Σαν πατέρας

Διαβάζω σε πολλές σελίδες που έχουν link στο blog  μου οτι αναφέρονται στο blog σαν τις ‘περιπέτειες ενός πατέρα στην Αγγλία’ ή ‘ιστορίες από την Αγγλία και πως ο Δημήτρης μεγαλώνει το υιό του’ και άλλα σχετικά πάντα με το γεγονός οτι είμαι πατέρας στην Αγγλία και μεγαλώνω το παιδί μου εδώ στα ‘ξένα’. Σίγουρα δεν είναι το πρώτο πράγμα που περιγράφω εδώ μέσα καθώς κυρίως επικεντρώνομαι στην αναζήτηση εργασίας, στο πως είναι η ζωή εδώ, στο κόστος ζωής, στα δεδομένα της δουλειάς κτλ. Αλλά προφανώς μου ξεφεύγουν πολλά για το υιό μου. Από το σχολείο του, τα πάρκα που παίζουμε, τις συνήθειες μας. Θα μπορούσα προφανώς να αφιερώσω ένα blog και να γράφω ακατάπαυστα για το μικρό Στέφανο αλλά επιλέγω να μην δημοσιοποιώ την ζωή του. Παρατηρώ με ανησυχία πολλούς γονείς να βγάζουν φόρα παρτίδα φωτογραφίες των παιδιών τους στο facebook (public οχι μόνο σε φίλους) και αναρωτιέμαι αν εγώ και η γυναίκα μου είμαστε υπερβολικοί και υπερπροστατευτικοί ή οι υπόλοιποι αφελείς και αγνοούν τους κινδύνους.

Για τον Στεφανάκο ήταν πολύ δύσκολη η μετάβαση στην Αγγλία και στο νέο περιβάλλον. Ήταν μόλις 2 όταν ήρθε για πρώτη φορά εδώ και ενώ ξύπνησε ένα πρωί, ήπιε το γάλα του παρέα με τον παππού και τη γιαγιά, έπαιξε λίγο με τα ξαδέρφια του ξαφνικά μπήκε με τη μαμά του σε ένα αεροπλάνο και το βράδυ κοιμήθηκε σε ένα δωμάτιο που μέχρι τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, τριάμισι χρόνια μετά, κοιμάται ακόμα εκεί (όταν δεν έρχεται στο κρεβάτι μας, δηλαδή κάθε βράδυ). Όσοι θα έρθετε με μικρά παιδιά να είστε προετοιμασμένοι για το παιδί σας, ακόμα και αν δεν το δείξει, ακόμα και αν συνειδητά δεν υπάρχει κάποιο πρόβλημα, σίγουρα κάτω από την επιφάνεια η αλλαγή περιβάλλοντος επηρεάζει την ψυχούλα τους και θέλει να δώσετε λίγη αγάπη και προσοχή παραπάνω για να προσαρμοστεί γρηγορότερα και ομαλότερα στα νέα δεδομένα.

Σαν πατέρας έχει φοβερή πλάκα και ενδιαφέρον να τον βλέπω να μεγαλώνει καθημερινά. Κάθε μέρα είναι κάτι καινούργιο και συνεχώς μαθαίνω. Ειδικά τώρα που πηγαίνει σχολείο και σαν γονείς δεν έχουμε ιδία εμπειρία από την Αγγλία, είναι σαν να πηγαίνουμε και εμείς σχολείο μαζί του. Τον ξυπνάω κάθε πρωί, πίνει το γάλα του, βάζουμε τη πράσινη στολή του σχολείου (πολύ βολικό, πιστέψτε με) και τον οδηγώ μέχρι το σχολείο του. Τελευταία κάθε πρωί έχει μερακλώσει και θέλει να ακούει το Get Lucky

