A sense of home

Καλή χρονιά. Μακάρι το 2015 να σας φέρει οτι επιθυμείτε αλλά κύρίως υγεία. Μόλις επέστρεψα από Ελλάδα. 10 μέρες σχεδόν διακοπές και ακόμα προσπαθώ να προσαρμοστώ στη δουλειά, στους παλιούς γνώριμους ρυθμούς. Ο μικρός ειδικά θέλει Ελλάδα. Πέρασε τέλεια και δεν μπορεί να το ξεχάσει. Προς το παρών έχουμε λίγα κλάματα το πρωι στο σχολείο. Για 5 δευτερόλεπτα και μετά όλα καλά. Ίσα-ίσα να κάνουμε το μπαμπά να νιώσει μίζερος. Το οτι ο Στέφανος πέρασε τέλεια στην Ελλάδα όμως κάνει τις 10 μέρες πιό πολύτιμες. Εμείς οι μεγάλοι ΟΚ φάγαμε, ήπιαμε, κοιμηθήκαμε πολύ. Είδαμε γνωστούς και φίλους, χαρήκαμε τις οικογένειες μας. Ο μικρός όμως έζησε αυτές τις 10 μέρες στο έπακρο, έλιωσε στο παιχνίδι. Τόσο πολύ που δεν ήθελε να φύγει. Που έλέγε οτι το σπίτι του είναι η Ελλάδα. Χωρίς να θέλω να συμμεριστώ τον μικρό, κάποια στιγμή ένιωσα και εγώ μια απορία μέσα μου καθώς ήμουν ξανά σε γνώριμα λημέρια, με γνωστές φάτσες σε καταστάσεις οικείες. Σαν να μην έφυγα ποτέ.

A sense of home. Σαν να είμαι όντως σπίτι μου. Σαν να μην έφυγα λεπτό από την Ελλάδα. Όλα εδώ σχεδόν ίδια. Μερικά πρόσωπα και καταστάσεις άλλαξαν αλλά όλα ίδια μένουν στην ουσία. 30 χρόνια αυτά έζησα οπότε τί να μου πούνε τα 3 τελευταία χρόνια. Υπήρχαν στιγμές που θα μπορούσα να ορκιστώ πως ήταν σαν να μην είχα φύγει ποτέ. Το πιό περίεργο πράγμα όμως: την

ίδια στιγμή σκεφτόμουν το σπίτι μου στην Αγγλία. Τους φίλους εδώ. Τη ρουτίνα μου, τη ζωή μου και τα πράγματα που είχα να κάνω. A sense of home αλλά του “νέου” home. Αλλά η Ελλάδα με όλα τα στραβά της θα είναι πάντα η χώρα που νιώθω οικεία. Λόγω γλώσσας, λόγω οικογένειας. Και είχα την ευκαιρία να περάσω όμορφες στιγμές. Φαγητό: αυτό το αξεπέραστο της Ελληνίδας μάνας και πεθεράς που νομίζουν οτι στο εξωτερικό πεινάμε και μαγειρεύουν για 50 άτομα και ας είμαστε μόνο 5. “Σου έλειψαν τα γεμιστα; Μαγείρεψα 3 τόνους. ΦΑΕ!” Οχι ρε μάνα κάθε βδομάδα μαγειρεύουμε πάνω γεμιστά! “Έκανα 4 ταψιά γλυκό γιατί σου έλειψαν” Και να πως αποκτήθηκε ο γιορτινός σκεμπές και με το ζόρι χωράω πλέον στα παντελόνια μου.

Η Θεσσαλονίκη παρά την γκρίνια για τον ‘μη-στολισμό’ του Μπουτάρη ήταν πολύ όμορφη (ίσως επειδή μου έλειψε) αλλά δυστυχώς ένα πράγμα έχει γίνει απίστευτα ενοχλητικό. Η κίνηση, η αναρχία στους  δρόμους, η αίσθηση οτι βρίσκεσαι σε μια πόλη ανεξέλεγκτη όπου ο καθένας κάνει ότι θέλει. Στην Όλγας τριπλοπαρκαρισμένα, το ίδιο στη Τσιμισκή, απίστευτα μποτιλιαρίσματα, τροχαία πουθενά. Κατά τα άλλα όμορφη η Θεσσαλονίκη έγραψα πιο πάνω. Η παραλία έγινε πανέμορφη. Έχουν ανοίξει πολλά όμορφα μαγαζιά. Φαγάδικα και καφετέριες μην φανταστείτε τίποτα περισσότερο. Ίσως τελικά η θετική επίγευση που μου άφησε η πόλη είναι επειδή μου έλειψε. Αλλά όσο ήμουν εκεί, ειδικά προς το τέλος μου έλειψε και το σπίτι στην Αγγλία. Home. Διχασμένη προσωπικότητα. Λυπάμαι αγοράκι μου. Τώρα Ελλάδα το καλοκαίρι ξανά.

ΥΓ: Είχα καιρό να γράψω λόγω διακοπών, λόγω φόρτου εργασίας, λόγω διαφόρων θεμάτων γενικά. Ίσως κάνω καιρό να γράψω πάλι ίσως όχι. Απλά ένα ΤΕΡΑΣΤΙΟ ευχαριστώ σε όσους κλικάρουν στην σελίδα μου και μοιράζονται τις σκέψεις μου. Το επόμενο post θα είναι συγκλονιστικό!

ΥΓ2: Α ρε Σαλόνικα (12ος πίθηκος ωραίος και Καλαμαριώτης)

[youtube 5Rb3ukQWZl8]

ΥΓ3: Ρε γαμώτο τώρα συνειδητοποίησα οτι γύρο έφαγα μόλις μια φορά. Σεραφίνο respect