Football και…’ποδόσφαιρο’

Γιατί κακά τα ψέμματα όταν συγκρίνεις το ποδόσφαιρο στην Αγγλία και στην Ελλάδα, μάλλον τον όρο ποδόσφαιρο για την Ελλάδα θα πρέπει να το βάζεις μέσα σε ” “. Τώρα φαντάζομαι μερικοί θα απορείτε ‘μα γιατί;’ και άλλοι θα λέτε ‘πες μας κάτι που δεν ξέρουμε ρε φίλε’. Ε λοιπόν και εγώ νόμιζα απλώς οτι εδώ στην Αγγλία είναι καλύτερα τα πράγματα, έως ‘φλώρικα’ και είχα μια γενική αόριστη ιδέα. Αν δεν πας φίλε μου να δεις αγώνα στην Αγγλία, δυστυχώς δεν ξέρει τί εννοώ και δεν πρόκειται ποτέ να με καταλάβεις.

Είχα τη τύχη χτες να βρεθώ στο Stamford Bridge, στην έδρα της Chelsea, της ομάδας που καλώς ή κακώς αποφάσισα να ακολουθώ στην Αγγλία και όταν μεγαλώσει λίγο ο γιος μου να πηγαίνουμε παρέα να βλέπουμε κάνα ματσάκι. Το περίμενα πως και πώς αυτό το ματς όχι λόγω αγωνιστικού ενδιαφέροντος (εξάλλου οι Πρωταθλητές Ευρώπης αποκλείστηκαν χτες) αλλά γιατί θα ήταν η πρώτη μου φορά σε Αγγλικό γήπεδο, σε μια τεράστια ομάδα (είχα πάει το 2003 στη Γλασκόβη στο Rangers-Panathinaikos που ήταν απίστευτα αλλά για άλλους λόγους) και μάλιστα σε βραδιά Champions League (το τρίτο μου ματς και το πρώτο πλην ΠΑΟ).

Οι εμπειρίες  μου από το Ελληνικό ΄ποδόσφαιρο’, όπως όλων: φόβος, κίνδυνος μην φας ξύλο επειδή θα σε στραβοκοιτάξει ο μεθυσμένος-χαπακωμένος-ρετσινοφόρος χουλιγκάνος, ντου στο γήπεδο και 2000 άτομα σε θύρα για 500 άτομα, 20 βρισίδια το νανοδευτερόλεπτο, προπονητές της κερκίδας, καπνογόνονα, πέτρες, κροτίδες, γήπεδα επιπέδου Γ’ ερασιτεχνικού Ινδίας, βρωμιά από τις τουαλέτες μέχρι τα καθίσματα, ο κλασσικός γύφτος απ’έξω να σου πουλάει το φελιζόλ 5€ γιατί ‘είναι βρεγμένα παιδιά’. Έχω ζήσει περιστατικό στο γήπεδο της Καλαμαριάς (!) να μας απειλεί ο ‘οργανωτής’ της κερκίδας οτι αν δεν φωνάζουμε θα μας πετάξει ‘τον πυρσό στη μάπα΄, έχω ταξιδέψει με σπασμένα τζάμια από το ΟΑΚΑ με χιόνια, έκανα 2 ώρες να μπω σε γήπεδο από ντου τζαμπατζήδων, έχω πέσει πάνω σε ένα σωρό επεισόδια, έγινα μάρτυρας ξυλοδαρμών, μου έχουν κάψει κασκόλ αεκτζήδες στην Κομοτηνή όταν πήραμε το πρώτο Ευρωπαϊκό στο μπάσκετ (!!!). Και για να μην αναφερθώ στο υπερθέαμα των Ελληνικών γηπέδων, σε αυτό το βασίλειο της διαφθοράς και της ξεφτίλας, του διορισμένου κάθε χρόνου πρωταθλητή που έχει διαλύσει κάθε έννοια αθλητισμού και άμιλλας στην χώρα, στο επίπεδο και τη νοοτροπία των ποδοσφαιριστών και των συλλόγων, την αμπαλοσύνη και την έλλειψης τεχνικής και παιδείας που υπάρχει (τότε γιατί ασχολούμαι;).

