Κρίση

Δράττομαι της ευκαιρίας από συζήτηση που είχα σήμερα στο twitter με το φίλο μου vfortsas σχετικά με τη κρίση στην Ελλάδα. Καθημερινά έχουμε αυτοκτονίες λόγω κρίσης, όλοι υποφέρουν και το ζω και εγώ μέσω της οικογένειας μου και των φίλων μου, υπάρχει φτώχεια, υπάρχει μιζέρια και πόνος, εγκληματικότητα, απελπισία και κυρίως δεν υπάρχει ελπίδα, δεν υπάρχει φως στην άκρη του τούνελ. Ποιός ευθύνεται και γιατί όλοι έχουμε τις αιτίες μας στο κεφάλι μου, όλοι μας έχουμε μια άποψη και αν κάτσω να γράψω τη δική μου (κάποια στιγμή θα το κάνω) θα πρέπει να γράψω βιβλίο. Φυσικά είναι στη φύση του καπιταλισμού να εξυψώνει τις ταξικές διαφορές και ενώ οι φτωχοί γίνονται φτωχότεροι, ενώ η μεσαία τάξη οδεύει προς διάλυση, από την άλλη μεριά οι πλούσιοι, οι βολεμένοι να γίνονται ακόμα πιο πλούσιοι, ακόμα δυνατότεροι. Λογικό και αναμενόμενο στο σύστημα που ζούμε. Στην Ελλάδα βέβαια έχουμε και το παράδοξο να υπάρχει τόσο τιτάνια παραοικονομία που η μεσαία τάξη ακόμα να έχει ‘λίπος να κάψει’ και η κρίση να βρίσκει ακόμα κυματοθραύστες στις τσέπες της Ελληνικής μεσοαστικής οικογένειας.

Το όλο debate ξεκίνησε από τη σκέψη ότι αν κάποιος άσχετος, ξένος επισκεφτεί τώρα καλοκαίρι την Ελλάδα και δη κάποιον δημοφιλή τουριστικό προορισμό αμέσως θα αναρωτηθεί:”Crisis? What crisis?”. Και αν το καλοσκεφτείς δεν θα έχει και άδικο. Όπως και αν Έλληνας επισκεφτεί πχ την Ταϊλάνδη και πάει στα χλιδάτα ξενοδοχεία και δεν έχει ιδέα τί παίζει από φτώχεια ίσως να νομίσει ότι και οι καημένοι οι Ταϊλανδέζοι ζούνε ζωή χαρισάμενη! Οπότε ερχόμαστε σε ένα άλλο αδιέξοδο: πλέον η σύγκριση μας γίνεται με τριτοκοσμικές χώρες; Είμαστε τόσο χάλι; Όχι ακόμα δεν είμαστε. Αλλά πάμε ολοταχώς και με αυξανόμενη ταχύτητα. Και εγώ πάντως και από την προηγούμενη επίσκεψη μου διαπίστωσα οτι υπάρχει ακόμα λίπος στον Έλληνα. Η μεσαία τάξη αντέχει και όσο και αν προσπαθεί να ανταπεξέλθει στα νέα δεδομένα, μερικές συνήθειες δεν κόβονται και δεν θα πλατιάσω γιατί μπορεί να ισοπεδώσω και δεν είναι δίκαιο αφού λείπω ήδη 10 μήνες από Ελλάδα.

Φυσικά υπάρχει και πολύ κόσμος που υποφέρει, πολύ κόσμος που παλεύει με νύχια και με δόντια να επιβιώσει, επιχειρηματίες που ποτέ δεν έκλεψαν και προσπαθούν με λογική να αντιμετωπίσουν τη παράνοια του συστήματος στην Ελλάδα. Υπάρχουν μετανάστες (hello!), άστεγοι, άνεργοι, φτωχοί, “νεκροί” και νεκροί…Και δεν μπορείς να τα βάλεις αυτά τα δύο σε ζυγαριά. Γιατί δεν μπορείς να συγκρίνεις την απελπισία με τίποτα άλλο στο κόσμο. Αλλά υπάρχουν πολλοί -πάρα πολλοί- ακόμα στην Ελλάδα (κάτι που αποδείχτηκε πρόσφατα και στις εκλογές) που έχουν μείνει τόσο ανεπηρέαστοι από τον πόνο και τον φόβο που επικρατεί γύρω τους που συνεχίζουν να συμπεριφέρονται σαν να μην τρέχει κάστανο. Για αυτούς τους βολεμένους θυσία είναι να μην πάνε μπουζούκια 2 φορές το μήνα, να μην πάρουν 3 ποτάκια στο μπαρ αλλά μόνο 1. Πώς να συζητήσεις και τί να πεις με αυτά τα άτομα; Δεν εύχομαι φυσικά να βρεθούν ποτέ στη θέση των απελπισμένων αλλά δυστυχώς είναι πολλά αυτά τα παχύδερμα και διαμορφώνουν το μέλλον για εμάς τους υπόλοιπους.

