδιος). Ήταν νομίζω η 17η επιλογή μου. Πρώτες είχα βάλει στρατιωτικές σχολές για να ικανοποιήσω τα άγχη της μάνας μου (δημόσιο φορέβα) και ΕΥΤΥΧΩΣ δεν έγραψα τόσο καλά για να περάσω και να γίνω μόνιμος φαντάρος. Αλλά ήθελα Πολυτεχνείο, Η/Μ ή κάτι αντίστοιχο με υπολογιστές. Αποφάσισα να δώσω και δεύτερη χρονιά πανελλήνιες, παράλληλα με το πρώτο έτος στο Φυσικό. Χωρίς φροντιστήριο αυτή τη φορά αλλά είχα αδειάσει τόσο πολύ τη πρώτη φορά που τη δεύτερη τα σκάτωσα στη Φυσική (9) και παρά το 18άρι στη Χημεία, δεν άλλαξε κάτι και παρέμεινα στο Φυσικό. Το οποίο μπορώ να πω οτι είμαι περήφανος που ολοκλήρωσα σε 4,5 χρόνια γιατί είναι μια ακραία δύσκολη σχολή (φυσικά μονόδρομος για την ανεργία στην Ελλάδα) και ουσιαστικά ερωτεύτηκα την Φυσική και τον ορθολογισμό. Νιώθω χαρά και περηφάνεια κάθε φορά που κάποιος με ρωτάει για τις σπουδές μου και δηλώνω ‘Φυσικός’.  Αλλά ήξερα οτι σαν Φυσικός δεν επρόκειτο να δώ προκοπή στην Ελλάδα και συνέχισα με MSc στην Γλασκόβη, σε  Business IT και τα υπόλοιπα είναι μια άλλη ιστορία.

Είναι απίστευτα άδικο να κρίνεις το μέλλον ενός παιδιού ουσιαστικά από μια 3ωρη εξέταση ένα πρωινό του Μάη. Θα έπρεπε η αξιολόγηση να είναι συνεχής και να λαμβάνεται η συνολική πορεία και προσπάθεια και όχι αν έχει παπαγαλίσει 150 σελίδες απ’έξω. Ειλικρινά δεν ξέρω πως είναι τώρα το σύστημα αλλά δεν φαντάζομαι οτι διαφέρει και πάρα πολύ  από τότε. Καλή επιτυχία στα παιδιά και εννοείται πως δεν είναι και το τέλος του κόσμου οι εξετάσεις αυτές. Ούτε καν οι δυσκολότερες της ζωής τους. Η ζωή έχει δυσκολότερες ‘εξετάσεις’ που έχουν απείρως μεγαλύτερη σημασία.

Κλείνω. Σήμερα έχει Λονδίνο και meeting με τα παιδιά στο Sharehoods για να δούμε αν και πώς θα μπορέσουμε να συνεργαστούμε. Μια καλή προσπάθεια που αξίζει.