To London

Σήμερα το πρόγραμμα είχε Λονδίνο. Πίεσα τον εαυτό μου να ξεκολλήσει από το κρεββάτι και να πάει μια βόλτα περισσότερο για να καθαρίσει το μυαλό μου και όχι για τουρισμό. Ξέρω ακούγεται περίεργο αλλά δεν είχα καμία όρεξη για τουρισμό και το trip στο Λονδίνο δεν μου έλεγε και πολλά, παρά ήταν μόνο μια καλή ευκαιρία για περπάτημα και ξελαμπικάρισμα (κατα τα κοινώς λεγόμενα).

Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή. Ξεκίνησα με ένα υπέροχο (χμμμ) English Breakfast το οποίο περιείχε French toast (ψωμί του τοστ στην φρυγανιέρα με βούτυρο), κασέρι, ντομάτα και….beans! Ναι Heinz beans δηλαδή φασόλια! Στην Ελλάδα φασολάδα δεν τρώω αλλά εδώ τα φασόλια έχουν μια ωραία γεύση και ειδικά για πρωινό. Ξέρω περίεργο αλλά ήταν φοβερό πρωινό απλώς έλειπαν τα λουκάνικα και η ομελέτα. Earl Grey για τσαγάκι, λίγο Skype και μετά βουρ για Λονδίνο. 10 λεπτά περπάτημα ως το Hersham station και 28 λεπτά train trip ως το London Waterloo. Σε κάθε σταθμό ολοένα και περισσότερος κόσμος να πηγαίνει προς το Λονδίνο. Μπορεί να μένω πολύ κοντά στο Λονδίνο αλλά όσο πλησιάζεις την μητρόπολη το σκηνικό αλλάζει από το πράσινο προς το αστικό background που χαρακτηρίζει το Λονδίνο με όλες του τις ιδιαιτερότητες.

Ο πολύβουος σταθμός του Waterloo σφύζει από ζωή και εκφράζει απόλυτα το νευραλγικό χαρακτήρα και το πολυπολιτισμικό χρώμα του Λονδίνου. Λίγο περπάτημα και βρίσκομαι στον Τάμεση. Με μεγάλη μου έκπληξη και χαρά διαπιστώνω οτι έπεσα πάνω σε food festival! Χαμός! Άπειρος κόσμος, ντόπιοι και τουρίστες ανακατεμένοι σε ένα μίγμα πολύχρωμο, θορυβώδες και πάρα πολύ ενδιαφέρον για μένα που μόνος μου προσπαθώ να βρώ κάτι να απασχολήσω το μυαλό μου. Φαγητά από όλο το κόσμο, μυρωδιές απίστευτα ελκυστικές και δεν ξέρω τί να πρωτοδιαλέξω να δοκιμάσω. Νερό καρύδας (τέλειο), βότκα καραμέλας, σαρδέλες, μπύρα Ale από ένα νησάκι της Βρετανίας και organic beef burger με τοπικό κρεμώδες τυρί και σάλτσα ανανά. Τέλειο!!! Συνέχεια με βόλτα στο Westminster όπου είχαν διαδήλωση οι Ινδοί sikhs (αυτοί με τα τουρμπάνια) και οι οποίοι διαμαρτύρονταν για τον ρατσισμό που υφίσταται το τουρμπάνι τους και γενικά η κουλτούρα τους! Οι Άγγλοι μετά τις τρομοκρατικές επιθέσεις έχουν αμερικανοποιηθεί λιγάκι και φοβούνται και την σκιά τους, πόσο μάλλον έναν μελαμψό Ινδό με τουρμπάνι στο κεφάλι του.

