Back in Greece

Έχουμε πλάκα οι Έλληνες. Μόλις ανέβηκα στο αεροπλάνο για Θεσσαλονίκη από το Gatwicκ. Κατάφερα να κοιμηθώ στις 10 αφού έκανα το λάθος να πιώ μπύρες και να φάω έξω με συναδέλφους προηγουμένως στην –όπως πληροφορήθηκα- πιο ακριβή pub του Λονδίνου!  Ξύπνημα άρον-άρον στις 3 και βουρ με το αμάξι στον έρημο Μ25, νότια προς Gatwick. Πάρκινγκ, λεωφορείο και ήμουν έτοιμος προς αναχώρηση  1,5 ώρα πριν την πτήση. Η εμπειρία της γυναίκας μου πριν 2 εβδομάδες που για 2 λεπτά έχασε την πτήση της με έκανε να είμαι προσεχτικός μέχρι αηδίας. Δεν είχα καμιά όρεξη να χάσω την πτήση. Εξάλλου την Κυριακή πρέπει να είμαι πάλι πίσω.

Καταλαβαίνεις οτι πηγαίνεις Ελλάδα από τους συνεπιβάτες σου. Ξαφνικά εκεί που έχεις μπει σε ένα ρυθμό ας τον πούμε ‘Αγγλικό’, αρχίζεις να βλέπεις οικείες φάτσες που κάνουν μπαμ ρε παιδί μου οτι είναι  Έλληνες. Ακούς Ελληνικά, συνήθως γκρίνια. Αυτό ίσως είναι και το χαρακτηριστικό μας σαν φυλή. Η γκρίνια. 4.30 το πρωί όλος ο κόσμος στήνεται σε ουρές για να μπεί στο αεροπλάνο αλλά οι πτήσεις για Ελλάδα πάντα μα πάντα θα έχουν την περισσότερη γκρίνια. Μπροστά μου αυτή τη στιγμή κάθεται ένας παππούς που από την στιγμή που είμαστε στο check-in μέχρι τώρα γκρινιάζει φωναχτά: Όχι δεν του αρέσουν οι ουρές, όχι δεν του αρέσει το αεροπλάνο, παραπονιέται για την ταλαιπωρία (!) και μέχρι και κατά τη διάρκεια της απογείωσης με δυνατή φωνή τον ακούω να λέει: «Ρε πώς σηκώνεται αυτό το πράμα στον αέρα!». Φυσικά δεν βγάζω τον εαυτό μου απέξω. Μεταμορφώνομαι και εγώ στην αρχική μου υπόσταση και γίνομαι Ελληναράς. Σπρώξιμο να μπω στο αεροπλάνο και άλλα κλασσικά νεοΕλληνικά χαρακτηριστικά γνωρίσματα. Αλλά όπως λένε και οι Άγγλοι ‘you can’t teach an old dog new tricks’.

Το πρώτο μου post στο blog αυτό ήταν πάνω στο αεροπλάνο πριν περίπου ένα μήνα όταν άρχιζε αυτό το ταξίδι μου στη νέα μου ζωή. Συνεχίζεται το ταξίδι, απλώς με ένα όμορφο διάλλειμα επιστροφής στην πατρίδα. Στην οικογένεια. 2 μέρες που πρέπει να τις περάσω γεμάτα και να γυρίσω πίσω την Κυριακή με γεμάτες τις μπαταρίες και με ένα νέο πλάνο για την μετακόμιση της οικογένειας μου. Υπάρχουν ακόμα πολλά που πρέπει να γίνουν αλλά πλέον το νερό έχει μπει στο αυλάκι.

Είδα χτες οτι συμφωνήθηκε και το ‘haircut’ για το 50% του Ελληνικού χρέους. Το 2020 αν όλα πάνε σύμφωνα με το σχέδιο το χρέος μας θα είναι στο 120% του ΑΕΠ. Όσο ήταν το 2009. Θα περάσουν 10 χρόνια φτώχιας και καταπίεσης για να γυρίσουμε 2 χρόνια πίσω. Και εννοείται οτι επειδή είμαστε αυτοί που είμαστε δεν υπάρχει καμία απολύτως περίπτωση να πάνε όλα σύμφωνα με το σχέδιο οπότε το 2020 πάλι τα ίδια θα λέμε. Από τη μια στεναχωριέμαι από την άλλη χαίρομαι γιατί πιστεύω οτι για μένα και την οικογένεια μου (μην τα λέμε πάλι το blog είναι υποκειμενικό δεν είναι ρεπορτάζ) έκανα την καλύτερη επιλογή. Απλώς απορώ. Απορώ τί άλλο πρέπει να γίνει για να ξυπνήσουμε.

Καλό μου ταξίδι. Greece here I come again…