Anyway, θα μπορούσα να γράφω για ώρες για το άθλιο επίπεδο του Ελληνικού ποδοσφαίρου αλλά οι περισσότεροι από εμάς τα γνωρίζουμε όλα αυτά και τα τρώμε καθημερινά στη μάπα. Και ίσως η σύγκριση γίνεται πιο επώδυνη μετά από μια βραδιά ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ στο Stamford Bridge χτες. Όμορφα και ήρεμα χωρίς Μαο-Μαο να αλαλάζουν πήγαμε στο γήπεδο με τον μπατζανάκη μου, κάναμε τις βόλτες μας γύρω από το γήπεδο όπου παντού υπήρχαν άτομα της Chelsea να σε βοηθήσουν για τα πάντα, περιμέναμε υπομονετικά στην ουρά για το Megastore όπου και

εκεί υπήρχαν 40 ταμεία και 100 υπάλληλοι να βοηθάνε τους χιλιάδες κόσμο και μπήκαμε σε ελάχιστο χρόνο μέσα στο γήπεδο που δεν είναι και το πλέον υπερσύγχρονο αλλά κάνει το ΟΑΚΑ να φαντάζει άθλιο!  Πολλά μαγαζάκια μέσα στο στάδιο για φαγητό και μπύρες, ουρές παντού αλλά εξυπηρέτηση άμεση, τουαλέτες πεντακάθαρες και μετά κερκίδα: στην αριθμημένη θέση σου που δεν θα σου τη πάρει κανείς εξυπνάκιας, κάμερες παντού και αν σε παίρνει κάνε μαγκιές, θερμάστρες κρεμασμένες από πάνω για να ζεσταινόμαστε (!) και στο γήπεδο; Υπερθέαμα! Πανέμορφη, οικογενειακή ατμόσφαιρα, ο κόσμος ΧΑΡΟΥΜΕΝΟΣ, να τραγουδάει, να φωνάζει, να πανηγυρίζει, να χειροκροτά. Δεν άκουσα ούτε έναν προπονητή κερκίδας, ούτε μισό βρισίδι, μόνο υπήρχε ένα συναίσθημα οτι ήρθαμε εδώ να ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΟΥΜΕ, χάσει-κερδίσει η Chelsea. Μαγικά πράγματα. Τέλος αγώνα, φεύγουμε από το γήπεδο μέσα σε 2 λεπτά, έφιπποι επιβλητικοί αστυνομικοί να καθοδηγούν με ευγένεια τον κόσμο προς τους σταθμούς τρένου και όλα ήρεμα και ωραία.

Προσωπικά μπορώ να πω μου αρέσει λίγο περισσότερο πάθος στην κερκίδα αλλά αυτό δεν σημαίνει οτι εμείς είμαστε μάγκες και οι Άγγλοι φλώροι. Αν τίθεται θέμα σύγκρισης -που δεν τίθεται- θα έλεγα χίλιες φορές φλώρος Άγγλος παρά ψευτοχουλιγκάνος Έλληνας οπαδός. Δεν υπάρχει μέση οδός; Σίγουρα θα υπάρχει. Στην Ιταλία, στο γήπεδο της Μίλαν που είχα πάει το 2003, και πάθος υπήρχε και φωνή και τραγούδι και σίγουρα ήταν ελαφρώς πιο πολιτισμένα από εμάς. Βέβαια εκεί το ναρκωτικό πήγαινε σύννεφο. Απέχουμε έτη φωτός από τον πολιτισμό στα γήπεδα αλλά η παρακμή και η σήψη μας είναι τέτοια που φαντάζομαι είναι φυσικό επακόλουθο όλα αυτά που συμβαίνουν στο ποδόσφαιρο μας, από την κερκίδα μέχρι το χορτάρι στο γήπεδο.

ΥΓ: Γυρνώντας χτες από το γήπεδο, είπαμε να βάλουμε να ακούσουμε ραδιόφωνο Θεσσαλονίκη στο κινητό και πέσαμε πάνω στον Ραπτόπουλο στο Metropolis: διάβαζε ένα γράμμα ενός Αρειανού ο οποίος προφανώς δεν είχε με τι άλλο να ασχοληθεί στη ζωή του και ανέλυε τα ματς του Άρη, την αδικία κατά του Άρη, τα λαμόγια που φάγανε λεφτά από τον Άρη, αναλυτικά όλα τα ματς φέτος και όταν είχε πέσει Β’ Εθνικη πριν κάποια χρόνια κτλ κτλ…. Όταν το ποδόσφαιρο γίνεται εμμονή και προτεραιότητα στη ζωή, καταλαβαίνεις πόσο μα πόσο άδεια πρέπει να είναι η ζωή σου και πόσο έλλειψη παιδείας υπάρχει. Και για να μην με παρεξηγήσετε πάλι φυσικά δεν είναι όλοι οι Έλληνες οπαδοί έτσι, υπάρχουν εξαιρέσεις, κτλ κτλ κτλ κτλ.