Χρόνια πολλά Θεσσαλονίκη!

Γιορτάζω σήμερα αλλά θέλω εγώ να ευχηθώ χρόνια πολλά στη πατρίδα, την Θεσσαλονίκη μας που γίνεται 100 σήμερα. Η πόλη μωσαϊκό που έχει διαμορφώσει τον χαρακτήρα της με επιρροές από όλα τα Βαλκάνια, ίσως η ομορφότερη πόλη της Ελλάδας γιορτάζει μαζί με το πολιούχο της και εγώ θέλω απλώς να αποτίνω ένα μικρό προσωπικό φόρο τιμής στη πόλη που γεννήθηκα.

Πρόσφατα διάβασα για την ιστορία της πόλης το πολύ καλό βιβλίο “Θεσσαλονίκη Πόλη των Φαντασμάτων”  του Μαρκ Μαζάουερ  και εντυπωσιάστηκα από τις πολυάριθμες φυλές και παραδόσεις που διαμόρφωσαν τον πνευματικό και υλικό πλούτο αυτής της μητρόπολης. Όπως γράφει και ο συγγραφέας: Χριστιανοί, μουσουλμάνοι και εβραίοι σχημάτιζαν έτσι μια από τις πιο πολύμορφες κοινωνίες της Μεσογείου και της Ευρώπης. Σας το προτείνω ανεπιφύλακτα!

Μέχρι τα 9 μου κάτοικος της θρυλικής (;;;) Γαριβάλδη 6 στα Κυβέλεια  πάνω από τη Δελφών. Εκεί κοντά στο -δεν θυμάμαι το νούμερο- δημοτικό, πρώτες παρέες και φιλίες, ποδόσφαιρο με τις ώρες (πάντα τερματοφύλακας γιατί ήμουν-είμαι άχρηστος στα σπορ), κρυφτό και κυνηγητό στα στενά, οι ατέλειωτες ώρες στο σπίτι του Άγγελου να παίζουμε στο Commodore του το X-Man που τότε φαινόταν η αιχμή της τεχνολογίας! Τα πανηγύρια στα μπαλκόνια το ’87, η λατρεία στο Νίκο Γκάλη, οι ‘φόλες’ (θυμάμαι να το αγοράζουμε από το ψιλικατζίδικο της γειτονιάς αλλά δεν θυμάμαι τί ακριβώς ήταν οπότε help αν θυμάστε), ο τυροσούζας. Ε! σαν παιδάκι στην Θεσσαλονίκη αυτά θυμάμαι περισσότερο. Τα επόμενα 7 χρόνια τα έζησα στη Κομοτηνή. Επιστροφή Β΄ Λυκείου στη Καλαμαριά όπου έζησα μέχρι πέρυσι. Θεσσαλονίκη κέντρο κάθε βράδυ φροντιστήριο Βακάλη (με την -τότε δεν το ήξερα- γυναίκα της ζωής μου), Αριστοτέλους, Μητροπόλεως, Αγ.Σοφίας, Ναυαρίνο, Παραλία, Λευκός Πύργος, Λαδάδικα (με το καλύτερο γυράδικο της Ελλάδας που πήγαινα με τον πατέρα μου τον ‘Μιχαλάκη τον Κατερινιώτη’). Πανεπιστήμιο: Φυσικό αν και δεν έκανα έξαλλη φοιτητική ζωή, Καμάρα, Μελενίκου, Άνω πόλη. Ταβερνάκια στην Άθωνος, στη Βενιζέλου, μεζέδες, μυρωδιές. Μοδιάνο, λουλουδάδικα. Πάντα και όταν ζούσα Καλαμαριά αλλά και τώρα όταν επιστρέφω, μια βόλτα στο κέντρο της πόλης επιβάλλεται. Είναι μια τόσο όμορφη πόλη με υπέροχη παραλία που όμως είναι τόσο παρατημένη. Θα μπορούσε να είναι το διαμάντι των Βαλκανίων αλλά δυστυχώς απέχει έτη φωτός από αυτό. Κρίμα γιατί έχεις απίστευτες δυνατότητες να είναι πολιτισμικό και οικονομικό κέντρο μιας τεράστιας περιοχής αλλά τί να λέμε τώρα, εδώ το λιμάνι της υπολειτουργεί.

100 χρόνια γενέθλια αλλά 2000 χρόνια ιστορίας. Φτωχομάνα και αριστοκράτισσα μαζί. Με τις ομορφότερες και πιό περιποιημένες γυναίκες της Ελλάδας (δεν υπάρχει περίπτωση να δεις άβαφη γυναίκα στη Τσιμισκή), με τα καλύτερα φαγητά της Ελλάδας (απίστευτοι μεζέδες επηρεασμένοι από την Ανατολή) και τα καλύτερα γλυκά (ένα τρίγωνο με σοκολάτα από τον Ελενίδη το τσάκιζα τώρα). Με τη μπουγάτσα της, το φραπέ της,  με τα πιτόγυρα με σαλάτα και όχι σως τζατζίκι, με τα ‘με’ και τα ‘σε’ της και το παχύ ‘λλλλ’ της.  Με τα καλά και τα κακά της, με τα πάθη και τις εμμονές της, με την ομορφιά και την ασχήμια της, το πλούτο (δυτικά) και τη φτώχεια (ανατολικά) της. Επιτρέψτε μου την υποκειμενικότητα για την πόλη που γεννήθηκα, που ερωτεύτηκα, παντρεύτηκα, έγινα πατέρας.

Χρόνια πολλά σε όλους εμάς που σήμερα γιορτάζουμε. Και ευχαριστώ όσους με θυμηθείτε για τις ευχές. Πάντα τέτοιες μέρες είναι λίγο πιό δύσκολη η ξενιτιά. Όπως  μου έγραψε η αγαπημένη μου κουμπάρα στο facebook: “Μας λείπετε τα βράδια που μαζευόμασταν και περνούσαμε όμορφα”. Πιστέψτε με, εμάς μας λείπετε περισσότερο….

Μάνα στρώσε και σήμερα το γιορτινό τραπέζι όπως πάντα έκανες τέτοια μέρα.