ΦΑΚ…ΕΣ

Θυμήθηκα τώρα το θρυλικό βιντεάκι από το Κομφούζιο, παρωδία της διαφήμισης Sprite πως ο Grant Hill πίνει Sprite, έτσι και ο Κανάκης πίνει fakes και καρφώνει…ή μήπως πίνει fuck-es;

[youtube PVd3oaOVTfo]

Και το θυμήθηκα λόγω της αποτυχημένης προσπάθειας μου να μαγειρέψω φακές προχτές αλλά τελικά βγήκαν fuck-es. Ένα πράγμα λύσσα που δεν τρωγόταν! Και γενικά είμαι καλός μάγειρας αλλά όταν μαγειρεύεις κάτι από ανάγκη και όχι από μεράκι αυτά παθαίνεις. Χτες πάντως έπλασα κάτι τέλεια μπιφτέκια με την τηλεφωνική καθοδήγηση της Χριστίνας και τα έψησα με πατάτες στο φούρνο και έγιναν τέλεια (αν και η μουστάρδα έπεσε λίγο παραπάνω). Είναι δύσκολο απ’όλες τις απόψεις να μένεις μόνος. Πλύνε ρούχα, σιδέρωνε, μαγείρευε, καθάριζε.Πώ! Κουράστηκα.

Η Ελλάδα μου λείπει απίστευτα τώρα που ξέρω οτι είναι η οικογένεια μου εκεί και εγώ πρεπει να δουλεύω εδώ στο βροχερό Surrey. Αλλά μιλάμε για πολύ βροχή έτσι; Απλά το καλοκαίρι δεν υφίσταται εδώ πέρα. Τουλάχιστον στο πεδίο εργασία όλα πάνε πολύ καλά. Είναι σύνηθες στις επιχειρήσεις εδώ 2 φορές τον χρόνο να γίνεται αυτό που λέμε performance review. Γράφεις δηλαδή το τί έκανες το προηγούμενο εξάμηνο, πώς πιστεύεις οτι τα πήγες και από άποψη εργασίας/αποδοτικότητας και από άποψη συμπεριφοράς (leadership,communication,innovation,behaviour), γράφεις τις προτεραιότητες για το επόμενο εξάμηνο και πως πιστεύεις οτι μπορείς να αναπτυχθείς περισσότερο και στην συνέχεια κάθεσαι με τον manager σου και σου λέει και αυτός την γνώμη του για σένα και έτσι διαμορφώνετε μαζί την αξιολόγηση σου για το εξάμηνο. Προσωπικά δεν θα μπορούσα να είμαι περισσότερο χαρούμενος γιατί ο manager μου με αξιολόγησε καλύτερα απ’όσο εγώ αυτοαξιολογήθηκα! Και πιστέψτε με το χρειαζόμουν αυτό. Χρειάζομαι αυτές τις ενέσεις αυτοπεποίθησης γιατί όταν απολύθηκα στην Ελλάδα, και όσοι έχετε απολυθεί με καταλαβαίνετε, αμφισβήτησα πάρα πολύ τον εαυτό μου και τις δυνατότητες μου και αυτό είναι απολύτως λογικό και ανθρώπινο συναίσθημα. Οπότε χαίρομαι διπλά όταν κάποιος λέει οτι ναι αξίζω, οτι ναι κάνω καλή δουλειά και οτι μπορεί να βασιστεί πάνω μου. Και ειδικά για μένα σαν Δημήτρης το να αξιολογεί την συμπεριφορά και τον χαρακτήρα μου κάποιος τρίτος σαν παραπάνω από καλό είναι ιδιαίτερα σημαντικό γιατί ξέρω μεν οτι είμαι δύσκολος και γκρινιάρης αλλά καταστάσεις του παρελθόντος με είχανε κάνει να πιστέψω πια οτι είμαι ασύμφορος. Ενώ ξέρω οτι δεν είμαι και τόσο κακός! 🙂 Βέβαια το να σε αξιολογεί κάποιος καλά κρύβει και παγίδες αφού ο πήχης από νωρίς μπαίνει νωρίς και πρέπει να κρατηθεί ψηλά. Αν έρθει ο Δεκέμβρης και πάρω χειρότερη αξιολόγηση τότε θα έχω αποτύχει.

Για τις εκλογές της Κυριακής κατά ένα τρόπο χαίρομαι που δεν μπορώ να ψηφίσω γιατί πραγματικά δεν θα ήξερα τί. Ξέρω όμως τί θα ήθελα να δώ:κάτι να αλλάζει. Κάτι διαφορετικό από την σαπίλα των τελευταίων…38 ετών. Η κατάσταση στην Ελλάδα διαπιστώνω οτι είναι επικίνδυνα διχασμένη και ο φόβος και το μίσος επικρατούν. Το νιώθω ακόμα και εγώ από τόσο μακριά. Και πιστέψτε με, στο εξωτερικό έχω μάθει να εκτιμώ και να αγαπώ τη χώρα περισσότερο από ποτέ. Και πονάω ακόμα περισσότερο απ’ όσο νομίζουν μερικοί.

Εύχομαι σε όλους καλή ψήφο και σας αφήνω με τα λόγια του Κώστα Βάρναλη:

Μες την υπόγεια την ταβέρνα,
μες σε καπνούς και σε βρισιές
(απάνω στρίγγλιζε η λατέρνα)
όλ’η παρέα πίναμ’ εψες’
εψές, σαν όλα τα βραδάκια,
να πάνε κάτου τα φαρμάκια.

Σφιγγόταν ένας πλάι στον άλλο
και κάπου εφτυούσε καταγής.
Ω! πόσο βάσανο μεγάλο
το βάσανο είναι της ζωής!
Όσο κι ο νους να τυραννιέται,
άσπρην ημέρα δε θυμιέται.

Ήλιε και θάλασσα γαλάζα
και βάθος τ’ άσωτ’ ουρανού!
Ω! της αυγής κροκάτη γάζα,
γαρούφαλα του δειλινού,
λάμπετε, σβήνετε μακριά μας,
χωρίς να μπείτε στην καρδιά μας!

Του ενός ο πατέρας χρόνια δέκα
παράλυτος, ίδιο στοιχειό’
τ’ άλλου κοντόημερ’ η γυναίκα
στο σπίτι λιώνει από χτικιό’
στο Παλαμήδι ο γιός του Μάζη
κ’ η κόρη του Γιαβή στο Γκάζι.

– Φταίει το ζαβό το ριζικό μας!
– Φταίει ο Θεός που μας μισεί!
– Φταίει το κεφάλι το κακό μας!
– Φταίει πρώτ’ απ’ όλα το κρασί!
Ποιος φταίει; ποιος φταίει; Κανένα στόμα
δεν το βρε και δεν το ‘πε ακόμα.

Έτσι στη σκότεινη ταβέρνα
πίνουμε πάντα μας σκυφτοί.
Σαν τα σκουλήκια, κάθε φτέρνα
όπου μας εύρει μας πατεί.
Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα,
προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!

(Οι Μοιραίοι)