Όσο και ας φαίνεται παράξενο δεν ένιωθα σαν τουρίστας. Η βόλτα στο Λονδίνο δεν ήταν για sightseeing αλλά για να αδειάσει το μυαλό μου από τα άγχη και τις σκέψεις μου σχετικά με το μέλλον μου στην Αγγλία. ΟΧΙ δεν μετάνιωσα εννοείται απλώς είναι βουνό όλα όσα έχω να κάνω και λογικό να με πιάνει η πίεση μερικές φορές. Ξέρω πως όλα στο τέλος θα ξεπεραστούν και ουσιαστικά ζω τον ορισμό του ¨κάθε αρχή και δύσκολη!¨. Ξέρω οτι θα τα καταφέρω. Το βλέπω στον ορίζοντα. Και κάθε μέρα, κάθε κίνηση μου με φέρνει ολοένα και πιο κοντά στο στόχο μου.

Στο τρένο της επιστροφής, αγόρασα την Sunday Telegraph όπου είχε ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο για την κατάσταση στην Ελλάδα. Διαβάστε το άρθρο και ρίξτε μια (επιτέλους) πιο αντικειμενική ματιά στο τι συμβαίνει στην χώρα μας. Το άρθρο μπορείτε να το βρείτε εδώ (κάντε κλικ). Δυστυχώς μάλλον στην Ελλάδα δεν έχουμε καταλάβει τι γίνεται και πως μας βλέπουν εκτός. Η χρεωκοπία θεωρείται δεδομένη. Πάρτε το χαμπάρι. Αργά ή γρήγορα θα ξυπνήσουμε και θα καταλάβουμε πως έχουμε βουλιάξει περισσότερο απ’όσο φαντάζεστε. Πολλοί μπορεί να με κατηγορήσουν οτι πήρα τον εύκολο δρόμο της φυγής. Μπορεί να με κρίνουν οτι ήρθα για διακοπές στο Λονδίνο και οτι παράτησα την χώρα μου επειδή είμαι δειλός. Μπορεί και να είμαι. Αλλά προκαλώ όσους το λένε να το κάνουν αυτό που κάνω εγώ τώρα. Να αφήσουν οικογένεια, παιδιά και φίλους, τρόπο ζωής και συνήθειες και να γίνουν  μετανάστες σε μια ξένη χώρα.

Η ανάγκη με έφερε εδώ. Είμαι 30 χρονών και ζούσα σε μια χώρα χωρίς μέλλον για μένα και το παιδί μου. Σε μια χώρα όπου ειδικά τα τελευταία δυο χρόνια με έκανε να νιώθω ανεπιθύμητος. Με πτυχίο Φυσικής, μεταπτυχιακό σε Business IT Systems, ένα σωρό certifications και αρκετά καλή εργασιακή εμπειρία στηνόμουν στις ουρές του ΟΑΕΔ για το επίδομα και έβλεπα άτομα της δικής μου γενιάς να παρακαλάνε για 600 ευρώ μισθό, να εύχονται να πληρωθούν τουλάχιστον κάποια από τα λεφτά που τους χρωστάνε και να προσπαθούν να ανακαλύψουν κάποια ίχνη ελπίδας για το μέλλον. Πήρα μια δύσκολη απόφαση μαζί με την οικογένεια μου, να βρούμε ένα καλύτερο μέλλον σε μια νέα χώρα που ίσως μας εκτιμήσουν περισσότερο. Στην ζωή οι συναισθηματισμοί είναι χρήσιμοι αλλά δεν μπορούν να καθορίζουν το μέλλον σου. Κάνεις τι επιλογές σου και συνεχίζεις. Δεν λέω και ποτέ δεν θα πω οτι εγώ είμαι ο σωστός και ο μάγκας. Έκανα απλώς μια επιλογή. Αν μου λείπει η πατρίδα; Σίγουρα. Αλλά περισσότερο μου λείπει η οικογένεια μου και αυτήν θα την έχω σύντομα μαζί μου. Εύχομαι τα πράγματα κάποτε να φτιάξουν στην Ελλάδα, επιτέλους να έχουμε τους πολιτικούς αλλά και την λαϊκή νοοτροπία που πρέπει και να ξαναγυρίσουμε. Αλλά προς το παρόν επιλέγω το τώρα. Επιλέγω ένα άλλο μέλλον.

Wish me luck.

Bonus το video του χορηγού της μετανάστευσης μου:

[vimeo 28582436 nolink]