Θα με πείτε κομμουνιστή, αλλά ο συνδυασμός του ακραίου καπιταλισμού στην Ελλάδα με το πελατειακό κράτος (ψευτο-σοσιαλισμός made in πασοκ) και την περίφημη ιδιοσυγκρασία του νεοέλληνα έχουν φέρει τα πράγματα εδώ που είναι τώρα, σε μια μπασταρδεμένη κατάσταση όπου κανονικά θα έπρεπε να είμαστε Βουλγαρία αλλά λόγω κουτοπονηριάς και παραοικονομίας φτάσαμε πριν 2 χρόνια να ζούμε και καλά μια ευμάρεια η οποία τελικά αποδείχτηκε οτι ήταν μόνο στα χαρτιά. Και τώρα που μας παίρνουν κ τα σώβρακα λόγω της ‘εξυπνάδας’ των προηγούμενων ετών της ευμάρειας καταφέρνουμε και φυτοζωούμε. Και εύχομαι να τα καταφέρει η μεσαία τάξη και να αντέξει το νέο τυφώνα που έρχεται. Οι βολεμένοι, μια χαρά θα είναι. Μην τους ζηλεύετε και κυρίως μην προσπαθείτε να τους μοιάσετε! Οικονομία, αγώνας για να αλλάξουμε το μέλλον, ο καθένας όπως μπορείς και όπως το αντιλαμβάνεται, αλλά για μένα αν δεν σου αρέσει κάτι ΑΛΛΑΞΕ ΤΟ! Και αυτό δεν είναι ούτε αριστερό, ούτε δεξιό. Είναι κοινή λογική. Και το βασικότερο; Αν δείτε ότι ο γείτονας σας υποφέρει, βοηθήστε τον. Μην κοιτάτε από την άλλη πλευρά. Κάντε κάτι!

Τέλος πάντων. Από τη βαρεμάρα και τη  μοναξιά εδώ στο νησί ήθελα να γράψω κάτι νευρικό και πολιτικό. 2 βδομάδες έμειναν για διακοπές Ελλάδα (τουρίστας Ελλάδα, καλή φάση ε;) και απορώ πως την παλεύω κάθε μέρα στη δουλειά και γενικά εδώ πάνω με τέτοιο σκατόκαιρο καλοκαιριάτικα. Αλλά για όλα τα νεύρα μου φταίει η μοναξιά. Τις προάλλες πλακώθηκα να σιδερώσω και 3 πουκάμισα να περάσει και κάνα 5ωρο αλλά τελικά δεν τα κατάφερα και τα πήγα καθαριστήριο να τα ξαναπλύνουν και να μου τα σιδερώσουν αυτοί. Ε αμάν πια. Πλάνο μέχρι τις διακοπές; Αύριο σε ένα ‘πάρτυ’ μιας συναδέλφου, την άλλη βδομάδα κάνα σινεμά (σαν τον ψυχανώμαλο ένιωθα τις προάλλες στο Men In Black 3 μόνος μου σε μια αίθουσα γεμάτη παιδάκια) στο Spiderman δηλαδή, ελπίζω την άλλη Κυριακή να μπορέσω να δώ Faith No More στο Hammermith Apollo (ήδη χτυπάω σε auction στο ebay ένα εισητήριο) και μετά ε; Ελλάδα.

Άντε καληνύχτα, με ένα υπέροχο τραγούδι που άκουγα όση ώρα έγραφα το αγανακτισμένο αυτό post Παρασκευή μεσάνυχτα.