At the beginning…

Πάντα όταν ταξιδεύω με αεροπλάνο έχω στο μυαλό μου το κόμικ του Matthew Innman. Ελπίζω να μην κάτσω σε επικίνδυνες ζώνες με μωρά να κλαίνε, τύπους με άπλυτες μασχάλες και γέρους με ακατάσχετη όρεξη για κουβέντα (δεν έχω καμιά όρεξη να μάθω γιατί επισκέφτεσαι το παιδί του στην Γερμανία ή γιατί φοβάται τα αεροπλάνα).

Προσπαθώ να αντέξω την σκέψη ότι θα είμαι κλεισμένος σε ένα ιπτάμενο κουτί για το επόμενο της διαδρομής και ότι η τύχη μου κρέμεται στα χέρια του (ελπίζω) ικανού πιλότου και του (επίσης ελπίζω) σωστά συντηρημένου αεροσκάφους. Αρκετά ντοκυμαντέρ έχω δεί στο TV Μακεδονία για αεροπορικά δυστυχήματα και όποτε μπαίνω σε αεροπλάνο με πιάνει ψύχωση και κοιτάω από τις βίδες και τα μπουλόνια μέχρι την στερεότητα των καθισμάτων και αν προεξέχουν τίποτα καλώδια από την οροφή. ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ πως ελέγχω τα μούτρα των επιβατών (ρατσιστικό σχόλιο προσοχή!) αν είναι τίποτα άραβες με κελεμπίες ή καμιά άλλη ύποπτη σκατόφατσα.

Και τώρα λοιπόν που γράφω αυτές τις γραμμές σε αεροπλάνο είμαι. Με προορισμό Λονδίνο. Για δουλειά. Ουσιαστικά για μετανάστευση. Ναι λοιπόν είμαι και εγώ ένα σύγχρονος μετανάστης. Μπορεί παλιά να αποχαιρετούσαν οι σύζυγοι και οι μανάδες τα παιδιά τους στο «σταθμό του Μονάχου» συντροφιά με την μουσική του Καζαντζίδη αλλά τη σήμερον ημέρα το σκηνικό μεταφέρεται σε αεροδρόμια όπου πληρώνεις υπέρβαρο για τις άπειρες βαλίτσες με τα –συνήθως-υπερβολικά κατάλοιπα της μεσοαστικής σου ζωής που είχες συνηθίσει κυρίως, στην Ελλάδα της δεκαετίας του ’00.

Αποχαιρετώ την Ελλάδα του 2011, την Ελλάδα της κρίσης και της μιζέριας για ένα καλύτερο (?) μέλλον. Δεν ξέρω αν θα το πετύχω αλλά σίγουρα, και σε αυτό μόνο οι άρρωστοι νεοΈλληνες θα έχουν αντίρρηση, έχω πολύ-πολύ καλύτερες προοπτικές εκεί έξω. Οπουδήποτε έξω. Για μένα προορισμός είναι η Αγγλία και το Λονδίνο. Για άλλους μπορεί κάποιος άλλος προορισμός. Πάντως σίγουρα ο δρόμος πλέον είναι ένας και ίσως χωρίς επιστροφή:ΕΠΙΤΥΧΙΑ. Δεν υπάρχει χώρος για λάθη και αποτυχίες πλέον. Και είμαι διατεθειμένος να το πετύχω και να τα καταφέρω.Η Ελλάδα αυτή, του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, της δογματικής αριστεράς, της ρεμούλας, της αλαζονείας και του ωχαδερφισμού δεν με

θέλει. Έτσι νιώθω, ότι στην χώρα μου είμαι ένας ανεπιθύμητος. Όπως πιστεύω και πολλοί άλλοι σαν και εμένα νιώθουν έτσι. Με σπουδές, αριστεία, πτυχία, εργασιακή εμπειρία και επιτεύγματα η χώρα αυτή μας πέταξε απολυμένους στον δρόμο, εύκολα θύματα μιας κρίσης και το χειρότερο; Δεν μας προσφέρει καμία πλέον προοπτική. Απολύτως καμία ασφάλεια για το μέλλον. Αυτή η χώρα δεν μας θέλει. Θέλει άλλους. Ας μείνουν αυτοί. Είμαι Έλληνας και την αγαπώ την χώρα μου μην με παρεξηγείτε. Αλλά δεν αγαπώ το πώς κατάντησε, ή μάλλον πως την καταντήσανε.

Έτσι λοιπόν είμαι στο αεροπλάνο για Λονδίνο. Αύριο πιάνω κιόλας δουλειά. Το blog αυτό με την βοήθεια του καρδιακού μου φίλου και εξαίρετου web designer Παναγιώτη Γκατζελίδη έγινε άμεση πραγματικότητα την ημέρα που έμαθα ότι βρήκα στο Λονδίνο δουλειά. Σκοπός του; Να ενημερώνει τους φίλους, την οικογένεια μου αλλά και όποιον άλλο ενδιαφέρεται για την ζωή μου σαν μετανάστης στο εξωτερικό. Να συμβουλεύει, να μοιράζεται εμπειρίες και όνειρα ακόμα και να νοσταλγεί την πατρίδα που αφήνει πίσω. Στην υποσελίδα Going2UK θα έχει αρκετές χρήσιμες συμβουλές για όποιον σκέφτεται να ακολουθήσει το παράδειγμα μου. Δεν είμαι ούτε ειδικός, ούτε κάποιος γκουρού αλλά θα προσπαθήσω να συμπυκνώσω την δική μου εμπειρία από την αναζήτηση εργασίας στην Μ.Βρετανία, από την σύνταξη βιογραφικού μέχρι και τις συνεντεύξεις.

Ελπίζω η εμπειρία μου αυτή να έχει αρκετούς web συντρόφους. Αλλά και πάλι ίσως τα γράφω όλα αυτά για να νιώσω εγώ καλύτερα. Ποιος ξέρει;

Καλό μου ταξίδι.