στο αμάξι και ποιός είμαι εγώ να του χαλάσω ένα τόσο μικρό χατήρι; Αν έχει προηγηθεί τέλειο ΣΚ ή διακοπές πάντα η Δευτέρα είναι δύσκολη και τα δάκρυα κυλάνε εύκολα από τον μικρό Στέφανο. Συνήθως όμως με αγκαλιάζει σφιχτά (πόσο ακόμα;;;) και μου δίνει αρκετά φιλάκια μέχρι να τον αφήσω και να φύγω για τη δουλειά. Οι ενοχές είναι εκεί ακόμα, κάθε φορά που τον αφήνω, κάθε φορά που σκέφτομαι οτι τον αφήνω 8+ ώρες στο σχολείο. Αλλά φαίνεται να περνάει καλά. Κάθε μέρα μετά τις 5 πηγαίνω και τον παίρνω από το after-school club και είναι πάντα χαμογελαστός, εκτός και αν έχει χτυπήσει το γόνατο του και υπάρχει ένα ίχνος γρατζουνιάς οπότε αυτό και μόνο αρκεί για να το συζητάμε για τουλάχιστον μια βδομάδα!

Η ώρα ύπνου ήταν 7.30 ενώ τώρα που μεγαλώσαμε πήγε 8. Τα Αγγλάκια μέχρι τις 7 έχουν κοιμηθεί, αλλά εμείς ως γνήσιοι Μεσογειακοί χαρακτήρες είμαστε της νύχτας οπότε το καθυστερούμε με όποιο τρόπο γίνεται. Ειδικά το καλοκαίρι το πράγμα δυσκολεύει περισσότερο καθώς στις 8 είναι ακόμα μέρα και ο Στέφανος μας δείχνει το παράθυρο και λέει με ύφος “But it’s still day!”. Ω ναι! Η γλώσσα επιλογής είναι τα Αγγλικά. Καταλαβαίνει τα πάντα στα Ελληνικά αλλά δεν θέλει να τα μιλήσει. Του είναι ευκολότερο τα Αγγλικά. Αλλά θα μάθει και Ελληνικά. Γιατί οι bilinguals είναι πάντα κερδισμένοι. Γιατί πρέπει να συνεννοείται με τους παππούδες και τις γιαγιάδες (αν και οι γονείς μου αρχίσανε στα εξήντα φροντιστήρια Αγγλικών προς τιμήν τους). Πάντα γελάω όταν ακούω το υιό μου να μιλάει με αυτή τη Surrey-posh προφορά. Γελάω από χαρά γιατί μου αρέσει πολύ!

Τα ΣΚ είναι αφιερωμένα σε αυτόν φυσικά. Παιδικά στη τηλεόραση, βόλτες με σκούτερ, μάζωξη στα διάφορα σπίτια για να παίξει με τα Ελληνόπουλα φιλαράκια του. Τώρα που μεγαλώνει περισσότερο, βόλτες σε μουσεία, σινεμά και όλο και περισσότερες δραστηριότητες. Λατρεύει τις χώρες (ξέρει όλες τις χώρες-ΟΛΕΣ- και όλες τις σημαίες και πρωτεύουσες -ΟΛΕΣ!) και μακάρι να μπορέσω να ταξιδέψω παντού μαζί του, θα ήθελα να του δείξω όσα μπορώ και ίσως να αγαπήσει πράγματα που αγαπούσα και αγαπώ ακόμα και εγώ. Τελευταία έχει πώρωση με τα Star Wars. Τί άλλο να ζητήσω;

Είναι δύσκολο για μένα να μιλάω πολύ για τα προσωπικά μου ή για τη σχέση με το Στέφανο. Βρίσκω όμως συναισθηματικές αναφορές και συγκινησιακές αφορμές στο παρακάτω κόμικ του lunarbaboon. Για παράδειγμα αυτό:

ή αυτό

ΥΓ: Γράφω αυτό το κείμενο συγκινημένος και από την δική μου σκοπιά. Η μάνα κάνει τη περισσότερη δουλειά. Εγώ είμαι ο χαζομπαμπάς που βλέπω το υιό του να μεγαλώνει, να αλλάζει και να αναρωτιέται για πόσο ακόμα θα ‘ανέχεται’ ο Στέφανος τις αγκαλιές μου.