Αναζήτηση εργασίας στην Αγγλία….part 2

Το part 1 ολοκληρώνεται στις 4/11 που είναι η τελευταία μου μέρα στην πρώην δουλειά ή τη μέρα που παραιτήθηκα; Οι απόψεις διίστανται. Μάλλον τη μέρα που αποφάσισα οτι δεν πάει άλλο και οτι κάτι πρέπει να κάνω για να ξαναρχίσω να χαμογελάω. Γιατί είχε περάσει καιρός που ήμουν ευτυχισμένος στην δουλειά μου. Δούλευα σκληρά, έκανα υπομονή, εμπιστεύτηκα αλλά έκανα λάθος. Αλλά όλα γίνονται for a reason όπως μου αρέσει συχνά να επαναλαμβάνω. Ειδικά όταν τα πράγματα δεν πάνε πάντα κατ’ευχήν.

Από πέρυσι το Νοέμβρη είχε κατασταλάξει μέσα μου οτι δεν πήγαινε άλλο -για διάφορους λόγους- και οτι καλό θα ήταν να άνοιγα τα φτερά μου και να ανανέωνα την καριέρα μου. Για ένα μήνα περίπου αναζήτησα εργασία αλλού και βρήκα. Και είχα και καλό offer. Αλλά δεν πήγα. Γιατί εμπιστεύτηκα λάθος ανθρώπους και καταστάσεις. Πιο κομψά δεν μπορώ να το θέσω. Όταν η εμπιστοσύνη μου προδόθηκε και πλέον έφτασε ο κόμπος στο χτένι, πήρα τις αποφάσεις μου και κατά τα τέλη Ιουλίου -αμέσως μετά τις διακοπές- άρχισα να ετοιμάζω το CV μου.

Με τον αρχικό ενθουσιασμό που ήταν λογικό -εν μέρει- να με διακατέχει, πίστευα οτι θα την είχα εύκολα: 3 χρόνια καλής εμπειρίας πλέον οπότε πάμε για μεγαλεία. Είχα πραγματικά την ψευδαίσθηση οτι μέσα στον Αύγουστο θα βρω εύκολα δουλειά. Ανανέωσα το CV μου και άρχισα να το βάζω στα διάφορα job sites, έκανα premium account στο LinkedIn και άρχισαν τα πρώτα τηλέφωνα. Αρχικά πάρα πολλά, τόσα πολλά που δεν τα προλάβαινα. Μου πήρε λίγο καιρό να συνειδητοποιήσω οτι η ποιότητα ήταν ασύνδετη με την  ποσότητα των κλήσεων από τους recruiters. Οι θέσεις ήταν άσχετες με αυτό που έψαχνα, πολλοί απλώς με καλούσαν για να προσθέσουν ακόμα ένα όνομα στην mailing list τους ενώ το άγχος μου και ο φόβος μου με έκαναν να πέφτω στη παγίδα του κάθε recruiter και να δίνω mini interviews στο κάθε άσχετο (δες και εδώ).

Περνούσε ο καιρός και καταλάβαινα οτι κάτι στραβό υπήρχε στην όλη διαδικασία. Πήρα το CV μου περισσότερο στα σοβαρά, το ανανέωνα εβδομαδιαία με περισσότερο focus στα skills/experience που είχαν σχέση με τη θέση που έψαχνα. Και κάθε Δευτέρα το ανέβαζα ξανά σε όλα τα sites έτσι ώστε να ξαναεμφανιστεί στα alerts των recruiters. Ενώ στην αρχή τα τηλεφωνήματα και τα phone interviews ήταν ασταμάτητα, δεν είχα κανένα σοβαρό approach από εταιρία ενώ σιγά-σιγά ο όγκος των τηλεφωνημάτων άρχισε να μειώνεται. Και τα περισσότερα αφορούσαν τις ίδιες δουλειές. Συμπέρασμα; Ο Αύγουστος δεν είναι καλός μήνας να ψάχνεις δουλειά. Με την έλευση του Σεπτέμβρη τα πράγματα άλλαξαν. Ποιοτικότερα calls, καλύτερη διαχείριση από μένα και ολίγον κυνηγητό γιατί αν τον αφήσεις τον recruiter σε άφησε και αυτός. Έτσι ήρθε και η πρώτη face-to-face συνέντευξη που δεν κατέληξε όμως σε offer. Ωστόσο lesson learned και αυτό πρέπει να παίρνει κανείς από τις ‘αποτυχίες’.

Να μην τα πολυλογώ, φάνηκε μια εταιρία στο City που τους άρεσα και μου άρεσαν και άρχισα τις συνεντεύξεις. Εφτά (7) στο σύνολο συμπεριλαμβανομένου ενός case study. Από τις πιο ψυχοφθόρες αλλά και επιμορφωτικές εμπειρίες ever αλλά ελπίζω να άξιζε το κόπο. Ακόμα και αν στη κυριολεξία τα σκάτωσα στο case study (σε κάποια φάση έπρεπε να διαιρέσω 200/10 και απάντησα….2) προφανώς τους άρεσα γιατί το offer έγινε και μεθαύριο Τετάρτη 5/11 αρχίζω στη νέα μου δουλειά. Η αλήθεια είναι βέβαια πως έπαιξα και κέρδισα αφού μετά από την εξαντλητική αυτή διαδικασία μου έκαναν offer αλλά λιγότερα λεφτά από αυτά που περίμενα. Τους είπα πόσα θέλω αλλιώς γειά σας. Και ευτυχώς δεν ψάχνω ακόμα για δουλειά 🙂 Πλέον θα είμαι -για πρώτη φορά στη ζωή μου- ένας commuter. Θα παίρνω το τρένο κάθε πρωί, 43 λεπτά μέχρι το Waterloo και μετά λεωφορείο για το City ή 15λεπτο περπάτημα αν δεν βαριέμαι (που θα βαριέμαι).

Αγχώνομαι; Φυσικά. It’s like the first day at school που μου λένε και εδώ πέρα. Περισσότερο για την αλλαγή στο τρόπο ζωής παρά για τη νέα δουλειά όμως. Βλέπεις φίλε μου ήμουν καλομαθημένος. Αμαξάκι, δίπλα η δουλειά, στις 5 σπίτι κτλ. Πλέον αλλάζουν άρδην αυτά αλλά a rolling stone gathers no moss και η αλήθεια είναι πως τελευταία μια μούχλα την ένιωθα. Τα leaving dos έγιναν το βράδυ του Halloween και οι παλιοί συνάδελφοι, αυτοί που αξίζουν, αυτοί που θα μας λείψουν αποχαιρετήθηκαν.

Το απόφθεγμα -αν πρέπει να υπάρξει ένα- από το post αυτό είναι οτι η αναζήτηση εργασίας δεν είναι κάτι απλό και θέλει υπομονή, επιμονή και στήριξη από τους κοντινούς σας ανθρώπους. Εγώ την είχα και είμαι ευγνώμων.